2024-03-29T14:30:39Z
https://jsb.ut.ac.ir/?_action=export&rf=summon&issue=10526
نشریه علوم زیستی ورزشی
2008-9325
2008-9325
1399
12
4
تأثیر تعاملی شش هفته تمرین استقامتی و تزریق استروئید استانوزولول بر آنزیمهای کبدی موشهای صحرایی نر سالم
علیرضا
جنیدی شریعت زاده
عباسعلی
گائینی
سیروس
چوبینه
مریم
میرزایی
هدف از پژوهش حا ضر، برر سی تأثیر تعاملی 6 هفته تمرین ا ستقامتی و تزریق ا ستروئید ا ستانوزولول بر تغییرات مقادیرسرمی آنزیم های آلانین آمینوترانسفراز، آسپارتات آمینوترانسفراز و آلکالین فسفاتاز در موش های صحرایی نر سالم بو . د289 گرم به چهار گروه ± بدینمنظور 32 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با سن 12 هفته و میانگین وزن اولیۀ 16موشهای .(n= و استانوزولول ( 8 (n= تمرین+استانوزولول ( 8 ،(n= تمرین+دارونما ( 8 ،(n= تقسیم شدند: دارونما ( 8دریافتکنندة استروئید هفتهای یک بار تزریق درونعضلانی استانوزولول ( 5 میلیگرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن)داشتند، گروه های بدون دارو، به همان مقدارروغن آراشیذ را به عنوان دارونما دریافت کردند. حیوانات گروه تمرین بهVO2max مدت 6 هفته و 5 جل سه در هفته، تحت برنامۀ تمرین پی شروندة ا ستقامتی تا سقف شدت 70 تا 75 در صدروی تردمیل دویدند. مقادیر سرمی آلانین آمینوترانسفراز، آسپارتات آمینوترانسفراز و آلکالین فسفاتاز به روش الایزاو برای مشخص کردن توزیع پراکندگی یکسان KS سنجیده شد. برای تعیین طبیعی بودن توزیع دادهها از آزمونتحلیل شد و برای P <0/ گروهها از آزمون لوِن استفاده شد. همچنین دادهها با آنالیز واریانس یکطرفه در سطح 05تعیین تفاوت های درون گروهی از آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. تغییرات سرمی آنزیم آلانین آمینوترانسفرازمعنادار شدند، اما مقادیر سرمی آنزیم آلکالین فسفاتاز (P=0/ و آنزیم آسپارتات آمینوترانسفراز ( 001 (P=0/002)معنادار ن شد . (P=0/070) برا ساس یافته های این پژوهش میتوان گفت عدم تأثیر تعدیلی تمرین ا ستقامتی بر تغییراتآنزیمهای کبدی در پی مصرف استروئید استانوزولول است.
استروئید آنابولیک آندروژنیک
آلانین آمینوترانسفراز
آسپارتات آمینوترانسفراز
آلکالین فسفاتاز
تمرین استقامتی
2021
01
20
375
389
https://jsb.ut.ac.ir/article_80314_3e8a833c65141c5a5471222ef2de9ff7.pdf
نشریه علوم زیستی ورزشی
2008-9325
2008-9325
1399
12
4
تأثیر هشت هفته تمرین مقاومتی بر مقادیر سرمی IL-15، IL-6، TNF-α و مقاومت به انسولین در مردان سالمند دیابتی نوع 22
جواد
طلوعی آذر
فاطمه
شب خیز
موسی
خلفی
هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر 8 هفته تمرین مقاومتی بر مقادیر سرمی IL-15، IL-6 ، TNF-α و مقاومت به انسولین در مردان سالمند دیابتی نوع 2 بود. بدینمنظور، 20 مرد سالمند مبتلا به دیابت نوع 2 (سن 97/4±45/72 سال، وزن 57/12±70/79 کیلوگرم، BMI 07/91±4/27 کیلوگرم) انتخاب شدند و بهطور تصادفی در دو گروه تمرین مقامتی (10 نفر) و کنترل (10 نفر) قرار گرفتند. گروه تمرین مقاومتی به مدت 8 هفته، 3 جلسه در هر هفته، 8 حرکت را 3 ست با 10 تکرار با 70 درصد 1RM اجرا کردند. از آزمون ANCOVA و T همبسته برای تحلیل دادهها استفاده و سطح معناداری 05/0 درنظر گرفته شد. در حالت پایه و 48 ساعت پس از آخرین جلسۀ تمرینی نمونههای خون جمعآوری و مقادیر سرمی IL-15، IL-6، TNF-α، انسولین، گلوکز به روش الایزا اندازهگیری شد. نتایج تحلیل آماری نشان داد که 8 هفته تمرین مقاومتی بهطور معناداری مقادیر سرمی IL-15 را افزایش و مقادیر انسولین، گلوکز و مقاومت به انسولین را کاهش داد. با این حال، تأثیر معناداری بر مقادیر سرمی IL-6 و TNF-α نداشت. براساس نتایج پژوهش حاضر، بهنظر میرسد که تمرین مقاومتی میتواند با افزایش مقادیرIL-15 به بهبود مقاومت به انسولین در مردان سالمند دیابتی نوع 2 منجر شود.
