دانشگاه تهراننشریه علوم زیستی ورزشی2008-932511320191122An Investigation of the Effects of Long-Term Exercise on Serum Adropin Levels and Improvement of HOMA-IR in Obese Sedentary Womenبررسی آثار فعالیت بدنی طولانیمدت بر سطوح آدروپین سرم و بهبود مقاومت به انسولین در زنان چاق کمتحرک2392517433910.22059/jsb.2019.130914.981FAاعظمرمضان خانیاستادیار گروه تربیت بدنی، مؤسسۀ آموزش عالی رسام، کرج، ایرانرحمنسوریدانشیار گروه فیزیولوژی ورزش، دانشکدۀ تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایران0000-0003-1511-0088علی اصغررواسیاستاد گروه فیزیولوژی ورزش، دانشکدۀ تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایرانعلیاکبرنژاددانشیار گروه فیزیولوژی ورزش، دانشکدۀ تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایران0000-0003-0154-351XJournal Article20150830The aim of this study was to investigate the effect 16 weeks of aerobic exercise on serum adropin levels and insulin resistance index in obese sedentary women. 20 obese women (mean ± SD: age: 41.40±4.53 yr; weight: 76.69±6.14 kg) participated in this study. Subjects were randomly divided into two groups: aerobic exercise (EX) and control. The exercise program in EX group consisted of 90 minutes of aerobic exercise and running on a treadmill for 15.18±5.63 minutes, 4 sessions a week for 16 weeks with an intensity of 7 MET. Before and after the intervention, blood samples were collected to measure serum adropin, fasting insulin and glucose. Paired sample t test and independent t test were used to analyze data. BMI, WHR and HOMA-IR showed a significant reduction in EX group compared with the control group. Serum adropin levels increased significantly in EX group compared with the control group. A significant correlation were observed between changes of adropin and changes of BMI, WHR and HOMA-IR (<em>P</em><0.05). According to the relationship between adropin and insulin resistance and their susceptibility to aerobic exercise, adropin may play a special role in weight control and prevention of type 2 diabetes.هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر ۱۶ هفته فعالیت هوازی بر سطوح آدروپین سرم و شاخص مقاومت به انسولین در زنان چاق کمتحرک بود. بدینمنظور، ۲۰ نفر از زنان چاق (سن ۵۳/۴±۴۰/۴۱ سال؛ وزن ۱۴/۶±۶۹/۷۶ کیلوگرم)، در این پژوهش شرکت کردند و بهطور تصادفی به دو گروه فعالیت ورزشی هوازی و کنترل تقسیم شدند. برنامۀ تمرینی ۱۶ هفتهای گروه فعالیت هوازی شامل 90 دقیقه فعالیت ایروبیک و دویدن بر روی تردمیل با میانگین مدت زمانی ۶۳/۵±۱۸/۱۵ دقیقه؛ هفتهای ۴ جلسه با شدت معادل 7 مت، بود. قبل و پس از مداخله، خونگیری بهمنظور اندازهگیری آدروپین سرم، انسولین و گلوکز ناشتا انجام گرفت. در این پژوهش از آزمون آماری تی زوجی و تی مستقل استفاده شد. یافتهها نشان داد که BMI، WHR و HOMA-IR در گروه فعالیت ورزشی هوازی، نسبت به گروه کنترل کاهش معناداری داشت. سطوح آدروپین سرم بهطور معناداری در گروه فعالیت ورزشی هوازی نسبت به گروه کنترل افزایش یافت. بین تغییرات آدروپین با تغییرات BMI، HOMA-IR و WHR همبستگی معناداری مشاهده شد (۰۵/۰P<). با توجه به رابطۀ آدروپین با مقاومت به انسولین و تأثیرپذیری آنها از تمرین هوازی ممکن است آدروپین، نقش ویژهای در کنترل وزن و پیشگیری از دیابت نوع دو ایفا کند.دانشگاه تهراننشریه علوم زیستی ورزشی2008-932511320191122The Effect of 3 Months of Aerobic Training on TNF-α and Insulin Resistance in Obese Men with Type 2 Diabetesتأثیر 3 ماه تمرین هوازی بر TNF-α و مقاومت به انسولین در مردان چاق دیابتی نوع دو22532697434010.22059/jsb.2019.207867.1085FAمجتبیایزدی.