دانشگاه تهراننشریه علوم زیستی ورزشی2008-932511120190522The Comparison of the Effect of 8 Weeks of Aerobic and Resistance Training on Angiogenic (VEGF) and Angiostatic (ES) Factors in Sedentary Womenمقایسۀ تأثیر هشت هفته تمرین هوازی و مقاومتی بر عوامل آنژیوژنیکی( VEGF ( و آنژیوستاتیکی ) ES ( در زنان غیرفعال1167160910.22059/jsb.2019.123419.926FAجوادطلوعی آذراستادیار فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه ارومیه، ارومیه، ایران0000-0002-2724-8474علی اصغررواسیاستاد فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایرانرحمنسوریدانشیار فیزیولوژی ورزشی، دانشکدة تربیت بدنی و علوم وررزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایران0000-0002-8679-0669علیاکبرنژاددانشیار فیزیولوژی ورزشی، دانشکدة تربیت بدنی و علوم وررزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایران0000-0003-0154-351XJournal Article20150508Angiogenesis is a vital process in growth and development of tissues, especially muscle tissues that is affected by muscle contraction. Different training modalities can affect the balance between angiogenic and angiostatic factors. Therefore, the aim of this study was to investigate the effect of 8 weeks of aerobic and resistance training on vascular endothelial growth factor (VEGF) and endostatin (ES) in sedentary women. 30 sedentary women were randomly assigned to 3 groups: aerobic, resistance and control. Resistance training was performed for 8 weeks, 3 sessions per week and three 10-repetiton sets with intensity of 60-70% of 1RM for 9 movements. Aerobic training was performed for 8 weeks, 3 sessions per week, 30 minutes each session with intensity of 65-70% of maximum heart rate. Blood samples were collected 48 hours before and after the last training session in the fasting state. VEGF and ES values were measured using ELISA kit. Data were analyzed by dependent t test and ANOVA at (<em>P</em><0.05). Intra-group results showed that aerobic and resistance training significantly increased serum levels of VEGF and significantly decreased ES. Also, the results of ANOVA and Tukey post hoc test revealed no significant difference in the amounts of VEGF and ES between resistance and aerobic training (<em>P</em>>0.05). The results of this study showed that resistance training could have the same effects as endurance training in the control and positive balance of angiogenesisآنژیوژنز فرایندی حیاتی در رشد و توسعۀ بافتی بهویژه بافت عضلانی محسوب میشود که تحت تأثیر انقباض عضلانی قرار میگیرد. مدالیتههای تمرینی مختلف میتوانند بر تعادل عوامل آنژیوژنیکی و آنژیوستاتیکی تأثیر داشته باشند. ازاینرو هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر 8 هفته تمرین هوازی و مقاومتی بر فاکتور رشد اندوتلیال عروقی (VEGF) و اندوستانین (ES) در زنان غیرفعال بود. 30 زن غیرفعال بهطور تصادفی در سه گروه تمرین هوازی، مقاومتی و کنترل قرار گرفتند. تمرین مقاومتی به مدت 8 هفته، سه جلسه در هفته و با 3 ست 10 تکراری با شدت 60 تا 70 درصد 1RM برای نه حرکت، تمرین هوازی به مدت 8 هفته، 3 جلسه در هفته و هر جلسه به مدت 30 دقیقه با شدت 65 تا 70 درصد ضربان قلب بیشینه انجام گرفت. 48 ساعت قبل و بعد از آخرین جلسۀ تمرینی در شرایط ناشتا، خونگیری از گروههای پژوهش انجام شد. مقادیر VEGF و ES با استفاده از کیت به روش ELISA اندازهگیری شد. دادههای پژوهش با استفاده از آزمون آماری t همبسته و ANOVA در سطح معناداری (05/0>P) تجزیهوتحلیل شدند. نتایج درونگروهی پژوهش حاضر نشان داد برنامۀ تمرین هوازی و مقاومتی بهطور معناداری مقادیر سرمی VEGF را افزایش و ES را کاهش داد. همچنین، نتایج آزمون ANOVA و آزمون تعقیبی توکی نیز نشان داد بین تمرین هوازی و مقاومتی در مقادیر VEGF و ES تفاوت معناداری وجود ندارد (05/0<P). نتایج پژوهش حاضر نشان داد تمرین مقاومتی میتواند آثار مشابه تمرین استقامتی در کنترل و تعادل مثبت آنژیوژنزی داشته