تمرین مقاومتی
دیابت نوع2
سالمندی
مایوکاینهای التهابی. 2
2021
01
20
391
406
https://jsb.ut.ac.ir/article_80315_9858b7ef2602ddf372f552a527415cbb.pdf
نشریه علوم زیستی ورزشی
2008-9325
2008-9325
1399
12
4
پاسخ آنزیمهای کراتین کیناز، لاکتات دهیدروژناز،آسپارتات آمینوترانسفراز و آلانین آمینوترانسفراز نسبت به ریکاوری با دو نوع فوم غلتان پس از یک جلسه تمرین واماندهساز در مردان فوتسالیست
شهاب
شمس
فرزانه
تقیان
هدف پژوهش حاضر، بررسی میزان تغییرات آنزیمهای کراتین کیناز لاکتات دهیدروژناز آسپارتات آمینوترانسفراز و آلانین آمینوترانسفراز نسبت به ریکاوری با دو نوع فوم غلتان پس از یک جلسه تمرین واماندهساز در مردان فوتسالیست بود. آزمودنیها 24 نفر از بازیکنان فوتسال لیگ اصفهان با میانگین سنی 34/2 ±08/26سال و قد 58/3± 03/179سانتیمتر بودند که بهطور تصادفی به سه گروه (فوم نرم، فوم سخت، کنترل) تقسیم شدند. آزمودنیها، تمرین واماندهساز را انجام دادند، سپس گروه فوم نرم و فوم سخت پروتکل ریکاوری را به مدت ده دقیقه و با تناوب 45 ثانیه فشار بر روی عضله و15 ثانیه استراحت انجام دادند و گروه کنترل طی این مدت به استراحت پرداختند. آنزیمهای موردنظر طی چهار مرحله (حالت پایه، بلافاصله پس از ورزش، بلافاصله پس از ریکاوری و 24 ساعت پس از تمرین) اندازهگیری شد. دادهها با استفاده از آزمون شاپیروویلک و لوین و موخلی در سطح معناداری (05/0>P) تجزیهوتحلیل شد. نتایج نشان داد با اینکه فعالیت تمام آنزیمهای پژوهش حاضر پس از انجام ریکاوری در هر دو گروه فوم نرم و فوم سخت بهطور معناداری کاهش یافت، اما در تغییرات این شاخصها بین دو گروه فوم نرم و فوم سخت تفاوت معناداری مشاهده نشد (05/0>P). تمام تغییرات آنزیمها به استثنای لاکتات دهیدروژناز در 24 ساعت پس از ورزش برای هر دو گروه فوم نرم و فوم سخت نسبت به گروه کنترل معنادار بود (001/0>P). استفاده از روش ریکاوری فعال با استفاده از فوم غلتان در مقایسه با ریکاوری غیرفعال سبب کاهش هرچه بیشتر شاخصهای آسیب عضلانی و برگشت سریعتر ورزشکاران به حالت پایه خواهد شد.
