دانشگاه تهران
نشریه علوم زیستی ورزشی
2008-9325
2676-4148
1
1
2009
06
22
تأثیر یک جلسه دویدن استقامتی فزاینده در دو محیط با دمای طبیعی و گرمای ملایم بر برخی شاخصهای دستگاه انعقادی در دختران فعال
5
21
FA
ولی الله
دبیدی روشن
0000-0002-2202-7349
استادیار دانشگاه مازندران
vdabidiroshan@yahoo.com
هاجر
عباسزاده صورتی
کارشناس ارشد دانشگاه مازندران
vdabidiroshan3@yahoo.com
ضیاء
فلاح محمدی
0000-0002-9214-0195
عضو هیأت علمی دانشگاه آزاد اسلامی
zia-falm@umz.ac.ir
برای مطالعة تأثیر یک جلسه دویدن استقامتی فزاینده در دو محیط با دمای طبیعی و دمای ملایم بر برخی شاخصهای دستگاه انعقادی، 27 دانشجوی دختر رشتة تربیت بدنی دانشگاه مازندران انتخاب و بهطور تصادفی به سه گروه، NTG یا تمرین در محیط با دمای طبیعی (2 ± 23 درجه سانتیگراد)، HTG یا تمرین در محیط با دمای ملایم (2 ± 33 درجه سانتیگراد) و گروهی موسوم به HG که بدون انجام تمرین فقط در معرض محیط با دمای ملایم قرار داشتند، تقسیم شدند. رطوبت آزمایشگاه برای هر سه گروه در دامنة 5 ±55 درصد حفظ شد. پروتکل آزمونگیری با شدت 65 تا 75 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی هر فرد روی نوارگردان بدون شیب اجرا شد. خونگیری با شرایط کاملاً مشابه در سه مرحلة پایه، میانآزمون و 30 دقیقه پس از فعالیت و به د نبال 12 تا 14 ساعت ناشتایی شبانه انجام شد. برای تعیین مقادیر فیبرینوژن، APTT و PT از روشهای انعقادی استفاده شد. دادهها با استفاده از آزمون اندازهگیریهای مکرر، آنالیز واریانس و t مستقل در سطح 05/0? P تحلیل شد. نتایج حاکی از افزایش غیرمعنادار مقادیر فیبرینوژن سه گروه و افزایش معنادار مقادیر APTT گروههای HTG و NTG در مراحل مختلف تحقیق بود. افزایش زمان PT نیز در گروه NTG در مرحلة میان و پسآزمون و همچنین در گروههای NTG و HTG در مرحلة پس آزمون در مقایسه با مقادیر پایه معنادار بود. بررسی تغییرات بینگروهی نیز اختلاف معناداری را به لحاظ آماری در مقادیر PT بین گروههای NTG و HG در مرحلة پسآزمون نشان داد. براساس این یافتهها میتوان گفت که انجام فعالیت بدنی با شدت متوسط موجب بروز تغییراتی در دستگاه انعقادی شده ولی استرس گرمایی ملایم تأثیر زیادی بر دستگاه انعقاد خون نداشته است.