استادیار فیزیولوژی ورزشی، گروه علوم ورزشی، دانشکدۀ علوم انسانی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد ساوه، ساوه، ایران2مسعودحاجی رسولیدانشیار فیزیولوژی ورزشی، دانشکدۀ تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اسلامشهر، اسلامشهر، ایرانداوودخورشیدی.استادیار فیزیولوژی ورزشی، گروه علوم ورزشی، دانشکدۀ علوم انسانی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد ساوه، ساوه، ایران2Journal Article20160524This study aimed at determining the effect of aerobic training on Tumor necrosis factor-alpha (TNF-α) and insulin resistance in males with type 2 diabetes. 30 inactive adult obese men (30≤BMI≤36) with type 2 diabetes were randomly divided into experimental (<em>n</em>=15) and control (<em>n</em>=15) groups. The experimental subjects participated in three months of aerobic training (3 sessions per week) at %60–75 HRmax. Serum levels of TNF-α, glucose and insulin resistance were measured before and 48 hours after the last training session. Independent t test was used to compare variables at baseline. Paired t test was used to determine the effect of training program on variables. Kolmogorov-Smirnov was applied to determine the normal distribution of data. Aerobic intervention significantly decreased glucose (<em>P</em>=0.001) and insulin resistance (<em>P</em>=0.034) and did not change TNF-α (<em>P</em>=0.83). Despite the lack of change in TNF-α, 3 months of aerobic training was accompanied with a significant improvement in glucose and insulin resistance in type 2 diabetes patients. Based on our findings and other available evidence, improvement in glycemic profile and insulin resistance can be attributed to the changes in other hormonal or metabolic mediators that needs more studies in this area.
<strong> </strong>مطالعۀ حاضر با هدف تعیین اثر تمرینات هوازی بر تومور نکروز فاکتور آلفا (TNF-α) و مقاومت به انسولین در مردان دیابتی نوع دو انجام گرفت. 30 مرد چاق بزرگسال (36≥BMI≥30) غیرفعال مبتلا به دیابت نوع دو به شیوۀ تصادفی در دو گروه تجربی (15=n) و کنترل (15=n) قرار گرفتند. گروه تجربی در یک دوره تمرینات هوازی سهماهه به تعداد سه جلسه در هفته (HRmax(%)75-60) شرکت کردند. سطوح سرمی TNF-α، گلوکز و مقاومت به انسولین در شرایط قبل و 48 ساعت پس از آخرین جلسۀ تمرین اندازهگیری شد. از آزمون تی مستقل بهمنظور مقایسۀ سطوح پایۀ متغیرها از آزمون تی وابسته برای تعیین اثر برنامۀ تمرینی بر متغیرها استفاده شد. بهمنظور اطمینان از توزیع نرمال دادهها از آزمون کولموگروف اسمیرنوف استفاده شد. مداخلۀ تمرینی به کاهش معنادار گلوکز (001/0=P) و مقاومت به انسولین (034/0=P) و عدم تغییر TNF-α (83/0=P) منجر شد. با وجود عدم تغییر TNF-α، 3 ماه تمرین هوازی با بهبود چشمگیری در گلوکز و مقاومت به انسولین در بیماران دیابتی نوع دو همراه است. بر پایۀ یافتههای حاضر و سایر شواهد موجود، بهبود در نیمرخ گلیسمیک و مقاومت به انسولین احتمالاً ریشه در تغییر در سایر میانجیهای هورمونی و متابولیکی دارد که نیازمند مطالعات بیشتر در این زمینه است.