TY - JOUR ID - 75431 TI - تأثیر آسیب عضلانی ناشی از فعالیت برون‌گرا در زمان‌های مختلف بر مقادیر میتسوگمین53 و دیسفرلین در عضلۀ نعلی موش‌های نر صحرایی JO - نشریه علوم زیستی ورزشی JA - JSB LA - fa SN - 2008-9325 AU - همت زاده بدولی, توحید AU - نورشاهی, مریم AU - فیاض میلانی, رعنا AU - پرورده, سیاوش AD - .دانشجوی دکتری گروه علوم زیستی ورزش، دانشکده علوم ورزشی و تندرستی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران AD - دانشیار گروه علوم زیستی ورزش، دانشکده علوم ورزشی و تندرستی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران AD - . استادیار گروه علوم زیستی ورزش، دانشکدۀ علوم ورزشی و تندرستی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، AD - دانشیار گروه فارماکولوژی، دانشکدۀ پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، تهران، ایران Y1 - 2020 PY - 2020 VL - 12 IS - 3 SP - 277 EP - 290 KW - EIMD KW - دیسفرلین KW - سلول‌های التهابی KW - فعالیت برون‌گرا KW - میتسوگمین53 DO - 10.22059/jsb.2020.295552.1377 N2 - انقباض برون‌گرا حین فعالیت‌های ورزشی موجب آسیب عضلانی و سارکولما می‌شود. میتسوگمین53 و دیسفرلین، عمده پروتئین‌های ترمیم سارکولما هستند. بنابراین هدف از تحقیق حاضر، بررسی اثر آسیب عضلانی ناشی از فعالیت برون‌گرا در زمان‌های مختلف بر میتسوگمین53 و دیسفرلین در عضلۀ اسکلتی است. 50 سر موش نر صحرایی بعد از آشناسازی با محیط و نوار گردان به پنج گروه کنترل و پنج گروه فعالیت برون‌گرا تقسیم شدند. عضلۀ نعلی حیوانات نیم، 24، 48، 72 و 168 ساعت (یک هفته) بعد از انجام فعالیت برون‌گرا (90 دقیقه دویدن تناوبی با سرعت 16 متر در دقیقه و شیب 16- درجه) در شرایط استریل‌شده خارج شد. برای اندازه‌گیری تعداد سلول‌های التهابی و استخراج پروتئین‌های میتسوگمین 53 و دیسفرلین از روش‌های رنگ‌آمیزی هماتوکسیلین-ائوزین و وسترن بلات استفاده شد. از آزمون تحلیل واریانس دوطرفه و تی-مستقل برای مقایسه میانگین‌ها با سطح معناداری 05/0≥p استفاده شد. تعداد سلول‌های التهابی، پروتئین‌های میتسوگمین53 و دیسفرلین در زمان‌های نیم، 24، 48، 72 و 168 ساعت (یک هفته) بعد از فعالیت برون‌گرا در گروه فعالیت برون‌گرا به‌طور معناداری بیشتر از گروه کنترل بود (001/0>P). افزایش سلول‌های التهابی آسیب عضلانی ناشی از فعالیت ورزشی را نشان می‌دهد. نتایج تحقیق حاضر نشان داد که افزایش سلول‌های التهابی، آسیب عضلانی ناشی از فعالیت ورزشی را نشان می‌دهد. آسیب سارکولما موجب فعال شدن مکانیسم‌های ترمیم غشا می‌شود. افزایش پروتئین‌های میتسوگمین53 و دیسفرلین موجب افزایش ترمیم و ثبات سارکولما  می‌شود که متعاقب آن آسیب عضلانی و سلول‌های التهابی کاهش می‌یابد.     UR - https://jsb.ut.ac.ir/article_75431.html L1 - https://jsb.ut.ac.ir/article_75431_daecbd90fa01bbf041396bccc8b4779d.pdf ER -