باشد.https://jsb.ut.ac.ir/article_71609_40a043e153d32c466e7bdf284eb1488a.pdfدانشگاه تهراننشریه علوم زیستی ورزشی2008-932511120190522The Effect of Exercise Training Intensity on Cardiac Regeneration Capacity in Rats with Myocardial Infarctionتأثیر شدت تمرین ورزشی بر ظرفیت نوزایی قلبی در رتهای مبتلا به آنفارکتوس میوکارد17347161210.22059/jsb.2019.134611.1006FAمحمدهمتی نفراستادیار گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکدۀ علوم تربیتی و روانشناسی، بخش علوم ورزشی، دانشگاه شیراز، شیراز،عباسعلیگائینی. استاد تمام گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکدۀ تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایران0000-0002-8679-0669محمد رضاکردی.دانشیار گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکدۀ تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایران0000-0002-7917-5529سیروسچوبینه.دانشیار گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکدۀ تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایران0000-0003-4466-0986فریباکریم زادهاستادیار علوم اعصاب، مرکز تحقیقات سلولی مولکولی، دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی ایران، تهران، ایرانJournal Article20151124The aim of this study was to investigate the effect of exercise training intensity on cardiac regeneration capacity in rats with myocardial infarction (MI). Male wistar rats were exposed to LAD coronary artery ligation surgery and then the creation of MI was confirmed by echocardiography. Four weeks after surgery, the rats with MI were randomly assigned to these groups: low intensity training (LIT), moderate intensity training (MIT), high intensity training (HIT), and Sham, plus a healthy control group (Con). Training groups performed the exercise training protocols for 6 weeks, 5 sessions per week. The rats were sacrificed after the exercise training intervention, and the obtained data were analyzed by one-way ANOVA and LSD test. The results showed a significant difference in the values of ejection fraction, fractional shortening, <em>mRNA</em> Gata4, and <em>mRNA</em> Tbx5 among all groups (<em>P</em>=0.001). LSD test results demonstrated that ejection fraction and fractional shortening values increased significantly in all three exercise training groups compared with the sham group. However, contrary to this increase, their values in the Con group was significantly higher than the groups with MI. Results also showed that <em>mRNA</em> Gata4 value significantly increased in the LIT group compared with the MIT, HIT, Sham, and Con groups. However, mRNA Tbx5 values showed no significant changes among the groups with MI. Only mRNA Tbx5 values in Con group were significantly higher compared with the groups with MI. In conclusion, regardless the intensity, exercise training increases cardiovascular function in rats with MI. However, it seems that low intensity exercise is a more effective agent in increasing cardiac regeneration capacity in rats with MI.
<strong> </strong>هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر شدت تمرین ورزشی بر ظرفیت نوزایی قلبی در رتهای مبتلا به آنفارکتوس میوکارد (MI) بود. به این منظور، ابتدا رتهای نر نژاد ویستار تحت عمل جراحی بستن شریان کرونری LAD قرار گرفتند و سپس از طریق اکوکاردیوگرافی ایجاد MI تأیید شد. چهار هفته پس از جراحی، رتهای مبتلا به MI بهصورت تصادفی در گروههای تمرین ورزشی با شدتهای کم (LIT)، متوسط (MIT)، بالا (HIT) و شم (Sham) به اضافۀ گروه کنترل سالم (Con) قرار گرفتند و پروتکلهای تمرین ورزشی را به مدت 6 هفته و 5 جلسه در هفته اجرا کردند. پس از اتمام مداخلۀ تمرین ورزشی رتها تشریح شده و دادههای حاصل از طریق آزمون ANOVA یکطرفه و آزمون LSD تجزیهوتحلیل شدند. نتایج نشان داد بین گروهها در مقادیر کسر تزریقی، کسر کوتاهشدگی، mRNA Gata4 و mRNA Tbx5 تفاوت معناداری