دانشگاه تهران
نشریه علوم زیستی ورزشی
2008-9325
2676-4148
11
3
2019
11
22
بررسی آثار فعالیت بدنی طولانیمدت بر سطوح آدروپین سرم و بهبود مقاومت به انسولین در زنان چاق کمتحرک
239
251
FA
اعظم
رمضان خانی
استادیار گروه تربیت بدنی، مؤسسۀ آموزش عالی رسام، کرج، ایران
ramezankhaniazam@gmail.com
رحمن
سوری
0000-0003-1511-0088
دانشیار گروه فیزیولوژی ورزش، دانشکدۀ تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
soorirahman@yahoo.com
علی اصغر
رواسی
استاد گروه فیزیولوژی ورزش، دانشکدۀ تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
ravasi_2004@yahoo.com
علی
اکبرنژاد
0000-0003-0154-351X
دانشیار گروه فیزیولوژی ورزش، دانشکدۀ تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
aakbarnejad@ut.ac.ir
10.22059/jsb.2019.130914.981
هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر ۱۶ هفته فعالیت هوازی بر سطوح آدروپین سرم و شاخص مقاومت به انسولین در زنان چاق کمتحرک بود. بدینمنظور، ۲۰ نفر از زنان چاق (سن ۵۳/۴±۴۰/۴۱ سال؛ وزن ۱۴/۶±۶۹/۷۶ کیلوگرم)، در این پژوهش شرکت کردند و بهطور تصادفی به دو گروه فعالیت ورزشی هوازی و کنترل تقسیم شدند. برنامۀ تمرینی ۱۶ هفتهای گروه فعالیت هوازی شامل 90 دقیقه فعالیت ایروبیک و دویدن بر روی تردمیل با میانگین مدت زمانی ۶۳/۵±۱۸/۱۵ دقیقه؛ هفتهای ۴ جلسه با شدت معادل 7 مت، بود. قبل و پس از مداخله، خونگیری بهمنظور اندازهگیری آدروپین سرم، انسولین و گلوکز ناشتا انجام گرفت. در این پژوهش از آزمون آماری تی زوجی و تی مستقل استفاده شد. یافتهها نشان داد که BMI، WHR و HOMA-IR در گروه فعالیت ورزشی هوازی، نسبت به گروه کنترل کاهش معناداری داشت. سطوح آدروپین سرم بهطور معناداری در گروه فعالیت ورزشی هوازی نسبت به گروه کنترل افزایش یافت. بین تغییرات آدروپین با تغییرات BMI، HOMA-IR و WHR همبستگی معناداری مشاهده شد (۰۵/۰P<). با توجه به رابطۀ آدروپین با مقاومت به انسولین و تأثیرپذیری آنها از تمرین هوازی ممکن است آدروپین، نقش ویژهای در کنترل وزن و پیشگیری از دیابت نوع دو ایفا کند.
آدروپین,زنان چاق کمتحرک,شاخص مقاومت به انسولین,فعالیت ورزشی هوازی
https://jsb.ut.ac.ir/article_74339.html
https://jsb.ut.ac.ir/article_74339_e77f42bc059d59860c70c0157a7f7325.pdf
دانشگاه تهران
نشریه علوم زیستی ورزشی
2008-9325
2676-4148
11
3
2019
11
22
تأثیر 3 ماه تمرین هوازی بر TNF-α و مقاومت به انسولین در مردان چاق دیابتی نوع دو2
253
269
FA
مجتبی
ایزدی
.استادیار فیزیولوژی ورزشی، گروه علوم ورزشی، دانشکدۀ علوم انسانی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد ساوه، ساوه، ایران2
izadimojtaba2006@yahoo.com
مسعود
حاجی رسولی
دانشیار فیزیولوژی ورزشی، دانشکدۀ تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اسلامشهر، اسلامشهر، ایران
m_hajirasouli@yahoo.com
داوود
خورشیدی
.استادیار فیزیولوژی ورزشی، گروه علوم ورزشی، دانشکدۀ علوم انسانی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد ساوه، ساوه، ایران2
khorshididavood@yahoo.com
10.22059/jsb.2019.207867.1085