استرس گرمایی ملایم,دختران فعال.,دستگاه انعقادی,دو استقامتی فزاینده
https://jsb.ut.ac.ir/article_22153.html
https://jsb.ut.ac.ir/article_22153_b68aaa5c86c1a53c9dfaf953eeb2f0e0.pdf
دانشگاه تهران
نشریه علوم زیستی ورزشی
2008-9325
2676-4148
1
1
2009
06
22
تاثیر یک دوره تمرین سرعتی تناوبی و بی تمرینی بر پراکسیداسیون لیپید و دستگاه ضداکسایشی موش های نژاد ویستار
23
41
FA
داریوش
شیخ الاسلامی وطنی
0000-0002-9771-8806
استادیار دانشگاه کردستان
dariush.vatani@gmail.com
عباسعلی
گائینی
0000-0002-8679-0669
استاد دانشگاه تهران
aagaeini@ut.ac.ir
عبدالامیر
علامه
استاد بیوشیمی دانشکدة علوم پزشکی دانشگاه تربیت مدرس
dvatani20004@yahoo.com
علی اصغر
رواسی
دانشیار دانشگاه تهران
aaravasi3@tu.ac.ir
محمدرضا
کردی
0000-0002-7917-5529
استادیار دانشگاه تهران
mrkordi@ut.ac.ir
ابوالفضل
دادخواه
دکتری بیوشیمی دانشکدة علوم پزشکی دانشگاه تربیت مدرس
dvatani20003@yahoo.com
هدف از انجام پژوهش حاضر, بررسی تاثیر فعالیت ورزشی سرعتی و یک دوره بی تمرینی متعاقب آن، بر مقدار پراکسیداسیون لیپید (MDA) و پاسخ دستگاه ضداکسایشی (FRAP ، اسید اوریک، بیلی روبین و پروتئین تام) بود. بدین منظور 35 سر موش نر 3 ماهه به صورت تصادفی در 2 گروه تمرین سرعتی (15 = n) و کنترل (15 = n، بدون هیچ گونه برنامة تمرینی) قرار گرفتند. آزمودنی های گروه تمرینی به مدت 12 هفته، هفته ای 3 جلسه، با مدت و شدت مشخص تمرین کردند (از هفتة هشتم تا دوازدهم 5 سر موش از آزمودنی های این گروه، بی تمرینی را تجربه کردند تا تاثیرات بی تمرینی بررسی شود). آزمودنی ها به صورت جداگانه در آزمایشگاه حیوانات با شرایط کنترل شده (دما، رطوبت و چرخة روشنایی _ تاریکی (12:12 ساعت)) نگهداری شدند و از غذای استاندارد موش استفاده کردند. متغیرهای MDA و FRAP به صورت دستی و دیگر متغیرها به وسیلة کیت ارزیابی شدند. پس از سه مرحله خونگیری (پیش آزمون ، میان آزمون (انتهای هفتة هشتم)و پس آزمون (انتهای هفتة دوازدهم))، نتایج حاصل از آنالیز واریانس دو راهه با اندازه گیری های مکرر نشان داد دو گروه حداقل در یکی از مراحل ارزیابی به لحاظ متغیر MDA (022/0 = P)، FRAP (005/0 = P) و بیلی روبین (002/0= P) با یکدیگر تفاوت معنی داری داشتند، درحالی که پروتئین تام و اسیداوریک دو گروه اختلاف معنی داری با هم نداشتند. همچنین، در گروه تجربی طی زمان های مختلف اندازه گیری به لحاض شاخص MDA (001/0 = P) ، FRAP (001/0 = P) و بیلی روبین (008/0 = P) و اسیداوریک (012/0 = P) تفاوت معناداری مشاهده شد. در کل، نتایج این تحقیق نشان می دهد که یک دوره تمرین سرعتی موجب ایجاد سازگاری نسبی در دستگاه ضداکسایشی و اکسایش لیپید می شود، اما در اثر بی تمرینی نتایج معکوس خواهد شد.