وجود دارد (001/0P=). نتایج آزمون تعقیبی نشان داد در هر سه گروه تمرین ورزشی مقادیر کسر تزریقی و کسر کوتاهشدگی نسبت به گروه Sham افزایش معناداری داشتهاند، اما با وجود این افزایش، مقادیر آنها در گروه Con به شکل معناداری بیشتر از گروههای مبتلا به MI بود. همچنین در مقادیر mRNA Gata4 گروه LIT نسبت به گروههای MIT، HIT، Sham و Con افزایش معناداری مشاهده شد. با وجود این، در مقادیر mRNA Tbx5 بین گروههای مبتلا به MI تغییرات معناداری مشاهده نشد و تنها مقادیر mRNA Tbx5 در گروه Con نسبت به گروههای مبتلا به MI بهصورت معناداری بیشتر است. در نتیجه، تمرین ورزشی صرفنظر از شدت، عملکرد قلبی رتهای مبتلا به MI را افزایش میدهد، اما بهنظر میرسد تمرین ورزشی با شدت کم، عامل مؤثرتری در افزایش ظرفیت نوزایی قلبی رتهای مبتلا به MI باشد.https://jsb.ut.ac.ir/article_71612_d677b51ce7d8cb9041b52e41d5faaa30.pdfدانشگاه تهراننشریه علوم زیستی ورزشی2008-932511120190522A Comparison of the Effect of 12 Weeks of Interval Training with High and Moderate Intensity on Perilipin 3 of Visceral Adipose Tissue and Insulin Resistance in Type 2 Diabetic Male Ratsمقایسۀ تأثیر 12 هفته تمرین تناوبی با شدت بالا و متوسط بر پری لیپین 3 بافت چربی احشایی و مقاومت به انسولین در رتهای نر دیابتی نوع 235487161510.22059/jsb.2018.261519.1289FAکامیلیامقدمی.دانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزشی، پردیس دانشگاهی، دانشگاه گیلان، رشت، ایرانحمیدمحبی.استاد، دانشکدۀ تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه گیلان، رشت، ایران0000-0003-1524-9530الماتبریدانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزشی گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکدۀ تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه گیلان، رشت، ایرانمهرسافریدنیادانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزشی، پردیس دانشگاهی، دانشگاه گیلان، رشت، ایرانJournal Article20180706The aim of this study was to compare the effect of 12 weeks of interval training with high and moderate intensity on perilipin 3 (PLIN3) of visceral adipose tissue and insulin resistance in type 2 diabetic male rats. In this study, 24 male rats with type 2 diabetes were randomly divided into three groups: interval training with moderate intensity (MIIT), interval training with high intensity (HIIT) and control. Interval training (HIIT, MIIT) was applied for 12 weeks, 5 sessions per week. The MIIT protocol included 13 four-min. bouts of activity with intensity of 65-70% vo<sub>2max</sub> and the HIIT protocol included 10 four-min. bouts of activity with intensity of 85-90% vo<sub>2max</sub> with 2-minute active rest periods. Western Blot method was used to measure PLIN3 protein levels. ANOVA and Tukey's test were used for data analysis. The results indicated a significant decrease in PLIN3 in the HIIT and MIIT groups compared with the control group (<em>P</em>=0.001). However, there was no significant difference between the training groups (<em>P</em>=0.274). Also, both HIIT and MIIT protocols significantly decreased serum levels of glucose (<em>P</em>=0.001), while they had no significant effects on serum insulin and insulin resistance (<em>P</em>˃0.05). There was no significant difference between training groups in insulin, glucose and insulin resistance changes (<em>P</em>˃0.05). The findings of this study showed that both HIIT and MIIT protocols drastically reduced PLIN3 of visceral adipose and improved glucose metabolism in type 2 diabetic rats. Therefore, it seems that PLIN3 changes in visceral adipose are independent of the training intensity.