مطالعۀ حاضر با هدف تعیین اثر تمرینات هوازی بر تومور نکروز فاکتور آلفا (TNF-α) و مقاومت به انسولین در مردان دیابتی نوع دو انجام گرفت. 30 مرد چاق بزرگسال (36≥BMI≥30) غیرفعال مبتلا به دیابت نوع دو به شیوۀ تصادفی در دو گروه تجربی (15=n) و کنترل (15=n) قرار گرفتند. گروه تجربی در یک دوره تمرینات هوازی سهماهه به تعداد سه جلسه در هفته (HRmax(%)75-60) شرکت کردند. سطوح سرمی TNF-α، گلوکز و مقاومت به انسولین در شرایط قبل و 48 ساعت پس از آخرین جلسۀ تمرین اندازهگیری شد. از آزمون تی مستقل بهمنظور مقایسۀ سطوح پایۀ متغیرها از آزمون تی وابسته برای تعیین اثر برنامۀ تمرینی بر متغیرها استفاده شد. بهمنظور اطمینان از توزیع نرمال دادهها از آزمون کولموگروف اسمیرنوف استفاده شد. مداخلۀ تمرینی به کاهش معنادار گلوکز (001/0=P) و مقاومت به انسولین (034/0=P) و عدم تغییر TNF-α (83/0=P) منجر شد. با وجود عدم تغییر TNF-α، 3 ماه تمرین هوازی با بهبود چشمگیری در گلوکز و مقاومت به انسولین در بیماران دیابتی نوع دو همراه است. بر پایۀ یافتههای حاضر و سایر شواهد موجود، بهبود در نیمرخ گلیسمیک و مقاومت به انسولین احتمالاً ریشه در تغییر در سایر میانجیهای هورمونی و متابولیکی دارد که نیازمند مطالعات بیشتر در این زمینه است.
التهاب سیستمیک,دیابت نوع دو,مقاومت به انسولین,ورزش هوازی
https://jsb.ut.ac.ir/article_74340.html
https://jsb.ut.ac.ir/article_74340_03c6551505e783f72273b307a66db04a.pdf
دانشگاه تهران
نشریه علوم زیستی ورزشی
2008-9325
2676-4148
11
3
2019
11
22
اثر تمرینات هوازی تداومی (CAT) و تناوبی شدید(HIIT) بر بیان ژن «پروتئین دارای منطقۀ تنظیمی مثبت 16» (PRDM16) در بافت چربی سفید موشهای صحرایی ویستار
271
282
FA
سمانه
افشاری
کارشناس ارشد، گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکدۀ تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تهران، تهران
s_afshari86@yahoo.com
محمدرضا
کردی
0000-0002-7917-5529
دانشیار ، گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکدة تربیت بدنی و علوم ورزشی،دانشگاه تهران، تهران
mrkordi@ut.ac.ir
مهسا
محمدآملی
. استاد، گروه ایمونولوژنتیک، مرکز تحقیقات غدد درون ریز و متابولیسم، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران
amolimm@tums.ac.ir
سعید
دانش یار
استادیار، گروه تربیت بدنی، دانشکدة علوم انسانی، دانشگاه آیت ا... العظمی بروجردی (ره)، بروجرد، لرستان
s.daneshyar@abru.ac.ir
10.22059/jsb.2019.206574.1078
مطالعات گذشته، اثر تمرین هوازی تداومی (CAT) را بر بیان ژن «پروتئین دارای منطقۀ تنظیمی مثبت 16» (PRDM16) در بافت چربی سفید بررسی کردهاند. با این حال، تاکنون مطالعهای اثر انواع مدلهای تمرینی بهویژه تمرین تناوبی شدید (HIIT) را بر بیان این ژن مطالعه نکرده است. بنابراین، در این مطالعه، اثر دو شیوۀ تمرین هوازی تداومی (CAT) و همچنین دو شیوۀ تمرین تناوبی شدید (HIIT) بر بیان این ژن بررسی شد. 40 سَر رَت بهصورت تصادفی به پنج گروه: کنترل، تمرین هوازی با حجم متوسط، تمرین هوازی با حجم زیاد، تمرین تناوبی شدید با حجم متوسط و تمرین تناوبی شدید با حجم زیاد تقسیم شدند. آزمودنیهای گروههای تمرینی، به مدت 8 هفته، هفتهای 5 جلسه، تحت دو شیوۀ تمرین تمرین هوازی تداومی و دو شیوۀ تناوبی شدید بر روی نوار گردان قرار گرفتند. پس از اتمام پروتکل تمرین، آزمودنیها بیهوش شده و بافت چربی زیرپوستی برداشته شدند. برای اندازهگیری بیان نسبی ژنِ PRDM16 از روش Real Time –PCR استفاده شد. دادهها نشان داد میزان بیان ژن PRDM16 در دو گروه «تمرین هوازی تداومی با حجم متوسط» و «با حجم زیاد» و در دو گروه «تمرین تناوبی شدید با حجم متوسط» و «حجم نسبتاً زیاد»، تفاوت معناداری در قیاس با گروه کنترل نداشت (05/0P>). یافتههای این مطالعه دلالت بر این دارند که تمرینات ورزشی اعم از تمرین هوازی تداومی و تمرین تناوبی شدید، تغییری در بیان ژن PRDM16 در بافت چربی زیرپوستی ایجاد نمیکند