دانشگاه تهراننشریه علوم زیستی ورزشی2008-932511320191122The Effect of Continuous Aerobic Training (CAT) and High Intensity Interval Training (HIIT) on Gene Expression of Positive Regulatory Domain-Containing Protein 16 (PRDM16) in White Adipose Tissue of Wistar Ratsاثر تمرینات هوازی تداومی (CAT) و تناوبی شدید(HIIT) بر بیان ژن «پروتئین دارای منطقۀ تنظیمی مثبت 16» (PRDM16) در بافت چربی سفید موشهای صحرایی ویستار2712827434110.22059/jsb.2019.206574.1078FAسمانهافشاریکارشناس ارشد، گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکدۀ تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تهران، تهرانمحمدرضاکردیدانشیار ، گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکدة تربیت بدنی و علوم ورزشی،دانشگاه تهران، تهران0000-0002-7917-5529مهسامحمدآملی. استاد، گروه ایمونولوژنتیک، مرکز تحقیقات غدد درون ریز و متابولیسم، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهرانسعیددانش یاراستادیار، گروه تربیت بدنی، دانشکدة علوم انسانی، دانشگاه آیت ا... العظمی بروجردی (ره)، بروجرد، لرستانJournal Article20170529Previous studies have investigated the effect of continuous aerobic training (CAT) on gene expression of positive regulatory domain-containing protein 16 (PRDM16) in white adipose tissue. However, no study has yet investigated the effect of different models of training especially high intensity interval training (HIIT) on the expression of this gene. Thus, the aim of this study was to investigate the effect of two models of HIIT and two models of CAT on gene expression of PRDM16. 40 rats were divided randomly into five groups: 1) control 2) moderate volume CAT 3) high volume CAT 4) moderate volume HIIT and 5) high volume HIIT. The subjects of training groups underwent two models of HIIT and two models of CAT on a treadmill for 8 weeks, 5 sessions per week. After the last training session, rats were euthanized and subcutaneous adipose tissue were dissected. The Real Time–PCR method was used to measure the relative gene expression of PRDM16. Data showed that the gene expression of PRDM16 had no significant difference in two HIIT and two CAT groups compared with the control group (<em>P</em>>0.05). The results of this study indicated that training exercises including CAT and HIIT do not change the gene expression of PRDM16 in subcutaneous adipose tissue.مطالعات گذشته، اثر تمرین هوازی تداومی (CAT) را بر بیان ژن «پروتئین دارای منطقۀ تنظیمی مثبت 16» (PRDM16) در بافت چربی سفید بررسی کردهاند. با این حال، تاکنون مطالعهای اثر انواع مدلهای تمرینی بهویژه تمرین تناوبی شدید (HIIT) را بر بیان این ژن مطالعه نکرده است. بنابراین، در این مطالعه، اثر دو شیوۀ تمرین هوازی تداومی (CAT) و همچنین دو شیوۀ تمرین تناوبی شدید (HIIT) بر بیان این ژن بررسی شد. 40 سَر رَت بهصورت تصادفی به پنج گروه: کنترل، تمرین هوازی با حجم متوسط، تمرین هوازی با حجم زیاد، تمرین تناوبی شدید با حجم متوسط و تمرین تناوبی شدید با حجم زیاد تقسیم شدند. آزمودنیهای گروههای تمرینی، به مدت 8 هفته، هفتهای 5 جلسه، تحت دو شیوۀ تمرین تمرین هوازی تداومی و دو شیوۀ تناوبی شدید بر روی نوار گردان قرار گرفتند. پس از اتمام پروتکل تمرین، آزمودنیها بیهوش شده و بافت چربی زیرپوستی برداشته شدند. برای اندازهگیری بیان نسبی ژنِ PRDM16 از روش Real Time –PCR استفاده شد. دادهها نشان داد میزان بیان ژن PRDM16 در دو گروه «تمرین هوازی تداومی با حجم متوسط» و «با حجم زیاد» و در دو گروه «تمرین تناوبی شدید با حجم متوسط» و «حجم نسبتاً زیاد»، تفاوت معناداری در قیاس با گروه کنترل نداشت (05/0P>). یافتههای این مطالعه دلالت بر این دارند که تمرینات ورزشی اعم از تمرین هوازی تداومی و تمرین تناوبی شدید، تغییری در بیان ژن PRDM16 در بافت چربی زیرپوستی ایجاد نمیکنددانشگاه تهراننشریه علوم زیستی ورزشی2008-932511320191122The Effect of Obesity and Its Subsequent Intense Endurance Training on Serum Irisin Concentration and Expression of Subcutaneous Adipose Tissue UCP1 