هدف از پژوهش حاضر مقایسۀ تأثیر 12 هفته تمرین تناوبی با شدت بالا و متوسط بر پریلیپین3 (PLIN3) بافت چربی احشایی و مقاومت به انسولین رتهای نر دیابتی نوع 2 بود. در این مطالعه 24 سر رت نر دیابتی نوع 2 بهصورت تصـادفی بـه سـه گـروه تمرین تناوبی با شدت متوسط (MIIT)، تمرین تناوبی شدت بالا (HIIT) و کنتـرل تقسـیم شـدند. تمرینات تناوبی (HIIT ، MIIT) به مدت 12 هفته و 5 جلسه در هفته اجرا شد. پروتکل MIIT شامل اجرای 13 وهله فعالیت چهاردقیقهای با شدت 70-65 درصد VO<sub>2</sub>max و پروتکل HIIT شامل اجرای 10 وهله فعالیت چهاردقیقهای با شدت 90-85 درصد VO<sub>2</sub>max با دورههای استراحتی فعال دودقیقهای بود. از روش وسترن بلات برای اندازهگیری سطوح پروتئینی PLIN3 استفاده شد. از آزمونهای ANOVA و آزمون توکی برای تحلیل دادهها استفاده شد. نتایج تحلیل دادهها بیانگر کاهش معنادار PLIN3 در گروههای HIIT وMIIT نسبت بـه گـروه کنتـرل بـود (001/0=P)، با این حال، تفاوت معناداری بین گروههای تمرینی وجود نداشت (274/0=P). همچنین، هر دو پروتکل HIIT و MIIT به کاهش معناداری در سطوح سرمی گلوکز منجر شدند (001/0=P)، درحالیکه انسولین سرمی کاهش و تأثیر معناداری بر مقاومت به انسولین نداشتند (05/0˃P). همچنین، تفاوت معناداری بین گروههای تمرینی در تغییرات انسولین، گلوکز و مقاومت به انسولین وجود نداشت (05/0˃P). یافتههای پژوهش حاضر نشان داد که هر دو پروتکل HIIT و MIIT موجب کاهش چشمگیر PLIN3 چربی احشایی و بهبود متابولیسم گلوکز در رتهای دیابتی نوع 2 میشوند. بنابراین، بهنظر میرسد که تغییرات PLIN3 چربی احشایی مستقل از شدت فعالیت ورزشی است.https://jsb.ut.ac.ir/article_71615_3b7ce5d325b87e53665443e5061ba127.pdfدانشگاه تهراننشریه علوم زیستی ورزشی2008-932511120190522Effect of High Intensity Interval Training on Heart Apoptosis of Young RatsThe Effect of High Intensity Interval Training on Heart Apoptosis of Young Ratsتأثیر تمرینات تناوبی فزاینده بر آپوپتوز قلب رتهای جوان49617161710.22059/jsb.2018.260980.1285FAشادمهرمیرداراستاد، دکتری تخصصی فیزیولوژی ورزشی، گروه فیزیولوژی ورزشی دانشکدة علوم ورزشی، دانشگاه مازندران، بابلسر، ایران0000-0003-3075-1529نیلوفرمقدسیکارشناسی ارشد فیزیولوژی ورزشی، ساری، ایرانغلامرضاحمیدیاناستادیار، دکتری تخصصی بافتشناسی، گروه علوم پایۀ دانشکدة دامپزشکی، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران0000-0002-8200-7243Journal Article20180627Interval training may challenge the protective effect of heart against cell death. However, the protective role of exercise in preventing apoptosis is unknown. The aim of this study was to investigate the effect of high intensity interval training on apoptosis in young rats’ heart. 30 male young Wistar rats were randomly divided into three groups. The training program included six weeks of interval training, six sessions per week, 30 minutes each session with the speed of 25-70 m/min. with 10 one-minute repetitions and 2-minute active rest. Sampling of the heart tissue was conducted 48 hours after the last training session. In order to investigate the apoptosis, the heart tissue was placed in 10% formalin fixative solution. The apoptotic cells were labeled with non-radioactive method. The one-way ANOVA and Bonferroni post hoc test at the significance level (<em>P</em>≤0.005) were used for data analysis. Immunohistochemistry results showed that 6 weeks of HIIT significantly increased 320 and 200% (<em>P</em>≤0.001) of apoptosis in experimental group compared with the 6-week control group and baseline group. These findings delineate a novel, age‐dependent interaction which activated apoptotic pathway by HITT, but such reaction is unclear in adolescents and children and further research is needed. Thus it is necessary to consider training concerns when designing HITT for them.