تمرین سرعتی و بی تمرینی.,دستگاه ضداکسایشی,مالون دی آلدئید
https://jsb.ut.ac.ir/article_22154.html
https://jsb.ut.ac.ir/article_22154_45f13a128fa361c4068c2c494d51306b.pdf
دانشگاه تهران
نشریه علوم زیستی ورزشی
2008-9325
2676-4148
1
1
2009
06
22
پاسخ مزمن حجمها و ظرفیتهای ریوی به کورتیزول سرم در کشتیگیران جوان
43
56
FA
بختیار
ترتیبیان
0000-0002-4653-5620
استادیار فیزیولوژی ورزش گروه تربیت بدنی دانشگاه ارومیه
ba.tartibian@gmail.com
بهزاد
حاجیزاده
کارشناس ارشد فیزیولوژی ورزش دانشگاه ارومیه
babak_hady2@yahoo.com
اصغر
عباسی
کارشناس ارشد فیزیولوژی ورزش دانشگاه ارومیه
babak_hady7@yahoo.com
هدف از تحقیق حاضر، بررسی پاسخ درازمدت حجمها و ظرفیت های ریوی به غلظتهای سرمی کورتیزول در کشتیگیران جوان بود. در این پژوهش، 24 کشتیگیر آماتور جوان و داوطلب سالم با میانگین سن 8/0± 9/23 سال، قد 7/5 ± 64/180، وزن 3/7 ± 3/76 کیلوگرم و شاخص تودة بدنی 5/8 ± 4/23 شرکت داشتند. آزمودنیهای تحقیق، تمرینات خاص کشتی را به شکل فزاینده و تا شدت 85 درصد حداکثر ضربان قلب تمرین، 3 جلسه در هفته و به مدت 12 هفته انجام دادند. از کشتیگیران جوان در وضعیت پایه، 6 هفتة اول تمرینات تا شدت 75 درصد ضربان قلب تمرین، 6 هفتة دوم تمرینات تا شدت 85 درصد ضربان قلب تمرین و هفتة اول بازگشت به حالت اولیه آزمونهای ریوی به عمل آمد. نمونههای خون جمعآوری و غلظتهای کورتیزول سرم آنها با روش ELISA اندازهگیری شد. نتایج نشان داد که تغییرات کورتیزول سرم، متغیرهای عملکرد ریوی FEV1 (001/0 = P، مراحل اول و دوم تمرینات)، FVC (001/0=P، مراحل اول و دوم تمرینات)، FIV1 (001/0 = P، مرحلة دوم تمرینات)، VC (037/0=P، مراحل اول و دوم تمرینات) ، وTV/TI (0001/0 =P، مرحله دوم تمرینات) را طی تمرینات شدید کشتی به طور معنی داری تحت تاثیر قرارداد، بهطوری که به ازای تغییر هر واحد از سطح کورتیزول، این متغیرهای ریوی بهطور معنیداری تغییر یافتند. در مجموع، نتایج تحقیق نشان میدهد که متعاقب 12 هفته تمرینات شدید کشتی، برخی از حجمها و ظرفیتهای تنفسی کشتیگیران جوان تحت تأثیر تغییرات غلظت کورتیزول سرم، تغییر مییابند. و این نوع یافتهها تاکنون گزارش نشده است.
حجمها و ظرفیتهای ریوی,کشتیگیران.,کورتیزول سرم
https://jsb.ut.ac.ir/article_22155.html
https://jsb.ut.ac.ir/article_22155_f5d0a71b224add1cfc9a28959a1752dd.pdf
دانشگاه تهران
نشریه علوم زیستی ورزشی
2008-9325
2676-4148
1
1
2009
06
22
تاثیر فعالیت بدنی بر تغییرات غلظت کورتیزول و انرژی مصرفی در مردان چاق و لاغر
57
73
FA
محمد
عزیزی
دانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزشی دانشگاه گیلان
azizimihammad@gmail.com
فرهاد
رحمانی نیا
استاد دانشگاه گیلان
farhamani20013@yahoo.com
حمید
محبی
0000-0003-1524-9530
دانشیار دانشگاه گیلان
mohebbi_h@yahoo.com
محمد علی
آذربایجانی
استادیار دانشگاه آزاد تهران واحد مرکز
azizimihammad2@gmail.com
هدف از پژوهش حاضر, بررسی تاثیر فعالیت بدنی بر پاسخ کورتیزول و انرژی مصرفی مردان چاق و لاغر بود. به این منظور 12 دانشجوی پسر غیرورزشکار به صورت داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند و پس از بررسی سوابق پزشکی – ورزشی و تکمیل رضایت نامه، به دو گروه چاق (با میانگین سنی 9/1 ±83/22 سال، شاخص تودة بدنی 8/1 ±08/31 کیلوگرم بر مترمربع و حداکثر اکسیژن مصرفی 9/3 ± 45/35 میلی لیتر به ازای هر کیلوگرم وزن بدن در دقیقه) و لاغر (با میانگین