آسپارتات آمینوترانسفراز فوتسال
آلانین آمینو ترانسفراز
ریکاوری
فوم غلتان
کراتین کیناز
لاکتات دهیدروژناز
2022
12
19
407
423
https://jsb.ut.ac.ir/article_80316_7823561f57defd1d6c6396782ee23a66.pdf
نشریه علوم زیستی ورزشی
2008-9325
2008-9325
1399
12
4
تأثیر مصرف حاد مقادیر متفاوت مکمل بتاآلانین بر برخی از شاخصهای عملکردی دختران ورزشکار در پی آزمون یک کیلومتر تایم تریل
بهاره
زارع
نگار
کوروش فرد
جواد
نعمتی
فرهاد
دریانوش
بتاآلانین مکملی است که سبب کاهش خستگی میشود. این مکمل میتواند در افراد به بهتر شدن رکورد و ضربان قلب منجر شود. هدف تحقیق حاضر، بررسی تأثیر مصرف مقادیر متفاوت مکمل بتاآلانین بر شاخصهای عملکردی در پی آزمون تایمتریل یک کیلومتر در دختران ورزشکار است. بدینمنظور، 30 نفر از دختران ورزشکار شیراز (میانگین سنی 4±23 سال و میانگین وزنی 7±58 کیلوگرم) بهصورت تصادفی به دو گروه دوز بالای مکمل و دوز پایین مکمل تقسیم شدند. آزمودنیها در هفتۀ اول دارونما (شربت پرتقال) و در هفتۀ دوم گروه اول دوز پایین مکمل بتاآلانین به مقدار 03/0 گرم و گروه دوم دوز بالا مکمل بتاآلانین به مقدار 1/0 گرم بتاآلانین به ازای هر کیلوگرم وزن بدن مصرف کردند. سپس آزمون یک کیلومتر تایم تریل را اجرا کردند. متغیر رکورد، ضربان قلب و میزان درک خستگی در زمانهای قبل، بلافاصله، 4 دقیقه و 10 دقیقه بعد از آزمون اندازهگیری شد. نتایج آزمون تحلیل واریانس اندازههای مکرر و تحلیل واریانس ترکیبی، کاهش معناداری را در میزان درک خستگی در پی مصرف بتاآلانین در دو گروه دوز بالا و پایین نسبت به پیشآزمون (001/0=P) نشان داد. رکورد در گروه دوز بالای بتاآلانین کاهش معنیداری (023/0P=) یافت و در گروه دوز پایین تغییرات رکورد معنیدار نبود (131/0P=). ضربان قلب در دو گروه دوز بالا و پایین نسبت به پیشآزمون تغییر معنیداری داشت (001/0=P). نتایج نشان داد بتاآلانین حتی با دوز پایین ضربان قلب و میزان درک خستگی را کاهش میدهد، این در حالی است که مصرف بتاآلانین با دوز بالا فقط رکورد را بهبود میدهد.
آزمون تایم تریل
رکورد
ضربان قلب
مکمل بتاآلانین
میزان درک خستگی
2021
01
20
425
436
https://jsb.ut.ac.ir/article_79044_34151b2a13781d702cd6a0680f2f3f62.pdf
نشریه علوم زیستی ورزشی
2008-9325
2008-9325
1399
12
4
اثر تمرین استقامتی، بیتمرینی و شوک تمرینی بر انتقالدهندههای لاکتات عضلۀ دوقلو و عملکرد استقامتی موشهای صحرایی نر
احمد
رحمانی
علی
گرزی
زهرا
اجلی راد
تمرین هوازی میتواند با افزایش انتقالدهندههای لاکتات، تأثیر مهمی در به تأخیر انداختن خستگی داشته باشد. با این حال، تغییرات انتقالدهندههای مونوکربوکسیلاتها در دورۀ بیتمرینی و تأثیر تمرینات موسوم به شوک بر حفظ سازگاریهای تمرین در دورة بیتمرینی ناشناخته است. بنابراین، هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر تمرین استقامتی، بیتمرینی و تمرین شوک بر عملکرد استقامتی و میزان پروتئین انتقالدهندههای مونوکربوکسیلات (MCT1 و MCT4) عضلۀ دوقلو موشهای صحرایی نر بود. در این پژوهش آزمایشی، تعداد 24 موش صحرایی نر (75/6 ± 05/247 گرم) در چهار گروه کنترل، تمرین استقامتی، تمرین استقامتی+ بیتمرینی، و تمرین استقامتی + تمرین شوک قرار گرفتند. برنامۀ تمرین دویدن روی نوار گردان به مدت 12 هفته (5 جلسه در هفته با شدت حدود 85 درصد Vo2 max در هفتۀ آخر) انجام گرفت؛ برنامۀ بیتمرینی یا تمرین شوک در گروههای مربوطه (هفتهای یک جلسه و به مدت 40 دقیقه و با سرعت 30-20 متر در دقیقه) از هفتۀ 10 تا 12 اجرا شد. مقدار پروتئین MCT1 و MCT4 با استفاده از روش الایزا اندازهگیری شد. عملکرد استقامتی نیز با استفاده از آزمون واماندهساز سنجیده شد. مقدار MCT1 عضلۀ دوقلو در گروه تمرین استقامتی بیشتر از گروه کنترل بود (001/0=P). اما، سطح MCT1 گروه بیتمرین نسبت به تمرین استقامتی (000/1=P) و تمرین شوک (998/0=P) تفاوتی نداشت. بهعلاوه، تمرین استقامتی، بیتمرینی و تمرین شوک در مقدار MCT4 عضلۀ دوقلو تغییرات معناداری را ایجاد نکرد (148/0=P). بیتمرینی موجب افت محسوس عملکرد استقامتی نسبت به گروه تمرین شد (001/0=P). با وجود کاهش معنادار عملکرد گروه شوک نسبت به گروه تمرین (001/0=P)، تمرین شوک از افت عملکرد ناشی از بیتمرینی جلوگیری کرد (006/0=P). تمرین استقامتی موجب افزایش مقدار MCT1 عضلۀ دوقلو میشود. این افزایش، تحت تأثیر بیتمرینی یا تمرین شوک قرار نمیگیرد. با این حال، بهنظر میرسد تمرین شوک بتواند از افت عملکرد استقامتی ناشی از بیتمرینی بهطور معناداری بکاهد.
