نوع مقاله : مقاله پژوهشی Released under CC BY-NC 4.0 license I Open Access I

نویسندگان

• داریوش شیخ‌الاسلامی وطنی ¹
• تحسین خطایی ²
• منیژه نوروزیان ³
• حمید رجبی ⁴

¹ دانشیار گروه تربیت بدنی دانشگاه کردستان

² کارشناس ارشد دانشگاه خوارزمی

³ استادیار دانشکدة تربیت بدنی دانشگاه خوارزمی

⁴ دانشیار دانشکدة تربیت بدنی دانشگاه خوارزمی

چکیده

هدف از مطالعۀ حاضر، تعیین اثر مصرف مکمل کوآنزیم Q₁₀ در دورۀ تیپر بر برخی شاخص‏های عملکرد استقامتی دوندگان نیمه‏استقامتی بود. بدین منظور، 18 دوندة نیمه‌استقامت مرد تمرین‌کرده (سن 26_/1±21 سال، وزن 7_/4±6_/65 کیلوگرم، قد 5_/2±179 سانتی‌متر) به صورت هدفمند انتخاب شدند. روش تحقیق به صورت پیش‏آزمون ـ پس‌آزمون با یک گروه کنترل و دو گروه تجربی اجرا شد. آزمودنی‏ها به ‏دنبال 10 هفته تمرینات ویژه جهت بهبود استقامت هوازی، بی‌هوازی، آستانة لاکتات، و تحمل لاکتات با شدت 70 تا 95 درصد ضربان قلب بیشینه و تواتر 4 جلسه در هفته (هر جلسه70 تا 90 دقیقه) برای پیش‏آزمون آماده شدند. سپس، پیش‏آزمون شامل ضربان قلب استراحتی، زیربیشینه، بیشینه، تست دوی یک مایل، و زمان رسیدن به واماندگی انجام شد (قبل از دورة تیپر) و آزمودنی‏ها به سه گروه همگن تقسیم شدند: گروه T+Q₁₀ (یک هفته تیپر به همراه 120 میلی‏گرم کوآنزیم Q₁₀ در روز)، گروه T (یک هفته تیپر به همراه دارونما)، و گروه C (با همان شدت و حجم تمرینات قبلی به همراه دارونما). اعمال تیپرینگ از طریق کاهش تدریجی حجم و افزایش تدریجی شدت تمرینات (تا 135 درصد Vo2max) و با حفظ فرکانس صورت گرفت. پس از اتمام دورۀ تیپر، همة آزمون‏هایی که قبل از تیپر انجام شده بود دوباره انجام شد. برای نشان دادن تفاوت‌های درون‌گروهی، پس از دورة تیپر، از آزمون T همبسته و برای نشان دادن تفاوت‌های بین گروهی از آزمون ANOVA استفاده شد. نتایج نشان داد که پس از یک هفته تیپر، ضربان قلب استراحتی و زیربیشینه در دو گروه T و T+Q₁₀ به طور معنی‏داری کاهش، و رکورد دوی یک مایل و زمان رسیدن به واماندگی به طور معنی‏داری در دو گروه بهبود یافت (05_/0>P)، ولی ضربان قلب بیشینه تغییری نداشت (05_/0P>). اما از آنجایی که تفاوت معنی‏داری در هیچ‌یک از متغیرها، میان دو گروه T و T+Q₁₀ (پس از یک هفته تیپر) دیده نشد، بنابراین، می‏توان گفت، در این تحقیق، مصرف کوآنزیم Q₁₀ در دورۀ تیپر اثر معنی‏داری بر ضربان قلب استراحتی، ضربان قلب زیربیشینه، ضربان قلب بیشینه، زمان رسیدن به واماندگی، و رکورد دوی یک مایل نداشته است (05_/0P>). همچنین، در گروه C، در هیچ‌یک از متغیرها، تغییر معنی‏داری دیده نشد (05_/0P>). درنهایت، می‏توان گفت که یک هفته تیپر به همراه مصرف کوآنزیم Q₁₀ بر عملکرد تأثیری نداشته است. درحالی‌که تیپر به‌تنهایی اثر معنی‏داری بر ضربان قلب استراحتی، ضربان قلب زیربیشینه، زمان رسیدن به واماندگی، و رکورد دوی یک مایل داشت، ضربان قلب بیشینه تحت تأثیر قرار نگرفت.

کلیدواژه‌ها

• تیپر
• دونده‌های استقامتی
• عملکرد استقامتی
• کوآنزیم Q10

عنوان مقاله [English]

Effects of CoQ10 Supplement Consumption during Tapering Phase on Some of Endurance Performance Indices in Middle Distance Runners

نویسندگان [English]

• Daryoush Sheykholeslami ¹
• Tahsin Khotayi ²
• Manijeh Norouziyan ³
• Hamid Rajabi ⁴

¹ Kordestan University

² Kharazmi University

³ Kharazmi University

⁴ Kharazmi University

چکیده [English]

The purpose of this study was to examine the effect of CoQ₁₀ supplement consumption during tapering phase on some of endurance performance indices in middle distance runners. To do this, 18 trained middle distance male runners with an age of 21±1.26 years old, a weight of 65.6±4.7kg and height of 179±2.5 were selected.  This study was based on the pre test - post test method with two experimental groups and one control group. Study subjects were prepared for the pre test after 10 weeks training to increase aerobic and anaerobic endurance, lactate threshold, lactate tolerance under 70-95% MHR and 4 sessions training in one week (70-90 min/session). The pre test was then conducted which included  rest heart rate (RHR), sub maximal heart rate (SubHR), maximal heart rate(MHR), 1mile test and time to exhaustion (Tex) (pre-taper). After that, the pre test participants were divided into three equal groups including T+Q10 (i.e. 1week tapering with Q10,120 mg/day), T (i.e. 1week tapering with placebo) and C (i.e. continued previous training with placebo). In the tapering period, the volume of training progressively decreased and  its intensity increased to 135% of Vo2max while the frequency was constant. At the end of the tapering period (POST taper) all previous tests were measured respectively. To investigate mean differences between PRE and POST-test variables, the dependent student t-test was selected, and for the analysis of mean differences between the groups ANOVA was used. The obtained results showed that there is a significant decrease in RHR and SubHR in the groups of  T and T+Q10. The 1mile test record and Tex were significantly improved (P<0.05), whereas there was no difference in MHR (p>0.05). It may be concluded that the COQ10 consumption in the tapering period has no significant effect on variables considered (p>0.05). Similarly, no significant change was experienced in the variables after one week in group C (p>0.05). In conclusion, the obtained results demonstrated that the COQ10 supplementation with one week tapering period has no effect on the performance of variables considered in this study. However,  the tapering period could improve the RHR, SubHR, Tex and 1mile test performance with no effect on MHR.

کلیدواژه‌ها [English]

• CoQ10
• Tapering
• endurance performance
• Distance runners