سنی 1 ±17/21 سال، شاخص تودة بدن 3/1 ± 2/18 کیلوگرم بر مترمربع و حداکثر اکسیژن مصرفی 3 ±86/45 میلی لیتر به ازای هر کیلوگرم وزن بدن در دقیقه) تقسیم شدند. پروتکل فعالیت بدنی در ساعت 8 صبح انجام شد و شامل 30 دقیقه دویدن بر روی تردمیل با شدت 65% حداکثر اکسیژن مصرفی بود و به وسیلة دستگاه گازآنالایزر گازهای تنفسی اندازه گیری می شد. نمونه های بزاقی قبل از فعالیت، بلافاصله بعد از فعالیت، 15 و 30 دقیقه بعد از فعالیت جمع آوری شد. از آزمون های آماری t – استودنت و آنالیز واریانس با اندازه گیری مکرر برای ارزیابی کورتیزول، انرژی مصرفی، اکسیژن مصرفی و نسبت تبادل تنفسی بین دو گروه در حالت استراحت و فعالیت در سطح (05/0 P<) استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد که تفاوتی بین سطح پایة کورتیزول بین دو گروه چاق و لاغر وجود ندارد، درحالی که غلظت کورتیزول در گروه چاق بلافاصله بعد از فعالیت ، 15 و 30 دقیقه بعد از فعالیت، به طور معنی داری بیشتر از گروه لاغر بود (05/0 P<). همچنین میانگین انرژی مصرفی فعالیت (کیلوکالری در دقیقه، یا کیلوکالری در دقیقه به ازای هر کیلوگرم تودة بدون چربی) درگروه چاق به طور معنی داری بیشتر از گروه لاغر بود (05/0 P< )، اما تفاوت معنی داری بین مقدار اکسیژن مصرفی و نسبت تبادل تنفسی بین دو گروه مشاهده نشد. بنابراین می توان نتیجه گرفت که درصد چربی بدن بر مقدار انرژی مصرفی و غلظت کورتیزول تاثیر می گذارد، و افراد چاق هنگام فعالیت، انرژی مصرفی بیشتر و سطح کورتیزول بالاتری نسبت به افراد لاغر دارند.
انرژی مصرفی,درصد چربی بدن و فعالیت بدنی .,کورتیزول
https://jsb.ut.ac.ir/article_22156.html
https://jsb.ut.ac.ir/article_22156_1903a84b1dd7cb4e51681e2b2030f2b0.pdf
دانشگاه تهران
نشریه علوم زیستی ورزشی
2008-9325
2676-4148
1
1
2009
06
22
اثر شش هفته تمرینات کشتی و تمرین دایرهای مبتنی بر فنون کشتی، بر گرلین پلاسما و برخی هورمونهای تنظیمکنندة قند خون در کشتیگیران تمرینکردة خراسانی
75
87
FA
امیر
رشیدلمیر
دانشجوی دوره دکتری فیزیولوژی ورزشی دانشگاه تربیت مدرس
rashidlamir1102@yahoo.com
عباس
قنبری نیاکی
دانشیار گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه مازندران
ghanbara@yahoo.ca
فاطمه
رهبری زاده
استادیار گروه بیوتکنولوژی دانشگاه تربیت مدرس
rashidlamir110@yahoo.com
اظهار شده که ممکن است گرلین در پاسخ هورمون رشد به فعالیتهای ورزشی نقش داشته باشد. هدف از تحقیق حاضر، بررسی اثر شش هفته تمرینات کشتی و تمرینات دایرهای مبتنی بر فنون کشتی، بر گرلین پلاسما و برخی هورمونهای تنظیمکنندة قند خون در کشتیگیران تمرینکردة خراسانی است. به این منظور، 30 نفر از کشتیگیران تمرینکرده با میانگین سنی 5/1± 5/18 سال و BMI 81/6 ± 8/24 بهصورت داوطلبانه انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. متغیرهای اندازهگیری عبارت بودند از: گرلین و گلوکز پلاسما، هورمونهای رشد، کورتیزول و انسولین سرمی که گرلین پلاسما بهروش الیزا، گلوکز به روش آنزیمی و مابقی توسط کیتهای رادیوایمونواسی اندازهگیری شدند. برای تجزیه و تحلیل دادهها از روش آماری t زوجی استفاده شد. نتایج نشان داد که شش هفته تمرین کشتی و تمرینات دایره ای مبتنی بر فنون کشتی موجب کاهش معنیدار هورمونهای رشد، انسولین و کورتیزول و افزایش معنیدار گرلین شد. در نتیجه میتوان گفت که افزایش گرلین در پاسخ به تعادل منفی انرژی، ترشح هورمون رشد را تحریک نمیکند و ساز و کارهای دیگری در این زمینه مؤثرند.