تمرینات تناوبی ممکن است آثار حفاظتی قلب در برابر مرگ سلولی را با چالش مواجه کند، با این حال نقش حفاظتی تمرینات ورزشی در پیشگیری از آپوپتوز ناشناخته است. هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر تمرین تناوبی فزاینده بر آپوپتوز بافت قلب رتهای جوان بود.30 سر موش صحرایی نر ویستار جوان بهطور تصادفی به سه گروه تقسیم شدند. برنامۀ تمرین شامل 6 هفته تمرین تناوبی به مدت 6 جلسه در هفته، هر جلسه 30 دقیقه با سرعت 25 تا 70 متر بر دقیقه با 10 تکرار 1 دقیقهای و استراحت فعال دودقیقهای بود. 48 ساعت پس از آخرین جلسۀ تمرینی نمونهبرداری از قلب انجام گرفت. برای مطالعۀ آپوپتوزی ساختار بافت قلب، در محلول فیکساتیو فرمالین 10 درصد قرار داده شد. برای تشخیص سلولهای آپوپتوزی، از روش غیر رادیواکتیو نشاندار و تجزیهوتحلیل آماری با استفاده از تحلیل واریانس یکطرفه و آزمون تعقیبی بنفرونی در سطح معناداری (005/0P≤) انجام گرفت.نتایج ایمونوهیستوشیمی نشان داد 6 هفته تمرین تناوبی فزاینده موجب افزایش 200و 320 درصدی معنادار (001/0P≤) آپوپتوز گروه تمرین در مقایسه با گروه کنترل شش هفته و گروه پایه شد. با توجه به ترسیم بدیع برهمکنش وابسته به سن در این مطالعه که به فعالسازی مسیر آپوپتوزیس در پی تمرینات تناوبی فزاینده منجر شد، بروز چنین واکنشی در کودکان و نوجوانان روشن نیست و نیازمند مطالعات آینده است، بنابراین توجه به ملاحظات تمرینی در طراحی تمرینات تناوبی برای آنان ضروری است.https://jsb.ut.ac.ir/article_71617_48bf33a107355b2e16772b6fdf584479.pdfدانشگاه تهراننشریه علوم زیستی ورزشی2008-932511120190522The Effect of 4 Weeks of Voluntary Training on Depression-Like Behavior Induced by Childhood Stress and Oxidative Stress in Ratsتأثیر چهار هفته تمرین ورزشی داوطلبانه بر رفتار شبهافسردگی ناشی از استرس دوران کودکی و استرس اکسیداتیو موشهای صحرایی63817162010.22059/jsb.2018.238877.1189FAابوالفضلجعفرزاده باغاندانشجوی دکتری بیوشیمی و متابولیسم ورزشی، دانشکدۀ تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تهران مرکزی، تهران، ایران0000-0002-3577-0983مقصودپیریاستاد گروه فیزیولوژی ورزش، دانشکده تربیت بدنی وعلوم ورزشی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی،تهران، ایرانمحمد علیآذربایجانیاستاد گروه فیزیولوژی ورزش، دانشکده تربیت بدنی وعلوم ورزشی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی،تهران، ایرانJournal Article20171108The aim of this study was to determine the effect of four weeks of voluntary running on running wheel (RW) in adolescence on depression and its effect on oxidative stress in the cerebellum. For this purpose, 24 male rats were randomly divided into 3 groups: control, separated from mother (MS) and separated from mother and running wheel (MS + RW). MS and MS + RW rats were separated from their mothers from postnatal day (PND) 2 to 14 for 180 min. per day. Then, each 4 rats per cage were kept until the 28<sup>th</sup> day. MS + RW group had access to the running wheel 24 hours a day from the 28<sup>th</sup> day. At PND 60, depressive-like behaviors were assessed by Open Field Test (OPT), Sucrose Preference Test (SPT), Forced Swimming Test (FST) and Splash test. Biomarker of oxidative stress including mitochondrial reactive oxygen species (ROS) in the cerebellum tissue was also measured. The results showed that voluntary running significantly neutralized depression-like behaviors induced by the maternal separation stress and reduced oxidative stress. Also, the results showed that voluntary running could be useful as a non-pharmacological treatment for depression.هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر چهار هفته دویدن اختیاری روی چرخ دوی گردان در دوران نوجوانی بر رفتار افسردگی و تأثیر آن بر میزان استرس اکسیداتیو در مخچه است. به همین منظور 24 سر موش نر بهصورت تصادفی به سه گروه کنترل، جداشده از مادر (MS) و جداشده از مادر و دویدن اختیاری (MS+RW) تقسیم شدند. موشهای گروه MS و MS+RW از روز دوم پس از تولد تا روز چهاردهم به مدت 180 دقیقه از مادرشان جدا شدند. سپس آزمودنیها بهصورت چهارتایی تا روز بیستوهشتم در قفس نگهداری شدند. گروه MS+RW از روز بیستوهشتم به چرخ گردان بهصورت 24 ساعت شبانهروز دسترسی داشت. در روز شصتم بعد از تولد رفتارهای افسردگی بهوسیلۀ آزمونهای FST، SPT، <br /> OPT، و Splash test ارزیابی شد. بیومارکر استرس