بافت چربی سفید,تمرین تناوبی شدید,تمرین هوازی تداومی,PRDM16
https://jsb.ut.ac.ir/article_74341.html
https://jsb.ut.ac.ir/article_74341_4c53fb983a64a881e98c34bf77f81932.pdf
دانشگاه تهران
نشریه علوم زیستی ورزشی
2008-9325
2676-4148
11
3
2019
11
22
اثر چاقی و تمرین استقامتی شدید متعاقب آن بر غلظت آیریزین سرم و بیان UCP1 mRNA چربی زیرپوستی و ارتباط این عوامل با تغییرات لپتین در موشهای نژاد ویستار
283
298
FA
مهبانو
قادری
دانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزشی، گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه گیلان، رشت، ایران
mahbanoughaderi@yahoo.com
حمید
محبی
0000-0003-1524-9530
استاد، گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه گیلان، رشت، ایران
mohebbi_h@yahoo.com
بهرام
سلطانی
دانشیار، گروه فارماکولوژی، مرکز تحقیقات سلولی و مولکولی دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی گیلان، رشت، ایران
bahram_s_t@yahoo.com
10.22059/jsb.2019.240606.1203
اطلاعات دربارهی غلظت و تنظیم آیریزین تحت شرایط فیزیولوژیکی مختلف، کم است. هجده سر موش، 12 هفته غذای پرچرب و 6 سر غذای استاندارد (غیرچاق) مصرف کردند. سپس گروه غیرچاق و 6 سر موش چاق (چاق پایه) کشته و دوازده سر موش باقیمانده به گروهای چاق تمرین و چاق کنترل تقسیم شدند. گروه تمرینی 14 هفته، هر هفته 5 روز با شدت بالا روی نوارگردان دویدند. نمونهها 48 ساعت پس از آخرین جلسهی تمرینی گرفته شد. غلظت آیریزین و لپتین سرم در گروه چاق پایه بالاتر از گروه غیرچاق بود (05/0≥P). تمرین منجربه افزایش آیریزین و کاهش لپتین سرم گردید (05/0≥P). بیان UCP1 mRNA در گروه چاق پایه کمتر از گروه غیرچاق بود (05/0≥P). درحالیکه در گروه تمرینی نسبت به گروه کنترل افزایش داشت (05/0≥P). ارتباط لپتین و آیریزین در گروه چاق پایه مثبت و گروه تمرینی منفی بود (05/0≥P). لپتین و UCP1 در گروه چاق پایه ارتباط منفی داشتند (05/0≥P). علیرغم اینکه چاقی با افزایش لپتین و آیریزین همراه بود، اما بین لپتین وUCP1 یک ارتباط منفی معنیدار مشاهده شد. بااینحال، تمرین با کاهش لپتین و افزایش آیریزین و UCP1 سبب کاهش وزن موشهای چاق گردید.
آیریزین,تمرین استقامتی شدید,چاقی,لپتین,UCP1 mRNA
https://jsb.ut.ac.ir/article_74343.html
https://jsb.ut.ac.ir/article_74343_fda7af0be5ea260f7f11e9cfa6e94530.pdf
دانشگاه تهران
نشریه علوم زیستی ورزشی
2008-9325
2676-4148
11
3
2019
11
22
تاثیر هشت هفته تمرین هوازی منتخب در آب بر سطوح لیپوکالین ـ 2، شاخصهای گلیسمیک و پروفایل لیپیدی در مردان میانسال اضافه وزن
299
314
FA
جواد
طلوعی آذر
0000-0002-2724-8474
استادیار فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه ارومیه، ارومیه، ایران
j.toloueiazar@urmia.ac.ir
اصغر
توفیقی
0000-0003-3626-1782
دانشیار فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه ارومیه، ارومیه، ایران.
