2024-03-28T15:10:59Z
https://jsb.ut.ac.ir/?_action=export&rf=summon&issue=2202
نشریه علوم زیستی ورزشی
2008-9325
2008-9325
1388
1
1
تأثیر یک جلسه دویدن استقامتی فزاینده در دو محیط با دمای طبیعی و گرمای ملایم بر برخی شاخصهای دستگاه انعقادی در دختران فعال
ولی الله
دبیدی روشن
هاجر
عباسزاده صورتی
ضیاء
فلاح محمدی
برای مطالعة تأثیر یک جلسه دویدن استقامتی فزاینده در دو محیط با دمای طبیعی و دمای ملایم بر برخی شاخصهای دستگاه انعقادی، 27 دانشجوی دختر رشتة تربیت بدنی دانشگاه مازندران انتخاب و بهطور تصادفی به سه گروه، NTG یا تمرین در محیط با دمای طبیعی (2 ± 23 درجه سانتیگراد)، HTG یا تمرین در محیط با دمای ملایم (2 ± 33 درجه سانتیگراد) و گروهی موسوم به HG که بدون انجام تمرین فقط در معرض محیط با دمای ملایم قرار داشتند، تقسیم شدند. رطوبت آزمایشگاه برای هر سه گروه در دامنة 5 ±55 درصد حفظ شد. پروتکل آزمونگیری با شدت 65 تا 75 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی هر فرد روی نوارگردان بدون شیب اجرا شد. خونگیری با شرایط کاملاً مشابه در سه مرحلة پایه، میانآزمون و 30 دقیقه پس از فعالیت و به د نبال 12 تا 14 ساعت ناشتایی شبانه انجام شد. برای تعیین مقادیر فیبرینوژن، APTT و PT از روشهای انعقادی استفاده شد. دادهها با استفاده از آزمون اندازهگیریهای مکرر، آنالیز واریانس و t مستقل در سطح 05/0? P تحلیل شد. نتایج حاکی از افزایش غیرمعنادار مقادیر فیبرینوژن سه گروه و افزایش معنادار مقادیر APTT گروههای HTG و NTG در مراحل مختلف تحقیق بود. افزایش زمان PT نیز در گروه NTG در مرحلة میان و پسآزمون و همچنین در گروههای NTG و HTG در مرحلة پس آزمون در مقایسه با مقادیر پایه معنادار بود. بررسی تغییرات بینگروهی نیز اختلاف معناداری را به لحاظ آماری در مقادیر PT بین گروههای NTG و HG در مرحلة پسآزمون نشان داد. براساس این یافتهها میتوان گفت که انجام فعالیت بدنی با شدت متوسط موجب بروز تغییراتی در دستگاه انعقادی شده ولی استرس گرمایی ملایم تأثیر زیادی بر دستگاه انعقاد خون نداشته است.
استرس گرمایی ملایم
دختران فعال.
دستگاه انعقادی
دو استقامتی فزاینده
2009
06
22
5
21
https://jsb.ut.ac.ir/article_22153_b68aaa5c86c1a53c9dfaf953eeb2f0e0.pdf
نشریه علوم زیستی ورزشی
2008-9325
2008-9325
1388
1
1
تاثیر یک دوره تمرین سرعتی تناوبی و بی تمرینی بر پراکسیداسیون لیپید و دستگاه ضداکسایشی موش های نژاد ویستار
داریوش
شیخ الاسلامی وطنی
عباسعلی
گائینی
عبدالامیر
علامه
علی اصغر
رواسی
محمدرضا
کردی
ابوالفضل
دادخواه
هدف از انجام پژوهش حاضر, بررسی تاثیر فعالیت ورزشی سرعتی و یک دوره بی تمرینی متعاقب آن، بر مقدار پراکسیداسیون لیپید (MDA) و پاسخ دستگاه ضداکسایشی (FRAP ، اسید اوریک، بیلی روبین و پروتئین تام) بود. بدین منظور 35 سر موش نر 3 ماهه به صورت تصادفی در 2 گروه تمرین سرعتی (15 = n) و کنترل (15 = n، بدون هیچ گونه برنامة تمرینی) قرار گرفتند. آزمودنی های گروه تمرینی به مدت 12 هفته، هفته ای 3 جلسه، با مدت و شدت مشخص تمرین کردند (از هفتة هشتم تا دوازدهم 5 سر موش از آزمودنی های این گروه، بی