اکسیداتیو که شامل میزان ROS میتوکندریایی در بافت مخچه بود نیز اندازهگیری شد. نتایج نشان داد دویدن اختیاری بهطور معناداری رفتارهای شبهافسردگی ناشی از استرس جداسازی از مادر را خنثی کرد و استرس اکسیداتیو را کاهش داد. همچنین نتایج نشان داد دویدن اختیاری میتواند بهعنوان روش درمانی غیردارویی برای اختلالات افسردگی مفید باشد.https://jsb.ut.ac.ir/article_71620_4eb1f97cf4c0651cf9bd6efe40157e65.pdfدانشگاه تهراننشریه علوم زیستی ورزشی2008-932511120190522The Effect of Moderate Continuous Training on TRPV1 Protein Expression in Slow-Contraction Muscles of Wistar Ratsتأثیر تمرینات تداومی با شدت متوسط بر بیان پروتئین گیرندۀ وانیلوئیدی نوع 1 در عضلات کندانقباض رتهای نژاد ویستار83967162210.22059/jsb.2019.269023.1319FAمسلمخورشیدونددکتری تخصصی فیزیولوژی ورزشی، گروه فیزیولوژی ورزش دانشکدۀ علوم انسانی، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایرانرضاقراخانلواستاد، دکتری تخصصی فیزیولوژی ورزشی گروه فیزیولوژی ورزش، دانشکدۀ علوم انسانی، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایرانرضاحسن ساجدیدانشیار، گروه بیوشیمی، دانشکدۀ علوم زیستی دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایرانJournal Article20181105The vanilloid receptor 1 (TRPV1) is a nociceptor receptor in sensitive system which is activated by capsaicin, heat, acidity and some metabolites. The role of this cation receptor is known at pain. New reports suggest that TRPV1 plays a role in other processes and researchers are studying the effect of this receptor on exercise pressure reflex (EPR) and cardiovascular response in some diseases. In this experimental study, the aim of this study was to find an appropriate answer to perceive the effect of moderate continuous training on the expression of TRPV1 protein in soleus muscle. 16 male Wistar rats (weight: 200-220 gr) were randomly assigned to 2 groups: training and control. The training group performed 6 weeks (5 sessions per week) of moderate continuous training. The control group did not have any training but there was no difference between these groups in all conditions. The rats were anesthetized, sacrificed and their required tissues were extracted by standard procedures. The results of independent t test derived from Western Blotting laboratory findings for TRPV1 receptor protein expression showed a significant increase (<em>P</em>=0.033) in the expression of this receptor in soleus muscle in the training group compared with the control group. These results show that sensory nerves are adapted to training with an increase in TRPV1 receptor protein expression.گیرندۀ وانیلوئیدی نوع 1 (TRPV1) از گیرندههای مربوط به درد در دستگاه حسی است که بهوسیلۀ کپسایسین،گرما، اسیدیته و برخی متابولیکها فعال میشود. نقش این گیرندۀ کاتیونی در ایجاد درد شناخته شده است. گزارشهای جدید از نقش TRPV1 در اعمال دیگر نیز حکایت دارد و تأثیر این گیرنده در رفلکس فشار ورزشی و پاسخ قلبی- عروقی در برخی بیماریها در حال بررسی است. این تحقیق با روش تجربی و با هدف رسیدن به پاسخی مناسب برای درک تأثیر تمرینات تداومی با شدت متوسط بر بیان پروتئین TRPV1 در عضلۀ نعلی طرح شد. بدینمنظور 16 سر رت نر نژاد ویستار با وزن 220-200 گرم، در دو گروه، شامل یک گروه تمرین و یک گروه کنترل، بهصورت تصادفی قرار گرفتند. گروه تمرین 6 هفته و هر هفته 5 جلسه تمرین مداوم با شدت متوسط انجام دادند و در مقایسه با گروه کنترل که در تمام شرایط مشابه گروه تمرین بود ولی هیچ تمرین ورزشی انجام نمیدادند، بررسی شدند. رتها توسط اصول استاندارد بیهوش، قربانی و بافتهای موردنظر استخراج شد. یافتههای آماری از خروجی آزمون t مستقل مستخرج از یافتههای آزمایشگاهی وسترن بلاتینگ برای مقادیر بیان پروتئین گیرندۀ TRPV1 نشان داد که در گروه تمرین افزایش معناداری (033/0P=) در بیان این گیرنده نسبت به گروه کنترل در عضلۀ نعلی بهوجود آمده است. این نتایج نشان میدهند با افزایش در بیان