mRNA and These Factors' Relation with Leptin Changes in Wistar Ratsاثر چاقی و تمرین استقامتی شدید متعاقب آن بر غلظت آیریزین سرم و بیان UCP1 mRNA چربی زیرپوستی و ارتباط این عوامل با تغییرات لپتین در موشهای نژاد ویستار2832987434310.22059/jsb.2019.240606.1203FAمهبانوقادریدانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزشی، گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه گیلان، رشت، ایرانحمیدمحبیاستاد، گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه گیلان، رشت، ایران0000-0003-1524-9530بهرامسلطانیدانشیار، گروه فارماکولوژی، مرکز تحقیقات سلولی و مولکولی دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی گیلان، رشت، ایرانJournal Article20170828There are little data on irisin concentration and regulation under various physiological conditions. 18 rats had a high-fat diet and 6 rats were nourished with a standard diet (non-obese) for 12 weeks. Then, non-obese group and 6 obese rats (baseline obese) were killed. 12 remaining rats were divided into training obese and control obese groups. Training group ran on a treadmill for 14 weeks, 5 days/week with high intensity. Samples were collected 48 hours after last training session. Serum irisin and leptin concentrations in baseline obese group were higher than non-obese group (<em>P</em>≤0.05). Training increased serum irisin and decreased serum leptin (<em>P</em>≤0.05). In the baseline obese group, UCP1 mRNA expression was lower than non-obese group (<em>P</em>≤0.05) while it was more in training group than control group (<em>P</em>≤0.05). There was a positive relationship between irisin and leptin in baseline obese group and a negative relationship in the training group (<em>P</em>≤0.05). There was a negative relationship between leptin and UCP1 in baseline obese group (<em>P</em>≤0.05). Although the obesity was associated with an increase in leptin and irisin, there was a negative significant relationship between leptin and UCP1. However, training led to weight loss of obese rats by leptin decrease and irisin and UCP1 increase.اطلاعات دربارهی غلظت و تنظیم آیریزین تحت شرایط فیزیولوژیکی مختلف، کم است. هجده سر موش، 12 هفته غذای پرچرب و 6 سر غذای استاندارد (غیرچاق) مصرف کردند. سپس گروه غیرچاق و 6 سر موش چاق (چاق پایه) کشته و دوازده سر موش باقیمانده به گروهای چاق تمرین و چاق کنترل تقسیم شدند. گروه تمرینی 14 هفته، هر هفته 5 روز با شدت بالا روی نوارگردان دویدند. نمونهها 48 ساعت پس از آخرین جلسهی تمرینی گرفته شد. غلظت آیریزین و لپتین سرم در گروه چاق پایه بالاتر از گروه غیرچاق بود (05/0≥P). تمرین منجربه افزایش آیریزین و کاهش لپتین سرم گردید (05/0≥P). بیان UCP1 mRNA در گروه چاق پایه کمتر از گروه غیرچاق بود (05/0≥P). درحالیکه در گروه تمرینی نسبت به گروه کنترل افزایش داشت (05/0≥P). ارتباط لپتین و آیریزین در گروه چاق پایه مثبت و گروه تمرینی منفی بود (05/0≥P). لپتین و UCP1 در گروه چاق پایه ارتباط منفی داشتند (05/0≥P). علیرغم اینکه چاقی با افزایش لپتین و آیریزین همراه بود، اما بین لپتین وUCP1 یک ارتباط منفی معنیدار مشاهده شد. بااینحال، تمرین با کاهش لپتین و افزایش آیریزین و UCP1 سبب کاهش وزن موشهای چاق گردید.