انسولین.,تمرین دایرهای مبتنی بر فنون کشتی,کورتیزول,گرلین,هورمون رشد
https://jsb.ut.ac.ir/article_22157.html
https://jsb.ut.ac.ir/article_22157_07954a681e50568e6bf4a0b87b83bd95.pdf
دانشگاه تهران
نشریه علوم زیستی ورزشی
2008-9325
2676-4148
1
1
2009
06
22
بررسی تأثیر دورههای کوتاهمدت و متناوب دو نوع برگشت به حالت اولیة فعال و غیرفعال بر سطح لاکتات خون و آنزیمهای لاکتات دهیدروژناز (LDH) و کراتین فسفوکیناز (CPK) در مردان صخرهنورد شهر بروجرد
89
104
FA
احمد
همتفر
مدیر ارشد گروه تربیت بدنی دانشگاه آزاد اسلامی واحد بروجرد
n_hernatfar3@yahoo.com
ناصر
جواهریزاد
معاون پژوهشی دانشگاه آزاد اسلامی واحد بروجرد
n_hernatfar2@yahoo.com
ماندانا
شکرچیان
کارشناس ارشد تربیت بدنی دانشگاه آزاد اسلامی واحد بروجرد
n_hernatfar@yahoo.com
برتری برگشت به حالت اولیه با فعالیتهای تداومی ملایم (continuous) در مقابل برگشت به حالت اولیة غیرفعال به خوبی مشخص شده اما زمانِ اینگونه برگشت به حالت اولیه طولانی است (60 – 20 دقیقه) و شدت آن نیز قابل کنترل نیست. از طرفی بعد از اغلب فعالیتهای ورزشی کوتاهمدت، به برگشت به حالت اولیة کوتاهمدت نیاز است تا ورزشکار به سرعت به حالت طبیعی برگردد و اجرای مطلوبتری داشته باشد. این نوع برگشت به حالت اولیه، بهطور کامل از نظر مدت، شدت و نوع فعالیت شناخته نشده است. هدف از این تحقیق، بررسی تأثیر برگشت به حالت اولیة کوتاهمدت (3 دقیقه) در تکرار فعالیتهای صخرهنوردی بر روی غلظت لاکتات CPK، LDH خون صخرهنوردان نخبة مرد است. به این منظور 10 صخرهنورد مرد نخبه (با میانگین سنی 92/2± 24 سال، وزن 19/6 ± 60 کیلوگرم، قد 73/5 ± 173 سانتیمتر و BMI 98/2 ± 19) بهصورت داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. در این مطالعه، صخرهنوردران بهصورت جابهجایی یا Cross over به فاصلة 5 روز در دو آزمایش شامل چهار مرحلة 2 دقیقهای فعالیت صخرهنوردی با 3 دقیقه برگشت به حالت اولیة غیرفعال بعد از هر فعالیت در آزمایش اول و 3 دقیقه برگشت به حالت اولیة فعال بعد از هر فعالیت در آزمایش دوم شرکت کردند. هنگام برگشت به حالت اولیة فعال، آزمودنی با شدت VO2max45 درصد بر روی تردمیل میدوید. قبل از هر صعود 2 دقیقه برای نمونهگیری خون از آزمودنیها در نظر گرفته شد. برای اندازهگیری لاکتات نمونة خونی از مویرگهای لالة گوش و برای LDH و CPK خون، نمونة خونی از ورید ساعد در هر دوره گرفته شد. نمونهگیری خون قبل از صعود اول و بلافاصله بعد از هر دورة برگشت به حالت اولیه انجام گرفت. نتایج نشان داد بین برگشت به حالت اولیة فعال و غیرفعال در مقدار لاکتات و LDH (005/0P<) و CPK (039/0 P<) اختلاف معنیداری وجود دارد. بنابراین بعد از هر دورة برگشت به حالت اولیة فعال، صخرهنوردان صعود بعدی را با مقدار لاکتات، LDH و CPK کمتری نسبت به برگشت به حالت اولیة غیرفعال شروع کردند.