پروتئین گیرنده TRPV1، اعصاب حسی نسبت به تمرینات ورزشی سازگاری پیدا میکنندhttps://jsb.ut.ac.ir/article_71622_ad6f0f19496410792b7a234f99ce748b.pdfدانشگاه تهراننشریه علوم زیستی ورزشی2008-932511120190522The Effect of 6 Weeks of Aerobic Training on Neurogenesis and Neurotrophic Factors in the Hippocampus of Young and Middle-Aged Ratsتأثیر شش هفته تمرین هوازی بر شاخص های نروژنز و نروتروفیک در هیپوکمپ رت های جوان و میانسال971117162310.22059/jsb.2019.260018.1282FAراضیهمحمدیدانشجوی دکتری، گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده ی علوم ورزشی، دانشگاه مازندران، بابلسر، ایرانضیاءفلاح محمدیدانشیار،گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده ی علوم ورزشی، دانشگاه مازندران، بابلسر، ایران.0000-0002-9214-0195Journal Article20180618The aim of this study was to find answers to these questions: can exercise increase neurogenesis and does neurotrophic factor that is necessary for neurogenesis increase with training?30 rats were divided into four groups: young control, young training, middle-aged control and middle-aged training. The training was performed with overload principle for 6 weeks and 6 sessions per week. Young rats ran with the speed of 27 m/min. and the middle-aged rats with the speed of 20 m/min. for 20 minutes on the first day. The running time increased 2 minutes every day until it reached 60 minutes per day. Elisa method was used to measure the factors and they were analyzed by Tukey post hoc test.There was no significant difference in weight between young groups (sig=0.979) but the difference was significant between middle-aged groups (sig=0.000). Ki67 in young and middle-aged training groups was significantly more than control group (sig=0.002) and (sig=0.037). Midkine did not have a significant increase in the young training group compared with the young control group (sig=0.134). This factor increased in middle-aged training group but this increase was not significant (sig=0.557). The correlation between ki67 and Midkine was significant (<em>r</em>=0.407) (sig=0.029).Continuous training can increase the neurogenesis in young and middle-aged rats. This type of training may be useful to increase neurogenesis and its essentials (i.e. neurotrophic factors).
<strong> </strong>هدف از این پژوهش یافتن پاسخ این پرسشها بود: آیا ورزش میتواند نروژنز را افزایش دهد و فاکتور نروتروفیک که برای نروژنز ضروری است آیا با ورزش افزایش مییابد؟30 سر موش صحرایی به چهار گروه کنترل جوان، تمرین جوان، کنترل میانسال و تمرین میانسال تقسیم شدند. تمرین براساس اصل اضافهبار به مدت 6 هفته و 6 جلسه در هفته انجام گرفت. رتهای جوان با سرعت 27 متر بر دقیقه و رتهای میانسال با سرعت 20 متر بر دقیقه به مدت 20 دقیقه در روز اول دویدند. هر روز 2 دقیقه به زمان دویدن اضافه شد تا به 60 دقیقه در روز رسید. شاخصها با روش الایزا اندازهگیری و از طریق روش آماری آزمون تعقیبی tukey تجزیهوتحلیل شد.بین وزن گروههای جوان تفاوت معناداری وجود نداشت (sig=0.979) و تفاوت بین گروههای میانسال معنادار بود (sig=0.000). Ki67 در گروه تمرینی جوان و میانسال بهطور معناداری از گروه کنترل بیشتر بود؛ بهترتیب (sig=0.002) و (sig=0.037). Midkine در گروه تمرینی جوان در مقایسه با گروه کنترل جوان افزایش معنادار نداشت (sig=0.134). این شاخص در گروه تمرینی میانسال نیز افزایش یافت، ولی افزایش معناداری نداشت (sig=0.557). همبستگی بین Midkine و Ki67 معنادار بود (r=0.407) (sig=0.029). تمرین مداوم میتواند نروژنز را در رتهای جوان و میانسال افزایش دهد. احتمالاً این نوع تمرین برای افزایش نروژنز و ملزومات آن یعنی فاکتورهای نروتروفیک مفید است.https://jsb.ut.ac.ir/article_71623_d7a34f50a4bfaf275ac8e6fcd05173bd.pdfدانشگاه تهراننشریه علوم زیستی ورزشی2008-932511120190522The Effect of 4 Weeks of Aerobic Exercise on Serum and Liver Levels of Neuregulin-4 in Diabetic Ratsاثر 