انتقالدهندههای مونوکربوکسیلات
بیتمرینی نسبی
تمرین شوک
خستگی سوختوسازی
عملکرد استقامتی
2021
01
20
437
452
https://jsb.ut.ac.ir/article_78894_8fa0c92ca0b02d876d473d7b122e844a.pdf
نشریه علوم زیستی ورزشی
2008-9325
2008-9325
1399
12
4
بررسی تغییرات محتوای پروتئینCas3، فیبرونکتین و Col4a1 در پی دو شیوۀ تمرین هوازی و اینتروال همراه با مصرف مکمل آستاگزانتین در بافت قلب رتهای دیابتی نوع2
نسرین
عبادی
محمدرضا
ذوالفقاری
فیروز
قادری پاکدل
دیابت بهعنوان نوعی اختلال متابولیک مزمن با شیوع گسترده، اهمیت تحقیقات مداوم و نیاز به روشهای نوین را برای پیشگیری و درمان این بیماری همهگیر برجسته میکند. هدف از تحقیق حاضر بررسی تغییرات فیبروزی و آپوپتوزی بافت قلبی در رتهای دیابتی در پی اجرای دو شیوۀ تمرینی هوازی و اینتروال با مصرف مکمل آستاگزانتین بود. 35 سر موش صحرایی نر پس از القای دیابت بهطور تصادفی در 7گروه شامل دیابتی کنترل، دیابتی شم، دیابت+ هوازی+ مکمل، دیابت + اینترول+ مکمل، دیابت+اینتروال، دیابت+ هوازی، دیابت+ مکمل قرار گرفتند.تمرینات اینتروال به مدت 8 هفته با 5 جلسه در هفته با شدت 80 درصد Vo2max و تمرینات هوازی با شدت 65 تا 75 درصد Vo2max روی نوار گردان اجرا شد. محتوای پروتئین Cas3، COL4a1 و فیبرونکتین با تکنیک وسترن بلات اندازهگیری شد. محتوای پروتئینCOL4a1 در هر دو گروه تمرینی و ترکیبی و گروه مکمل کاهش معناداری نسبت به گروه کنترل نشان داد. محتوای پروتئین Cas3 و فیبرونکتین گروههای ترکیبی و هوازی نیز نسبت به گروه کنترل کاهش معناداری داشت، اما در مقایسۀ محتوای این پروتئینها بین گروههای مکمل و اینتروال نسبت به گروه کنترل اختلاف معناداری وجود نداشت. بهنظر میرسد تأثیرات همافزای تمرینات ورزشی با شدتهای مختلف همراه با مکملسازی آستاگزانتین از روند صعودی آپوپتوز و فیبروز در بافت قلبی رتهای دیابتی و عوارض متعاقب آن همچون کاردیومیوپاتی دیابتی پیشگیری میکند.