a.tofighi@urmia.ac.ir
غفور
غفاری
دانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه ارومیه، ارومیه، ایران.
ghafour.ghafari@yahoo.com
10.22059/jsb.2018.248017.1229
لیپوکالین ـ2، آدیپوکاین جدیدی است که از بافت چربی ترشح میشود و با التهاب خفیف، چاقی، مقاومت انسولینی و سندروم متابولیک ارتباط نزدیکی دارد. هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر 8 هفته تمرین منتخب در آب بر سطوح لیپوکالین ـ2، شاخصهای گلیسمیک و پروفایل لیپیدی در مردان میانسال دارای اضافهوزن بود. بدینمنظور 24 مرد دارای اضافه وزن (Kg/m<sup>2</sup>25BMI≥) 45 تا 55 ساله بهصورت فراخوان عمومی، از میان 70 داوطلب بهمنظور شرکت در این مطالعه، بهطور تصادفی انتخاب شدند و پس از دارا بودن شرایط لازم به دو گروه تجربی (12 نفر) و کنترل (12 نفر) تقسیم شدند. برنامۀ تمرینی شامل تمرینات هوازی در آب با شدت 45 تا 65 درصد ضربان قلب بیشینه به مدت 8 هفته بود. نمونههای خونی پیش و پس از تمرین بهمنظور اندازهگیری متغیرهای تحقیق گرفته شد. یافتهها نشان داد در مقایسۀ بین گروههای کنترل و تجربی با استفاده از آزمون t مستقل تفاوت معناداری در متغیرهای لیپوکالین-2، شاخص مقاومت انسولینی، کلسترول، تریگلیسرید و LDL-C مشاهده شد (05/0>P)، درحالیکه تغییرات متغیرهای گلوکز، انسولین و HDL-C معنادار نبود (05/0P>). نتایج نشان داد یک دوره تمرینات هوازی در آب توانست تأثیرات مثبتی بر کاهش برخی عوامل خطرزای قلبی عروقی در مردان میانسال دارای اضافهوزن داشته باشد. بنابراین، این تمرینات میتواند جهت توصیۀ تمرینی توسط متخصصان ورزش و سلامت در این افراد استفاده شود.<br />
پروفایل لیپیدی,تمرین هوازی در آب,شاخصهای گلیسمیک,لیپوکالین-2,مردان میانسال
https://jsb.ut.ac.ir/article_74342.html
https://jsb.ut.ac.ir/article_74342_5706f52a84e874e9ffb6d845cdbd98c0.pdf
دانشگاه تهران
نشریه علوم زیستی ورزشی
2008-9325
2676-4148
11
3
2019
11
22
تأثیر شدت تمرین ورزشی بر ساختار و عملکرد بطن چپ رتهای مبتلا به آنفارکتوس میوکارد
315
326
FA
آیدا
بهرامیان
دانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزش، دانشکده علوم ورزشی دانشگاه گیلان ،گیلان،ایران
ida.bahramian@gmail.com
بهمن
میرزایی
.استاد گروه فیزیولوژی ورزش، دانشکده علوم ورزشی دانشگاه گیلان،گیلان ،ایران
bmirzaei2000@yahoo.com
فرهاد
رحمانی نیا
0000-0002-7021-0065
استاد گروه فیزیولوژی ورزش، دانشکده علوم ورزشی دانشگاه گیلان،گیلان ،ایران
frahmani2001@yahoo.com
فریبا
کریم زاده
استادیار گروه علوم اعصاب، دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی ایران،تهران،ایران
fariba_karimzade@yahoo.com
10.22059/jsb.2019.261967.1295
هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر شدت تمرین ورزشی بر ساختار و عملکرد بطن چپ در رتهای مبتلا به MI بود. به این منظور، ابتدا رتهای نر نژاد ویستار تحت عمل جراحی بستن شریان LAD قرار گرفتند و سپس توسط اکوکاردیوگرافی ایجاد MI تأیید شد. چهار هفته پس از جراحی، رتهای مبتلا به MI بهصورت تصادفی در گروههای تمرین ورزشی با شدتهای کم (LIT)، متوسط (MIT)، بالا (HIT) و شم (Sham) به اضافه گروه کنترل سالم (Con) قرار گرفتند و برنامههای تمرین ورزشی را به مدت شش هفته و پنج جلسه در هفته اجرا کردند. نتایج آزمون ANOVA یکطرفه نشان داد؛ بین گروهها در مقادیر کسر تزریقی (EF)، کسر کوتاهشدگی (FS)، قطر پایان دیاستولی بطن چپ (LVIDd) و