4 هفته تمرین هوازی بر سطوح سرمی و کبدی نئورگولین-4 موشهای صحرایی دیابتی1131297162510.22059/jsb.2018.263646.1306FAسید پدرامروحانی دوستدانشجوی کارشناسی ارشد فیزیولوژی ورزشی، دانشکدۀ تربیت بدنی و علوم ورزشی ، دانشگاه مازندران، بابلسر، ایرانرزیتافتحی. دانشیار گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکدة تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه مازندران، بابلسر، ایرانJournal Article20180811<strong></strong>Diabetes is associated with increased lipogenesis and expression of lipogenic genes in the liver, and neuregulin-4 activity is associated with inhibition of liver lipogenesis. The aim of this study was to investigate the effect of 4 weeks of aerobic exercise on changes of serum and liver levels of neuregulin-4and lipid profile in diabetic rats. 32 male adult rats were randomly divided into healthy control, control diabetic, exercise and exercise diabetic groups (each group 8 rats). Diabetes was induced by intraperitoneal injection of streptozotocin solution (55 mg/kg). The exercise was performed for 4 weeks, 5 sessions per week, at speeds of 15 to 18 m/min. and for 25 to 44 minutes. 48 hours after the last exercise session, blood samples were collected and liver tissue was removed and Neuregulin-4 levels were measured. The results showed no difference in serum and liver levels of neuregulin-4 between diabetic and healthy groups (<em>P</em>>0.05). Serum levels of cholesterol and HDL were not significantly different among the above groups (<em>P</em>>0.05). Triglyceride and LDL were significantly higher among these groups (<em>P</em><0.05). 4 weeks of aerobic exercise did not affect serum and liver levels of neuregulin-4 in diabetic and healthy rats (<em>P</em>>0.05). Also, 4 weeks of aerobic exercise did not affect serum levels of cholesterol, triglyceride, HDL and LDL in healthy rats (<em>P</em>>0.05). Exercise in diabetic rats significantly decreased serum levels of cholesterol and triglyceride (<em>P</em><0.05) but it did not make any significant differences in HDL and LDL (<em>P</em>>0.05). Although the levels of lipid profile changed significantly, 4 weeks of aerobic exercise probably cannot stimulate increases of neuregulin-4 in serum and liver tissue.دیابت با افزایش لیپوژنز و بیان ژنهای آن در کبد و فعالیت نئورگولین-4 با تضعیف لیپوژنز کبدی همراه است. هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر 4 هفته تمرین هوازی بر تغییرات سطوح سرمی و کبدی نئورگولین-4 و نیمرخ لیپیدی موشهای دیابتی بود. 32 سر موش صحرایی نر بالغ، بهصورت تصادفی به گروههای هشتتایی کنترل سالم، کنترل دیابتی، تمرین و دیابتی تمرین تقسیم شدند. القای دیابت با تزریق درونصفاقی محلول استرپتوزوتوسین (mg/kg 55) انجام گرفت. فرایند تمرین به مدت 4 هفته (5 جلسه در هفته) با سرعت 15 تا 18 متر در دقیقه و برای 25 تا 44 دقیقه اجرا شد. 48 ساعت پس از آخرین جلسۀ تمرینی، خونگیری و بافتبرداری انجام گرفت و سطوح نئورگولین-4 اندازهگیری شد. تفاوتی در سطوح سرمی و کبدی نئورگولین-4 بین گروههای دیابتی و غیردیابتی مشاهده نشد (05/0<P). سطوح سرمی کلسترول و HDL بین گروههای مذکور تفاوت معناداری نداشت (05/0<P). تریگلیسرید و LDL بین این گروهها با افزایش معنادار همراه بود (05/0>P). 4 هفته تمرین هوازی بر سطوح سرمی و کبدی نئورگولین-4 موشهای دیابتی و سالم تأثیری نداشت (05/0<P). همچنین 4 هفته تمرین هوازی بر سطوح سرمی کلسترول، تریگلیسرید، HDL و LDL در موشهای سالم مؤثر نبود (05/0<P). تمرین در موشهای دیابتی موجب کاهش معنادار سطوح سرمی کلسترول و تریگلیسرید شد (05/0>P)، ولی تفاوت معناداری در HDL و LDL ایجاد نکرد (05/0<P). با اینکه سطوح نیمرخ لیپیدی دچار تغییرات محسوس شد، احتمالاً تمرینات ورزشی هوازی در 4 هفته نمیتواند محرک افزایش نئورگولین-4 گردشی و بافتی کبد باشد.<br /> https://jsb.ut.ac.ir/article_71625_8dc3fa96d74865292f8951fa62ece060.pdf