تمرینی را تجربه کردند تا تاثیرات بی تمرینی بررسی شود). آزمودنی ها به صورت جداگانه در آزمایشگاه حیوانات با شرایط کنترل شده (دما، رطوبت و چرخة روشنایی _ تاریکی (12:12 ساعت)) نگهداری شدند و از غذای استاندارد موش استفاده کردند. متغیرهای MDA و FRAP به صورت دستی و دیگر متغیرها به وسیلة کیت ارزیابی شدند. پس از سه مرحله خونگیری (پیش آزمون ، میان آزمون (انتهای هفتة هشتم)و پس آزمون (انتهای هفتة دوازدهم))، نتایج حاصل از آنالیز واریانس دو راهه با اندازه گیری های مکرر نشان داد دو گروه حداقل در یکی از مراحل ارزیابی به لحاظ متغیر MDA (022/0 = P)، FRAP (005/0 = P) و بیلی روبین (002/0= P) با یکدیگر تفاوت معنی داری داشتند، درحالی که پروتئین تام و اسیداوریک دو گروه اختلاف معنی داری با هم نداشتند. همچنین، در گروه تجربی طی زمان های مختلف اندازه گیری به لحاض شاخص MDA (001/0 = P) ، FRAP (001/0 = P) و بیلی روبین (008/0 = P) و اسیداوریک (012/0 = P) تفاوت معناداری مشاهده شد. در کل، نتایج این تحقیق نشان می دهد که یک دوره تمرین سرعتی موجب ایجاد سازگاری نسبی در دستگاه ضداکسایشی و اکسایش لیپید می شود، اما در اثر بی تمرینی نتایج معکوس خواهد شد.
تمرین سرعتی و بی تمرینی.
دستگاه ضداکسایشی
مالون دی آلدئید
2009
06
22
23
41
https://jsb.ut.ac.ir/article_22154_45f13a128fa361c4068c2c494d51306b.pdf
نشریه علوم زیستی ورزشی
2008-9325
2008-9325
1388
1
1
پاسخ مزمن حجمها و ظرفیتهای ریوی به کورتیزول سرم در کشتیگیران جوان
بختیار
ترتیبیان
بهزاد
حاجیزاده
اصغر
عباسی
هدف از تحقیق حاضر، بررسی پاسخ درازمدت حجمها و ظرفیت های ریوی به غلظتهای سرمی کورتیزول در کشتیگیران جوان بود. در این پژوهش، 24 کشتیگیر آماتور جوان و داوطلب سالم با میانگین سن 8/0± 9/23 سال، قد 7/5 ± 64/180، وزن 3/7 ± 3/76 کیلوگرم و شاخص تودة بدنی 5/8 ± 4/23 شرکت داشتند. آزمودنیهای تحقیق، تمرینات خاص کشتی را به شکل فزاینده و تا شدت 85 درصد حداکثر ضربان قلب تمرین، 3 جلسه در هفته و به مدت 12 هفته انجام دادند. از کشتیگیران جوان در وضعیت پایه، 6 هفتة اول تمرینات تا شدت 75 درصد ضربان قلب تمرین، 6 هفتة دوم تمرینات تا شدت 85 درصد ضربان قلب تمرین و هفتة اول بازگشت به حالت اولیه آزمونهای ریوی به عمل آمد. نمونههای خون جمعآوری و غلظتهای کورتیزول سرم آنها با روش ELISA اندازهگیری شد. نتایج نشان داد که تغییرات کورتیزول سرم، متغیرهای عملکرد ریوی FEV1 (001/0 = P، مراحل اول و دوم تمرینات)، FVC (001/0=P، مراحل اول و دوم تمرینات)، FIV1 (001/0 = P، مرحلة دوم تمرینات)، VC (037/0=P، مراحل اول و دوم تمرینات) ، وTV/TI (0001/0 =P، مرحله دوم تمرینات) را طی تمرینات شدید کشتی به طور معنی داری تحت تاثیر قرارداد، بهطوری که به ازای تغییر هر واحد از سطح کورتیزول، این متغیرهای ریوی بهطور معنیداری تغییر یافتند. در مجموع، نتایج تحقیق نشان میدهد که متعاقب 12 هفته تمرینات شدید کشتی، برخی از حجمها و ظرفیتهای تنفسی کشتیگیران جوان تحت تأثیر تغییرات غلظت کورتیزول سرم، تغییر مییابند. و این نوع یافتهها تاکنون گزارش نشده است.
حجمها و ظرفیتهای ریوی
کشتیگیران.