برگشت به حالت اولیه (فعال و غیرفعال),صخرهنوردی.,لاکتات
https://jsb.ut.ac.ir/article_22158.html
https://jsb.ut.ac.ir/article_22158_a939bad60a2231e7952a92c7aaf980a9.pdf
دانشگاه تهران
نشریه علوم زیستی ورزشی
2008-9325
2676-4148
1
1
2009
06
22
بررسی میزان آگاهی کشتی گیران باشگاه های شهر تهران در مورد دوپینگ و برآورد آنها از شیوع فعلی در کشور (1386 – 1385)
105
121
FA
فرزین
حلبچی
دکتری، استادیار گروه پزشکی ورزشی دانشگاه علوم پزشکی تهران
fhalabchi@tums.ac.ir
علیرضا
استقامتی
دانشیار گروه داخلی دانشگاه علوم پزشکی تهران
fhalabchi3@tums.ac.ir
محمدعلی
منصورنیا
دستیار اپیدمیولوژی
fhalabchi2@tums.ac.ir
امروزه دوپینگ در ورزشکاران به معضل پیچیدهای تبدیل شده است. باتوجه به اینکه کشتی، ورزش ملی و بومی کشور محسوب میشود و با عنایت به اینکه احتمال سوء مصرف دارو باتوجه به ماهیت قدرتی این رشته زیاد است، بر آن شدیم تا میزان آگاهی کشتیگیران باشگاههای شهر تهران در مورد دوپینگ و برآورد آنها از شیوع فعلی در کشور را بررسی کنیم. بهاین منظور در یک مطالعة مقطعی، 426 نفر در دورة زمانی 86 – 1385 مورد ارزیابی قرار گرفتند. برای این کار از پرسشنامهای که روایی و پایایی آن بهصورت pilot بر روی 30 نفر مورد سنجش قرار گرفته بود، استفاده شد. برای اجرا، پرسشگران طرح به باشگاههایی که با نمونهگیری خوشهای تصادفی انتخاب شده بودند مراجعه و پرسشنامه را بین ورزشکاران توزیع و پس از تکمیل، دریافت کردند. دادهها با برنامة SPSS آنالیز آماری شد.یافتههای تحقیق نشان داد آگاهی کشتیگیران از سه حیطة دوپینگ، آشنایی با داروهای غیرمجاز و شناخت عوارض جانبی به ترتیب در 8/70، 8/95 و 5/99 درصد موارد ضعیف یا متوسط ارزیابی شد. در مورد مشاوران ورزشکاران، 8/40 درصد دوستان، 13 درصد مربی و 2/5 درصد پزشکان را عنوان کردند. به ترتیب 4/35 و 5/12 درصد کشتیگیران شیوع سوءمصرف در رقابت های لیگ و ورزشکاران همباشگاهی خود را بیش از 50 درصد برآورد کردند. بهطور کلی میتوان نتیجه گرفت که کشتیگیران شهر تهران در حوزة دوپینگ دانش مناسبی ندارند، به همین دلیل تدوین برنامة آموزشی جامع با عنایت به کلیة مخاطبان و با هدف رفع ناآگاهی، اصلاح باورهای نادرست، هوشیار ساختن آنان در مورد تبعات دوپینگ و توجه به ارزشها در مواجهه با دوپینگ، ضروری است.