آستاگزانتین
تمرین
دیابت
رت
کاردیومیوپاتی دیابتی
2021
01
20
453
471
https://jsb.ut.ac.ir/article_78991_0dcb1ec6bea170ee887759fb16461881.pdf
نشریه علوم زیستی ورزشی
2008-9325
2008-9325
1399
12
4
مقایسۀ اثر چهار برنامۀ تمرینی به مدت هشت هفته بر بیان برخی آنزیمهای آنتیاکسیدانی بافت قلب موشهای صحرایی
محمد رضا
اسد
زینب
ترابی
علی
برزگری
حسن
عموزاد مهدیرجی
با توجه به اهمیت پیشگیری از عوامل بروز بیماریهای قلبی و نیز اطلاعات متناقض در خصوص تأثیر تمرینهای ورزشی بر بیان ژنهای گلوتاتیون پراکسیداز (GPX) و کاتالاز (CAT)، هدف مطالعة حاضر مقایسة اثر 4 هفته برنامة تمرینی به مدت 8 هفته بر بیان GPX و CAT در بافت قلب موشهای صحرایی بود. بدینمنظور 40 سر موش صحرایی نر ویستار 8 هفتهای بهطور تصادفی به 5 گروه شامل گروههای کنترل، تمرین هوازی با شدت متوسط، تمرین هوازی شدید (HIT)، تمرین هوازی تناوبی شدید (HIIT) و تمرین شنا با شدت متوسط (MIST) تقسیم شدند. برای تجزیهوتحلیل دادهها از تحلیل واریانس یکطرفه و توکی استفاده شد. نتایج نشان داد، افزایش معناداری در بیان ژنهای GPX وCAT متعاقب هر چهار پروتکل ورزشی در مقایسه با گروه کنترل (001/0P=) و همچنین افزایش معناداری در بیان GPX میان گروههای HIIT و HIT نسبت به گروههای MIT و MIST (001/0P=) مشاهده شد. همچنین افزایش معناداری در بیان CAT، میان گروه MIST نسبت به گروههای MIT و HIIT (بهترتیب 001/0P= و 030/0P=) و بین گروه HIT نسبت به گروههای MIT و HIIT مشاهده شد (بهترتیب 001/0P= و 041/0P=). ضمن اینکه بین گروههای MIT و HIIT نیز اختلاف معناداری وجود داشت (001/0P=). هر چهار شیوة تمرینی با بهبود سیستم آنتیاکسیدانی، تغییرات مطلوبی در بافت قلب رتهای ویستار ایجاد کرد. بهنظر میرسد تمرینات HIT، HIIT و MIST با ایجاد سازگاری مفید در سیستم آنتیاکسیدانی، بدن را در مقابل فشار اکسایشی مقاومتر ساخته و تأثیر مطلوبتری بر بافت قلبی داشته باشد.
بطن چپ
تمرین ورزشی
کاتالاز
گلوتاتیون پراکسیداز
2021
01
20
473
492
https://jsb.ut.ac.ir/article_79193_0b814e5b18d86282a5d23244115f25e8.pdf
نشریه علوم زیستی ورزشی
2008-9325
2008-9325
1399
12
4
اثر تمرین تناوبی شدید با تواتر کم و مکمل سیترولین بر میوستاتین و برخی شاخصهای فیزیولوژیکی مردان سالمند غیرفعال
فرامرز
حسین زاده
امین
فرزانه حصاری
سالمندی اغلب با کاهش پیشروندة قدرت عضلاتی و افزایش تودة چربی همراه است. تمرینات تناوبی شدید ممکن است قدرت عضلانی را بهبود بخشد، اما تأثیرات آن در افراد سالمند تا حد زیادی روشن نیست. بنابراین، هدف از تحقیق حاضر، بررسی اثر 8 هفته تمرین تناوبی شدید کمتواتر و مکمل ال- سیترولین بر میوستاتین، توان هوازی، قدرت و استقامت عضلانی و درصد چربی مردان سالمند بود. 30 مرد سالمند غیرفعال انتخاب شدند و بهطور تصادفی در سه گروه تمرین تناوبی شدید (HIIT)، سیترولین (CIT) و تمرین تناوبی شدید + سیترولین ( HIIT + CIT) قرار گرفتند. پروتکل HIIT به مدت 8 هفته و 2 جلسه در هفته و شامل فعالیت 30 ثانیهای رکاب زدن روی دوچرخة ارگومتر (شدت 85 تا 90 درصد ضربان قلب ذخیره) بود. مکمل سیترولین یک روز در میان به مقدار شش گرم مصرف شد. از آزمون تحلیل واریانس یکطرفه استفاده شد. نتایج نشان داد که میوستاتین در گروه HIIT +CIT نسبت به CIT و درصد چربی بدن در گروههای HIIT + CIT و HIT نسبت به CIT کاهش معناداری داشت. قدرت و توان هوازی در گروههای HIIT + CIT و HIT نسبت به CIT افزایش معناداری داشت. گروه HIIT + CIT افزایش معناداری در استقامت عضلانی نسبت به CIT داشت. براساس نتایج تحقیق، HIIT بهتنهایی و در تعامل با مکمل ال سیترولین به بهبود شاخصهای قدرت و حجم عضلانی و عملکرد هوازی مردان سالمند غیرفعال منجر شد. بنابراین، تمرینات تناوبی شدید کمتواتر و ال-سیترولین میتواند روش مؤثری برای پیشگیری یا کاهش سارکوپنیا در سالمندان باشد.
تمرین تناوبی شدید
توان هوازی
سیترولین
سارکوپنیا
2021
01
20
493
506
https://jsb.ut.ac.ir/article_80016_39845d9e07c8c49b3926ef105c61235c.pdf