کورتیزول سرم
2009
06
22
43
56
https://jsb.ut.ac.ir/article_22155_f5d0a71b224add1cfc9a28959a1752dd.pdf
نشریه علوم زیستی ورزشی
2008-9325
2008-9325
1388
1
1
تاثیر فعالیت بدنی بر تغییرات غلظت کورتیزول و انرژی مصرفی در مردان چاق و لاغر
محمد
عزیزی
فرهاد
رحمانی نیا
حمید
محبی
محمد علی
آذربایجانی
هدف از پژوهش حاضر, بررسی تاثیر فعالیت بدنی بر پاسخ کورتیزول و انرژی مصرفی مردان چاق و لاغر بود. به این منظور 12 دانشجوی پسر غیرورزشکار به صورت داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند و پس از بررسی سوابق پزشکی – ورزشی و تکمیل رضایت نامه، به دو گروه چاق (با میانگین سنی 9/1 ±83/22 سال، شاخص تودة بدنی 8/1 ±08/31 کیلوگرم بر مترمربع و حداکثر اکسیژن مصرفی 9/3 ± 45/35 میلی لیتر به ازای هر کیلوگرم وزن بدن در دقیقه) و لاغر (با میانگین سنی 1 ±17/21 سال، شاخص تودة بدن 3/1 ± 2/18 کیلوگرم بر مترمربع و حداکثر اکسیژن مصرفی 3 ±86/45 میلی لیتر به ازای هر کیلوگرم وزن بدن در دقیقه) تقسیم شدند. پروتکل فعالیت بدنی در ساعت 8 صبح انجام شد و شامل 30 دقیقه دویدن بر روی تردمیل با شدت 65% حداکثر اکسیژن مصرفی بود و به وسیلة دستگاه گازآنالایزر گازهای تنفسی اندازه گیری می شد. نمونه های بزاقی قبل از فعالیت، بلافاصله بعد از فعالیت، 15 و 30 دقیقه بعد از فعالیت جمع آوری شد. از آزمون های آماری t – استودنت و آنالیز واریانس با اندازه گیری مکرر برای ارزیابی کورتیزول، انرژی مصرفی، اکسیژن مصرفی و نسبت تبادل تنفسی بین دو گروه در حالت استراحت و فعالیت در سطح (05/0 P
انرژی مصرفی
درصد چربی بدن و فعالیت بدنی .
کورتیزول
2009
06
22
57
73
https://jsb.ut.ac.ir/article_22156_1903a84b1dd7cb4e51681e2b2030f2b0.pdf
نشریه علوم زیستی ورزشی
2008-9325
2008-9325
1388
1
1
اثر شش هفته تمرینات کشتی و تمرین دایرهای مبتنی بر فنون کشتی، بر گرلین پلاسما و برخی هورمونهای تنظیمکنندة قند خون در کشتیگیران تمرینکردة خراسانی
امیر
رشیدلمیر
عباس
قنبری نیاکی
فاطمه
رهبری زاده
اظهار شده که ممکن است گرلین در پاسخ هورمون رشد به فعالیتهای ورزشی نقش داشته باشد. هدف از تحقیق حاضر، بررسی اثر شش هفته تمرینات کشتی و تمرینات دایرهای مبتنی بر فنون کشتی، بر گرلین پلاسما و برخی هورمونهای تنظیمکنندة قند خون در کشتیگیران تمرینکردة خراسانی است. به این منظور، 30 نفر از کشتیگیران تمرینکرده با میانگین سنی 5/1± 5/18 سال و BMI 81/6 ± 8/24 بهصورت داوطلبانه انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. متغیرهای اندازهگیری عبارت بودند از: گرلین و گلوکز پلاسما، هورمونهای رشد، کورتیزول و انسولین سرمی که گرلین پلاسما بهروش الیزا، گلوکز به روش آنزیمی و مابقی توسط کیتهای رادیوایمونواسی اندازهگیری شدند. برای تجزیه و تحلیل دادهها از روش آماری t زوجی استفاده شد. نتایج نشان داد که شش هفته تمرین کشتی و تمرینات دایره ای مبتنی بر فنون کشتی موجب کاهش معنیدار هورمونهای رشد، انسولین و کورتیزول و افزایش معنیدار گرلین شد. در نتیجه میتوان گفت که افزایش گرلین در پاسخ به تعادل منفی انرژی، ترشح هورمون رشد را تحریک نمیکند و ساز و کارهای دیگری در این زمینه مؤثرند.
انسولین.