دانشگاه تهراننشریه علوم زیستی ورزشی2008-932511320191122Effect of 8 Weeks of Selected Aquatic Aerobic training on Lipocalin-2, Glycemic and Lipid profile Indices in Overweight Middle-Aged Menتاثیر هشت هفته تمرین هوازی منتخب در آب بر سطوح لیپوکالین ـ 2، شاخصهای گلیسمیک و پروفایل لیپیدی در مردان میانسال اضافه وزن2993147434210.22059/jsb.2018.248017.1229FAجوادطلوعی آذراستادیار فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه ارومیه، ارومیه، ایران0000-0002-2724-8474اصغرتوفیقیدانشیار فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه ارومیه، ارومیه، ایران.0000-0003-3626-1782غفورغفاریدانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه ارومیه، ارومیه، ایران.Journal Article20171215Lipocalin-2 is a novel adipokine which is secreted from adipose tissues and is closely associated with low inflammation, obesity, insulin resistance and metabolic syndrome. The aim of this study was to investigate the effect of 8 weeks of selected aquatic aerobic training on lipocalin-2, glycemic indices and lipid profile in overweight middle-aged men. 24 overweight men (BMI≥25 Kg/m<sup>2</sup>, age range of 45 to 55 years old) were selected randomly from 70 volunteers after a public call. After they met necessary requirements, they were divided into experimental (<em>n</em>=12) and control (<em>n</em>=12) groups. Training program included selected aquatic aerobic training with 45-65% of maximum heart rate for 8 weeks. Blood samples were collected before and after training to measure study variables. The comparison of control and experimental groups with independent t test showed a significant difference in lipoprotein-2, insulin resistance index, cholesterol, triglyceride and LDL-C (<em>P</em><0.05) while changes in glucose, insulin and HDL-C variables were not significant (<em>P</em>>0.05). Results showed that aquatic aerobic training could have positive effects on reducing some cardiovascular risk factors in overweight middle-aged men. Therefore, these types of training can be recommended by sport and health experts for these individuals.لیپوکالین ـ2، آدیپوکاین جدیدی است که از بافت چربی ترشح میشود و با التهاب خفیف، چاقی، مقاومت انسولینی و سندروم متابولیک ارتباط نزدیکی دارد. هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر 8 هفته تمرین منتخب در آب بر سطوح لیپوکالین ـ2، شاخصهای گلیسمیک و پروفایل لیپیدی در مردان میانسال دارای اضافهوزن بود. بدینمنظور 24 مرد دارای اضافه وزن (Kg/m<sup>2</sup>25BMI≥) 45 تا 55 ساله بهصورت فراخوان عمومی، از میان 70 داوطلب بهمنظور شرکت در این مطالعه، بهطور تصادفی انتخاب شدند و پس از دارا بودن شرایط لازم به دو گروه تجربی (12 نفر) و کنترل (12 نفر) تقسیم شدند. برنامۀ تمرینی شامل تمرینات هوازی در آب با شدت 45 تا 65 درصد ضربان قلب بیشینه به مدت 8 هفته بود. نمونههای خونی پیش و پس از تمرین بهمنظور اندازهگیری متغیرهای تحقیق گرفته شد. یافتهها نشان داد در مقایسۀ بین گروههای کنترل و تجربی با استفاده از آزمون t مستقل تفاوت معناداری در متغیرهای لیپوکالین-2، شاخص مقاومت انسولینی، کلسترول، تریگلیسرید و LDL-C مشاهده شد (05/0>P)، درحالیکه تغییرات متغیرهای گلوکز، انسولین و HDL-C معنادار نبود (05/0P>). نتایج نشان داد یک دوره تمرینات هوازی در آب توانست تأثیرات مثبتی بر کاهش برخی عوامل خطرزای قلبی عروقی در مردان میانسال دارای اضافهوزن داشته باشد. بنابراین، این تمرینات میتواند جهت توصیۀ تمرینی توسط متخصصان ورزش و سلامت در این افراد استفاده شود.<br /> دانشگاه تهراننشریه علوم زیستی ورزشی2008-932511320191122The Effect of Training Exercise Intensity on Left Ventricular Structure and Function in Rats with Myocardial Infarctionتأثیر شدت تمرین ورزشی بر ساختار و عملکرد بطن چپ رتهای مبتلا به آنفارکتوس میوکارد3153267434410.22059/jsb.2019.261967.1295FAآیدابهرامیاندانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزش، دانشکده علوم ورزشی دانشگاه گیلان ،گیلان،ایرانبهمنمیرزایی.