دانش و نگرش,دوپینگ,کشتی.
https://jsb.ut.ac.ir/article_22159.html
https://jsb.ut.ac.ir/article_22159_bb40f545232477eb71e898c68cfa687e.pdf
دانشگاه تهران
نشریه علوم زیستی ورزشی
2008-9325
2676-4148
1
1
2009
06
22
تأثیر مصرف کافئین بر توان بی هوازی، شاخص خستگی و سطوح لاکتات خون دانشجویان پسر ورزشکار
123
136
FA
روحالله
رنجبر
دانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزش دانشگاه شهید بهشتی
ranjbar.ranjbar93@gmail.com
محمدرضا
کردی
0000-0002-7917-5529
استادیار دانشگاه تهران
mrkordi@ut.ac.ir
عباسعلی
گائینی
0000-0002-8679-0669
استاد دانشگاه تهران
aagaeini@ut.ac.ir
هدف از این پژوهش، مطالعة تأثیر مصرف کافئین بر توان بی هوازی، شاخص خستگی و سطوح لاکتات خون دانشجویان پسر ورزشکار بود. به همین منظور از میان داوطلبان شرکتکننده، 16 نفر با میانگین وزن 1/9± 9/68 کیلوگرم، قد 7± 73/1 سانتیمتر و سن 2 ± 24 سال به روش تصادفی ساده (قرعهکشی) انتخاب و براساس شاخص خستگی حاصل از پیشآزمون، به صورت زوجهای همتا به دو گروه کافئین (8 = n) و دارونما (8 = n) تقسیم شدند. از آزمودنیها درخواست شد که 24 ساعت قبل از شروع آزمون، از فعالیت جسمانی شدید و 48 ساعت قبل از شروع آزمون، از خوردن یا آشامیدن هرگونه مادة حاوی کافئین پرهیز کنند. جلسة اول آزمون رست (پیشآزمون)، بعد از گذشتن دست کم 4 ساعت از صرف غذا انجام شد و 6 دقیقه بعد از آزمون مقدار لاکتات خون آنها سنجیده شد. جلسة دوم آزمون رست (پسآزمون)، یک هفته بعد دقیقاً مشابه جلسة اول صورت گرفت، بهطوری که آزمودنیها مصرف معمولی کافئین را ادامه دادند و 48 ساعت قبل از آزمون، مصرف آن را قطع کردند. در پس آزمون، آزمودنی ها مصرف معمولی کافئین را ادامه دادند و 48 ساعت قبل از آزمون، مصرف آن را قطع کردند. در پسآزمون، آزمودنیها یک ساعت قبل از شروع آزمون، کافئین یا دارونما را به مقدار 6 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن در قالب کپسولهای ژلاتینی مصرف کردند. تجزیه و تحلیل یافتهها با استفاده از آزمونهای آماری t وابسته و مستقل (05/0 =P)، نشان داد مصرف کافئین بر میانگین توان، حداقل توان و شاخص خستگی تأثیر مثبت داشته، درحالیکه بر اوج توان و مقدار لاکتات خون تأثیر معنیدار نداشت. بهنظر میرسد مصرف کافئین در بهبود میانگین عملکرد فعالیتهای رفت و برگشت سریع کوتاهمدت مؤثر باشد.
توان بیهوازی,دانشجویان پسر ورزشکار,شاخص خستگی,کافئین,لاکتات خون
https://jsb.ut.ac.ir/article_22160.html
https://jsb.ut.ac.ir/article_22160_e33d4583d5096f2db425b2e3c6ac858f.pdf