تمرین دایرهای مبتنی بر فنون کشتی
کورتیزول
گرلین
هورمون رشد
2009
06
22
75
87
https://jsb.ut.ac.ir/article_22157_07954a681e50568e6bf4a0b87b83bd95.pdf
نشریه علوم زیستی ورزشی
2008-9325
2008-9325
1388
1
1
بررسی تأثیر دورههای کوتاهمدت و متناوب دو نوع برگشت به حالت اولیة فعال و غیرفعال بر سطح لاکتات خون و آنزیمهای لاکتات دهیدروژناز (LDH) و کراتین فسفوکیناز (CPK) در مردان صخرهنورد شهر بروجرد
احمد
همتفر
ناصر
جواهریزاد
ماندانا
شکرچیان
برتری برگشت به حالت اولیه با فعالیتهای تداومی ملایم (continuous) در مقابل برگشت به حالت اولیة غیرفعال به خوبی مشخص شده اما زمانِ اینگونه برگشت به حالت اولیه طولانی است (60 – 20 دقیقه) و شدت آن نیز قابل کنترل نیست. از طرفی بعد از اغلب فعالیتهای ورزشی کوتاهمدت، به برگشت به حالت اولیة کوتاهمدت نیاز است تا ورزشکار به سرعت به حالت طبیعی برگردد و اجرای مطلوبتری داشته باشد. این نوع برگشت به حالت اولیه، بهطور کامل از نظر مدت، شدت و نوع فعالیت شناخته نشده است. هدف از این تحقیق، بررسی تأثیر برگشت به حالت اولیة کوتاهمدت (3 دقیقه) در تکرار فعالیتهای صخرهنوردی بر روی غلظت لاکتات CPK، LDH خون صخرهنوردان نخبة مرد است. به این منظور 10 صخرهنورد مرد نخبه (با میانگین سنی 92/2± 24 سال، وزن 19/6 ± 60 کیلوگرم، قد 73/5 ± 173 سانتیمتر و BMI 98/2 ± 19) بهصورت داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. در این مطالعه، صخرهنوردران بهصورت جابهجایی یا Cross over به فاصلة 5 روز در دو آزمایش شامل چهار مرحلة 2 دقیقهای فعالیت صخرهنوردی با 3 دقیقه برگشت به حالت اولیة غیرفعال بعد از هر فعالیت در آزمایش اول و 3 دقیقه برگشت به حالت اولیة فعال بعد از هر فعالیت در آزمایش دوم شرکت کردند. هنگام برگشت به حالت اولیة فعال، آزمودنی با شدت VO2max45 درصد بر روی تردمیل میدوید. قبل از هر صعود 2 دقیقه برای نمونهگیری خون از آزمودنیها در نظر گرفته شد. برای اندازهگیری لاکتات نمونة خونی از مویرگهای لالة گوش و برای LDH و CPK خون، نمونة خونی از ورید ساعد در هر دوره گرفته شد. نمونهگیری خون قبل از صعود اول و بلافاصله بعد از هر دورة برگشت به حالت اولیه انجام گرفت. نتایج نشان داد بین برگشت به حالت اولیة فعال و غیرفعال در مقدار لاکتات و LDH (005/0P
برگشت به حالت اولیه (فعال و غیرفعال)
صخرهنوردی.
لاکتات
2009
06
22
89
104
https://jsb.ut.ac.ir/article_22158_a939bad60a2231e7952a92c7aaf980a9.pdf
نشریه علوم زیستی ورزشی
2008-9325
2008-9325
1388
1
1
بررسی میزان آگاهی کشتی گیران باشگاه های شهر تهران در مورد دوپینگ و برآورد آنها از شیوع فعلی در کشور (1386 – 1385)
فرزین
حلبچی
علیرضا
استقامتی
محمدعلی
منصورنیا
امروزه دوپینگ در ورزشکاران به معضل پیچیدهای تبدیل شده است. باتوجه به اینکه کشتی، ورزش ملی و بومی کشور محسوب میشود و با عنایت به اینکه احتمال سوء مصرف دارو باتوجه به ماهیت قدرتی این رشته زیاد است، بر آن شدیم تا میزان آگاهی کشتیگیران باشگاههای شهر تهران در مورد دوپینگ و برآورد آنها از شیوع فعلی در کشور را بررسی کنیم. بهاین منظور در یک مطالعة مقطعی، 426 نفر در دورة زمانی 86 – 1385 مورد ارزیابی قرار گرفتند. برای این کار از پرسشنامهای که روایی و پایایی آن بهصورت pilot بر روی 30 نفر مورد سنجش قرار گرفته بود، استفاده شد. برای اجرا، پرسشگران طرح به باشگاههایی که با نمونهگیری خوشهای تصادفی انتخاب شده بودند مراجعه و پرسشنامه را بین ورزشکاران توزیع و پس از تکمیل، دریافت کردند. دادهها با برنامة SPSS آنالیز آماری شد.