پایان سیستولی بطن چپ (LVIDs) تفاوت معناداری وجود دارد (<em>P</em> ≤ 0.05). نتایج آزمون تعقیبی نشان داد؛ EF در هر سه گروه تمرین ورزشی و FS در گروههای MIT و HIT در مقایسه با گروه Sham افزایش معناداری داشتهاند، اما مقادیر آنها در گروههای مبتلا به MI در مقایسه با گروه Con به شکل معناداری کمتر بود(05/0 <em>P</em> ≤). مقادیر LVIDd در گروه HIT در مقایسه با گروههای Con، Sham و MIT و در گروه LIT در مقایسه با گروه Con افزایش معناداری داشت. همچنین، مقادیر LVIDs در گروههای مبتلا به MI در مقایسه با گروه کنترل(Con) به شکل معناداری افزایش یافت (05/0 <em>P</em> ≤). در نتیجه، تمرین ورزشی صرف نظر از شدت، ساختار و عملکرد بطن چپ را بهبود میبخشد، اما به نظر میرسد افزایش شدت تمرین ورزشی تأثیر بارزتری بر عملکرد بطن چپ در رتهای مبتلا به MI دارد.
آنفارکتوس میوکارد,شدت تمرین ورزشی,کسر تزریقی,کسر کوتاه شدگی
https://jsb.ut.ac.ir/article_74344.html
https://jsb.ut.ac.ir/article_74344_01f062fb5cc5826fb63f856b4d60f8e4.pdf
دانشگاه تهران
نشریه علوم زیستی ورزشی
2008-9325
2676-4148
11
3
2019
11
22
تأثیر تمرین راه رفتن با علامتگذاری شنیداری بر همانقباضی عضلات اندام تحتانی سالمندان سالم
327
342
FA
حدیث
حسینی
کارشناسی ارشد فیزیولوژی ورزشی، دانشکدۀ علوم ورزشی، دانشگاه مازندران، بابلسر، ایران
hadisehhoseini25@gmail.com
ضیاء
فلاح محمدی
0000-0002-9214-0195
دانشیار فیزیولوژی ورزشی، دانشکدۀ علوم ورزشی، دانشگاه مازندران، بابلسر، ایران
zia-falm@umz.ac.ir
مژگان
معمار مقدم
استادیار رفتارحرکتی، دانشکدۀ علوم ورزشی، دانشگاه مازندران بابلسر، ایران
mmemarmoghaddam@yahoo.com
سید اسماعیل
حسینی نژاد
0000-0003-4031-4226
استادیار بیومکانیک ورزشی، دانشکدۀ علوم ورزشی، دانشگاه مازندران، بابلسر، ایران
esmaeilhoseninejad@gmail.com
10.22059/jsb.2019.280255.1342
سالمندان سطوح بالایی از همانقباضی را در عضلات اندام تحتانی نشان میدهند که بیشتر برای جبران زوال اندامها و کنترل حرکتی بهتر ظاهر میشود. راه رفتن عادی و بینقص علاوهبر سلامت عوامل عصب عضله، به سلامت شناختی و نیز خودکاری حرکت بستگی دارد؛ بنابراین میتوان با به چالش کشیدن منابع اجرایی از طریق علامتگذاری ریتمیک شنیداری توجه فرد را به بیرون جلب کرد و فعالیت روزمرهای چون راه رفتن را به خودکار و بدون تمرکز تغییر داد. 30 مرد سالمند واجد شرایط 60 تا 75 ساله بهطور داوطلبانه انتخاب شدند و در دو گروه کنترل (گروه بدون تمرین و گروه راه رفتن بدون علامتگذاری شنیداری) و 1 گروه تجربی (راه رفتن با علامتگذاری شنیداری) قرار گرفتند. برای ارزیابی همانقباضی عضله، الگوی فعالیت عضلات اندام تحتانی از جمله نعلی، ساقی قدامی، پهن داخلی، پهن خارجی و دوسررانی طی 90 ثانیه راه رفتن با سرعت ترجیحی در پیش و پسآزمون بررسی شد. تمرینات به مدت 6 هفته، 3 جلسه در هفته و هر جلسه 20 دقیقه انجام گرفت. تحلیل دادهها با استفاده از مدل آنالیز کوواریانس و آزمون ناپارامتریک بوت استرپ در سطح معناداری 05/0 انجام گرفت. نتایج نشان داد که پس از 18 جلسه تمرین، همانقباضی در عضلات همکار بیشتر و عضلات موافق و مخالف کمتر شده، اما این یافتهها از نظر آماری، معنادار نبوده است (05/0<P). این نتایج نشان میدهد که علامتگذاری شنیداری حین تمرین راه رفتن، ممکن است تأثیر چندانی بر فعالیت همانقباضی عضلات در سالمندی اولیه نداشته باشد که احتمالاً در اثر عدم تغییرات بارز شناختی در این دوره است.