استاد گروه فیزیولوژی ورزش، دانشکده علوم ورزشی دانشگاه گیلان،گیلان ،ایرانفرهادرحمانی نیااستاد گروه فیزیولوژی ورزش، دانشکده علوم ورزشی دانشگاه گیلان،گیلان ،ایران0000-0002-7021-0065فریباکریم زادهاستادیار گروه علوم اعصاب، دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی ایران،تهران،ایرانJournal Article20180713The aim of this study was to investigate the effect of training exercise intensity on left ventricular structure and function in rats with myocardial infarction (MI). Firstly, male Wistar rats were exposed to LAD coronary artery ligation surgery and then echocardiography confirmed creation of MI. 4 weeks after surgery, the rats with MI were divided randomly into 4 groups: low intensity training (LIT), moderate intensity training (MIT), high intensity training (HIT), and sham, plus a healthy control group (Con). Training groups performed training exercise protocols for 6 weeks, 5 sessions per week. The results of one-way ANOVA showed significant differences in ejection fraction (EF), fractional shortening (FS), left ventricular internal diameter end diastole (LVIDd) and end systole (LVIDs) among all groups (<em>P</em>≤0.05). LSD post hoc test results demonstrated that ejection fraction in the 3 training exercise groups and fractional shortening in MIT and HIT groups increased significantly compared with the sham group. However, their values in the MI groups were significantly lower than the Con group (<em>P</em>≤0.05). LVIDd values in the HIT group significantly increased compared with the Con, sham and MIT groups and also in LIT group compared with Con group. Also, LVIDs values in MI groups were significantly higher than Con group (<em>P</em>≤0.05). In conclusion, training exercise, regardless the intensity, improves left ventricular structure and function. However, it seems that higher intensities of training exercise have more drastic effects on left ventricular function in rats with MI. <br /><strong> </strong>هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر شدت تمرین ورزشی بر ساختار و عملکرد بطن چپ در رتهای مبتلا به MI بود. به این منظور، ابتدا رتهای نر نژاد ویستار تحت عمل جراحی بستن شریان LAD قرار گرفتند و سپس توسط اکوکاردیوگرافی ایجاد MI تأیید شد. چهار هفته پس از جراحی، رتهای مبتلا به MI بهصورت تصادفی در گروههای تمرین ورزشی با شدتهای کم (LIT)، متوسط (MIT)، بالا (HIT) و شم (Sham) به اضافه گروه کنترل سالم (Con) قرار گرفتند و برنامههای تمرین ورزشی را به مدت شش هفته و پنج جلسه در هفته اجرا کردند. نتایج آزمون ANOVA یکطرفه نشان داد؛ بین گروهها در مقادیر کسر تزریقی (EF)، کسر کوتاهشدگی (FS)، قطر پایان دیاستولی بطن چپ (LVIDd) و پایان سیستولی بطن چپ (LVIDs) تفاوت معناداری وجود دارد (<em>P</em> ≤ 0.05). نتایج آزمون تعقیبی نشان داد؛ EF در هر سه گروه تمرین ورزشی و FS در گروههای MIT و HIT در مقایسه با گروه Sham افزایش معناداری داشتهاند، اما مقادیر آنها در گروههای مبتلا به MI در مقایسه با گروه Con به شکل معناداری کمتر بود(05/0 <em>P</em> ≤). مقادیر LVIDd در گروه HIT در مقایسه با گروههای Con، Sham و MIT و در گروه LIT در مقایسه با گروه Con افزایش معناداری داشت. همچنین، مقادیر LVIDs در گروههای مبتلا به MI در مقایسه با گروه کنترل(Con) به شکل معناداری افزایش یافت (05/0 <em>P</em> ≤). در نتیجه، تمرین ورزشی صرف نظر از شدت، ساختار و عملکرد بطن چپ را بهبود میبخشد، اما به نظر میرسد افزایش شدت تمرین ورزشی تأثیر بارزتری بر عملکرد بطن چپ در رتهای مبتلا به MI دارد.