یافتههای تحقیق نشان داد آگاهی کشتیگیران از سه حیطة دوپینگ، آشنایی با داروهای غیرمجاز و شناخت عوارض جانبی به ترتیب در 8/70، 8/95 و 5/99 درصد موارد ضعیف یا متوسط ارزیابی شد. در مورد مشاوران ورزشکاران، 8/40 درصد دوستان، 13 درصد مربی و 2/5 درصد پزشکان را عنوان کردند. به ترتیب 4/35 و 5/12 درصد کشتیگیران شیوع سوءمصرف در رقابت های لیگ و ورزشکاران همباشگاهی خود را بیش از 50 درصد برآورد کردند. بهطور کلی میتوان نتیجه گرفت که کشتیگیران شهر تهران در حوزة دوپینگ دانش مناسبی ندارند، به همین دلیل تدوین برنامة آموزشی جامع با عنایت به کلیة مخاطبان و با هدف رفع ناآگاهی، اصلاح باورهای نادرست، هوشیار ساختن آنان در مورد تبعات دوپینگ و توجه به ارزشها در مواجهه با دوپینگ، ضروری است.
دانش و نگرش
دوپینگ
کشتی.
2009
06
22
105
121
https://jsb.ut.ac.ir/article_22159_bb40f545232477eb71e898c68cfa687e.pdf
نشریه علوم زیستی ورزشی
2008-9325
2008-9325
1388
1
1
تأثیر مصرف کافئین بر توان بی هوازی، شاخص خستگی و سطوح لاکتات خون دانشجویان پسر ورزشکار
روحالله
رنجبر
محمدرضا
کردی
عباسعلی
گائینی
هدف از این پژوهش، مطالعة تأثیر مصرف کافئین بر توان بی هوازی، شاخص خستگی و سطوح لاکتات خون دانشجویان پسر ورزشکار بود. به همین منظور از میان داوطلبان شرکتکننده، 16 نفر با میانگین وزن 1/9± 9/68 کیلوگرم، قد 7± 73/1 سانتیمتر و سن 2 ± 24 سال به روش تصادفی ساده (قرعهکشی) انتخاب و براساس شاخص خستگی حاصل از پیشآزمون، به صورت زوجهای همتا به دو گروه کافئین (8 = n) و دارونما (8 = n) تقسیم شدند. از آزمودنیها درخواست شد که 24 ساعت قبل از شروع آزمون، از فعالیت جسمانی شدید و 48 ساعت قبل از شروع آزمون، از خوردن یا آشامیدن هرگونه مادة حاوی کافئین پرهیز کنند. جلسة اول آزمون رست (پیشآزمون)، بعد از گذشتن دست کم 4 ساعت از صرف غذا انجام شد و 6 دقیقه بعد از آزمون مقدار لاکتات خون آنها سنجیده شد. جلسة دوم آزمون رست (پسآزمون)، یک هفته بعد دقیقاً مشابه جلسة اول صورت گرفت، بهطوری که آزمودنیها مصرف معمولی کافئین را ادامه دادند و 48 ساعت قبل از آزمون، مصرف آن را قطع کردند. در پس آزمون، آزمودنی ها مصرف معمولی کافئین را ادامه دادند و 48 ساعت قبل از آزمون، مصرف آن را قطع کردند. در پسآزمون، آزمودنیها یک ساعت قبل از شروع آزمون، کافئین یا دارونما را به مقدار 6 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن در قالب کپسولهای ژلاتینی مصرف کردند. تجزیه و تحلیل یافتهها با استفاده از آزمونهای آماری t وابسته و مستقل (05/0 =P)، نشان داد مصرف کافئین بر میانگین توان، حداقل توان و شاخص خستگی تأثیر مثبت داشته، درحالیکه بر اوج توان و مقدار لاکتات خون تأثیر معنیدار نداشت. بهنظر میرسد مصرف کافئین در بهبود میانگین عملکرد فعالیتهای رفت و برگشت سریع کوتاهمدت مؤثر باشد.
توان بیهوازی
دانشجویان پسر ورزشکار
شاخص خستگی
کافئین
لاکتات خون
2009
06
22
123
136
https://jsb.ut.ac.ir/article_22160_e33d4583d5096f2db425b2e3c6ac858f.pdf