نوع مقاله : مقاله پژوهشی Released under CC BY-NC 4.0 license I Open Access I

نویسندگان

• عباسعلی گائینی ¹
• علیرضا قارداشی افوسی ²

¹ استاد، دانشکدۀ تربیت بدنی و علوم ورزشی، گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایران

² دانشجوی دکتری، دانشکدۀ تربیت بدنی و علوم ورزشی، گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایران

چکیده

 
پژوهش حاضر با هدف تأثیرپذیری وضعیت استرس اکسایشی ناشی از تمرینات تناوبی هوازی در بیماران دیابتی نوع دو طراحی و اجرا شد. 24 بیمار دیابتی نوع دو که تحت درمان دارویی بودند، با میانگین سنی 50/6 ± 29/50 سال و شاخص تودۀ بدنی 67/0 ± 21/27 کیلوگرم بر متر مربع در دو گروه تمرینی و کنترل قرار گرفتند. برنامۀ تمرینی به مدت ده هفته، سه جلسه در هفته و به مدت 40 دقیقه با شدت 80 درصد حداکثر تواتر قلبی (HR_max) اجرا شد. شاخص­های آنتی‌اکسیدانی سوپراکسید دیسموتاز (SOD) و گلوتاتیون پراکسیداز (GPX)، شاخص اکسیدانی مالون دی آلدئید و نیتریت/نیترات (NOx) اندازه­گیری شد. داده­ها با روش آماری آنوای دوطرفه بررسی شد. نتایج نشان داد تمرین تناوبی هوازی موجب افزایش معنادار نیتریت/ نیترات (004/0P=)، GPX (001/0P=) و کاهش معنادار MDA (029/0P=) شد. درحالی­که تأثیر معناداری بر SOD (063/0P=) نداشت. علاوه‌بر این، به بهبود ظرفیت آمادگی هوازی (005/0P=) منجر شد، اما شاخص‌های متابولیکی تأثیر معناداری ناشی از تمرین تناوبی هوازی نشان ندادند. ازاین‌رو می‌توان نتیجه گرفت تمرینات تناوبی هوازی از راه کاهش اکسیدان­ها و افزایش آنتی‌اکسیدان‌ها موجب افزایش فعالیت زیستی NO شده است. همچنین تناوب­های تمرین ورزشی با افزایش آنتی‌اکسیدان‌ها و تنش برشی موجب بهبود وضعیت اکسایشی و عملکرد اندوتلیال می­شود.

کلیدواژه‌ها

• استرس اکسایشی
• تمرین تناوبی
• دیابت نوع دو
• عملکرد اندوتلیال

عنوان مقاله [English]

The Effect of 10 Weeks of Aerobic Interval Training on Antioxidant and Oxidation Status in Type 2 Diabetic Patients

نویسندگان [English]

• Abbasali Gaeini ¹
• Alireza Ghardashi Afousi ²

¹ Professor, Faculty of Physical Education and Sport Sciences, Department of Exercise Physiology, University of Tehran, Tehran, Iran

² Ph.D. Student, Faculty of Physical Education and Sport Sciences, Department of Exercise Physiology, University of Tehran, Tehran, Iran

چکیده [English]

 
The aim of this study was to investigate the effectiveness of oxidative stress status resulted from aerobic interval training in type 2 diabetic patients. 24 type 2 diabetic patients under medical treatment (mean age 50.29 ± 6.50 years and BMI 27.21 ± 0.67 kg/m²) were divided into training and control groups. The training program was conducted for 10 weeks, 3 sessions per week and 40 min. with 80% HR_max. Antioxidant indices [superoxide dismutase (SOD) and glutathione peroxidase (GPX)], oxidant index [malondialdehyde (MDA)] and nitrite/nitrate (NOx) were measured. Data were analyzed by two-way ANOVA. Results showed that aerobic interval training significantly increased NOx (P=0.004) and GPX (P=0.001) while it significantly decreased MDA (P=0.029). This training had no significant effect on SOD (P=0.063). In addition, interval training improved aerobic fitness capacity (P=0.005), but metabolic parameters showed no significant effects resulting from aerobic interval training. Aerobic interval training increased NO bioavailability through a decrease in oxidants and an increase in antioxidants. Also, intervals of exercise training improved the oxidation status and endothelial function through an increase in antioxidants and shear stress.

کلیدواژه‌ها [English]

• endothelial function
• interval training
• oxidative stress
• type 2 diabetes