دانشگاه تهراننشریه علوم زیستی ورزشی2008-932511320191122The Effect of Walking Training with Auditory Cueing on Co-Contraction of Lower Limb Muscles in Healthy Elderlyتأثیر تمرین راه رفتن با علامتگذاری شنیداری بر همانقباضی عضلات اندام تحتانی سالمندان سالم3273427434510.22059/jsb.2019.280255.1342FAحدیثحسینیکارشناسی ارشد فیزیولوژی ورزشی، دانشکدۀ علوم ورزشی، دانشگاه مازندران، بابلسر، ایرانضیاءفلاح محمدیدانشیار فیزیولوژی ورزشی، دانشکدۀ علوم ورزشی، دانشگاه مازندران، بابلسر، ایران0000-0002-9214-0195مژگانمعمار مقدماستادیار رفتارحرکتی، دانشکدۀ علوم ورزشی، دانشگاه مازندران بابلسر، ایرانسید اسماعیلحسینی نژاداستادیار بیومکانیک ورزشی، دانشکدۀ علوم ورزشی، دانشگاه مازندران، بابلسر، ایران0000-0003-4031-4226Journal Article20190429The elderly often exhibit high levels of co-contraction in lower extremity muscles which may appear to compensate for deteriorations of organs and better motor control. Normal gait depends on both the neuromuscular system and cognitive health and motion automation. Thus, subjects’ attention can be attracted to outer environment by challenging executive resources through rhythmic auditory cueing and thus daily activity such as gait can change to automatic mode. 30 qualified elderly men (age range of 60 to 75 years old) were voluntarily selected and were divided into two control groups (detraining group and walking without auditory cueing) and one experimental group (walking with auditory cueing). The pattern of lower limb muscles activity including soleus, tibialis anterior, vastus medialis, vastus lateralis and biceps femoris during 90s walking at preferred speed was investigated in pretest and posttest to evaluate muscle co-contraction. This program was performed for 6 weeks, 3 sessions per week and 20 minutes each session. Data were analyzed using ANCOVA and nonparametric Bootstrap test at the significance level of 0.05. The results showed an increase in co-contraction in the synergic muscles but a reduction in agonist–antagonist muscles after 18 sessions of program, but these findings were not statistically significant (<em>P</em>˃0.05). These results indicated that auditory cueing during gait could not influence muscle co-contraction in early aging which is probably due to the lack of evident cognitive changes.سالمندان سطوح بالایی از همانقباضی را در عضلات اندام تحتانی نشان میدهند که بیشتر برای جبران زوال اندامها و کنترل حرکتی بهتر ظاهر میشود. راه رفتن عادی و بینقص علاوهبر سلامت عوامل عصب عضله، به سلامت شناختی و نیز خودکاری حرکت بستگی دارد؛ بنابراین میتوان با به چالش کشیدن منابع اجرایی از طریق علامتگذاری ریتمیک شنیداری توجه فرد را به بیرون جلب کرد و فعالیت روزمرهای چون راه رفتن را به خودکار و بدون تمرکز تغییر داد. 30 مرد سالمند واجد شرایط 60 تا 75 ساله بهطور داوطلبانه انتخاب شدند و در دو گروه کنترل (گروه بدون تمرین و گروه راه رفتن بدون علامتگذاری شنیداری) و 1 گروه تجربی (راه رفتن با علامتگذاری شنیداری) قرار گرفتند. برای ارزیابی همانقباضی عضله، الگوی فعالیت عضلات اندام تحتانی از جمله نعلی، ساقی قدامی، پهن داخلی، پهن خارجی و دوسررانی طی 90 ثانیه راه رفتن با سرعت ترجیحی در پیش و پسآزمون بررسی شد. تمرینات به مدت 6 هفته، 3 جلسه در هفته و هر جلسه 20 دقیقه انجام گرفت. تحلیل دادهها با استفاده از مدل آنالیز کوواریانس و آزمون ناپارامتریک بوت استرپ در سطح معناداری 05/0 انجام گرفت. نتایج نشان داد که پس از 18 جلسه تمرین، همانقباضی در عضلات همکار بیشتر و عضلات موافق و مخالف کمتر شده، اما این یافتهها از نظر آماری، معنادار نبوده است (05/0<P). این نتایج نشان میدهد که علامتگذاری شنیداری حین تمرین راه رفتن، ممکن است تأثیر چندانی بر فعالیت همانقباضی عضلات در سالمندی اولیه نداشته باشد که احتمالاً در اثر عدم تغییرات بارز شناختی در این دوره است.