الکترومیوگرافی,علامتگذاری ریتمیک شنیداری,سالمندی اولیه,همانقباضی
https://jsb.ut.ac.ir/article_74345.html
https://jsb.ut.ac.ir/article_74345_a14318089d44595e039e91667ef85037.pdf
دانشگاه تهران
نشریه علوم زیستی ورزشی
2008-9325
2676-4148
11
3
2019
11
22
تأثیر یک دوره برنامۀ تمرین تناوبی شدید بر بیان ژنهای GLUT-1 و PDK1 ریۀ موشهای صحرایی
343
352
FA
حسین
برنجیان تبریزی
استادیار، دکتری تخصصی فیزیولوژی ورزشی، گروه تربیت بدنی، واحد کازرون، دانشگاه آزاد اسلامی، کازرون، ایران
hberenjeian@gmail.com
شادمهر
میردار
0000-0003-3075-1529
استاد، دکتری تخصصی فیزیولوژی ورزشی، گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکدۀ علوم ورزشی، دانشگاه مازندران، بابلسر، ایران
shadmehr.mirdar@gmail.com
محمد مهدی
مغنی باشی
استادیار، گروه ژنتیک، دانشکدۀ پزشکی، واحد کازرون، دانشگاه آزاد اسلامی، کازرون، ایران
mehdimoghani@yahoo.com
زربخت
انصاری پیرسرایی
دانشیار، گروه علوم دامی، دانشکدۀ علوم دامی و شیلات، دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری، ساری، ایران
z.ansari@sanru.ac.ir
10.22059/jsb.2019.248727.1231
گلوکز، سوبسترای اصلی بافت ریه در شرایط فیزیولوژیک است، با این حال بررسی انتقال گلوکز در بافت ریه هنگام تمرین موضوعی است که کمتر مطالعه و بررسی شده است. هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر یک دوره تمرین تناوبی شدید بر بیان GLUT-1 و PDK1 در سطح mRNA بافت ریه است. چهارده سر رت نر نژاد ویستار (سن 4 هفته، 9±68 گرم) بهصورت تصادفی و مساوی به دو گروه تمرین و کنترل تقسیم شدند. برنامۀ تمرین شامل 9 هفته تمرین تناوبی شدید بود که با سرعت 25 متر بر دقیقه شروع شد و با سرعت 70 متر بر دقیقه به پایان رسید. پس از نمونهبرداری بافتی، با استخراج RNA و سنتز cDNA با استفاده از تکنیک Real time RT-PCR بیان ژنها بررسی شد. 9 هفته تمرین موجب کاهش بیان GLUT-1 در مقایسه با گروه کنترل شد که این تغییر معنادار نبود. همچنین متعاقب برنامۀ تمرینی بیان PDK1 افزایش یافت و تفاوت معناداری را با گروه کنترل 9 هفته نشان داد (05/0 P≤). با توجه به نتایج پژوهش این احتمال وجود دارد که هنگام تمرین سوبستراهای دیگری غیر از گلوکز درگیر فرایند سوختوسازی بافت ریه شوند.
بافت ریه,بیان ژن,تمرین تناوبی شدید,گلوکز
https://jsb.ut.ac.ir/article_74346.html
https://jsb.ut.ac.ir/article_74346_f6dff79464192767b8807510805c4861.pdf