دانشگاه تهراننشریه علوم زیستی ورزشی2008-932511320191122The Effect of High-Intensity Interval Training on the GLUT-1, PDK1 Gene Expressions in Rat lungتأثیر یک دوره برنامۀ تمرین تناوبی شدید بر بیان ژنهای GLUT-1 و PDK1 ریۀ موشهای صحرایی3433527434610.22059/jsb.2019.248727.1231FAحسینبرنجیان تبریزیاستادیار، دکتری تخصصی فیزیولوژی ورزشی، گروه تربیت بدنی، واحد کازرون، دانشگاه آزاد اسلامی، کازرون، ایرانشادمهرمیرداراستاد، دکتری تخصصی فیزیولوژی ورزشی، گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکدۀ علوم ورزشی، دانشگاه مازندران، بابلسر، ایران0000-0003-3075-1529محمد مهدیمغنی باشیاستادیار، گروه ژنتیک، دانشکدۀ پزشکی، واحد کازرون، دانشگاه آزاد اسلامی، کازرون، ایرانزربختانصاری پیرسراییدانشیار، گروه علوم دامی، دانشکدۀ علوم دامی و شیلات، دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری، ساری، ایرانJournal Article20171225Glucose is the major substrate of the lung tissue under physiological conditions. However, the glucose transfer in the lung tissue during training has not received enough attention. The aim of the present study was to determine the effect of HIIT on GLUT-1 and PDK1 expressions at mRNA level in lung tissue. 14 Wistar male rats (age: 4 weeks old, weight: 68±9 g) were randomly assigned to training and control groups. The training program included 9 weeks of HIIT which started with the speed of 25 m/min. and ended with the speed of 70 m/min. Following tissue sampling, RNA was extracted and cDNA was synthesized, and the expressions of genes were determined by real time RT-PCR technique. GLUT-1 gene expression decreased following 9 weeks of interval training compared with the control group and this change was not significant. Also, PDK1 expression increased following the training program and showed a significant difference with the control group during the 9 weeks (<em>P</em>≤0.05). According to the current results, it is likely that other substrates other than glucose are involved in metabolic pathways of the lung tissue during training.گلوکز، سوبسترای اصلی بافت ریه در شرایط فیزیولوژیک است، با این حال بررسی انتقال گلوکز در بافت ریه هنگام تمرین موضوعی است که کمتر مطالعه و بررسی شده است. هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر یک دوره تمرین تناوبی شدید بر بیان GLUT-1 و PDK1 در سطح mRNA بافت ریه است. چهارده سر رت نر نژاد ویستار (سن 4 هفته، 9±68 گرم) بهصورت تصادفی و مساوی به دو گروه تمرین و کنترل تقسیم شدند. برنامۀ تمرین شامل 9 هفته تمرین تناوبی شدید بود که با سرعت 25 متر بر دقیقه شروع شد و با سرعت 70 متر بر دقیقه به پایان رسید. پس از نمونهبرداری بافتی، با استخراج RNA و سنتز cDNA با استفاده از تکنیک Real time RT-PCR بیان ژنها بررسی شد. 9 هفته تمرین موجب کاهش بیان GLUT-1 در مقایسه با گروه کنترل شد که این تغییر معنادار نبود. همچنین متعاقب برنامۀ تمرینی بیان PDK1 افزایش یافت و تفاوت معناداری را با گروه کنترل 9 هفته نشان داد (05/0 P≤). با توجه به نتایج پژوهش این احتمال وجود دارد که هنگام تمرین سوبستراهای دیگری غیر از گلوکز درگیر فرایند سوختوسازی بافت ریه شوند.