@article { author = {Fazelzadeh, Mohammad and Fallah Mohammadi, Ziya}, title = {The Effect of Omega-3 Supplementation on Serum Levels of Brain Derived Neurotrophic Factor (BDNF) and Oxidative Stress Following Plyometric Training in Active Men}, journal = {Journal of Sport Biosciences}, volume = {8}, number = {3}, pages = {295-309}, year = {2016}, publisher = {University of Tehran}, issn = {2008-9325}, eissn = {2676-4148}, doi = {10.22059/jsb.2016.59482}, abstract = {  The aim of this study was to investigate the effect of omega-3 supplementation with 4 weeks of plyometric training on serum changes of brain derived neurotrophic factor (BDNF) and oxidative stress and their relationship in active men. 28 physical education male students (age 23.21±1.98 year, height 174.25±5.34 cm, weight 66.83±7.49 kg, BMI 20.03±2.25 kg/m2) were randomly divided into four groups including training + omega-3, omega-3, training, control. The training and training+omega-3 (combination) groups performed selected plyometric training for 4 weeks in 2 or 3 sets with 6 to 12 repetitions. Also, supplementary (omega-3) and combination groups daily consumed 2 gr. omega-3 and 1 gr. starch (as a capsule) 3 times per day after their meals. Training group received placebo capsules (starch with similar weight combined by saffron to provide color for an appearance and taste similar to omega-3 capsules). ANOVA was used to examine inter-group differences and Pearson correlation coefficient was applied to investigate the existence of any relationships among variables. A significant increase was observed in BDNF serum levels in combined and supplementation groups compared with the control group (P=0.001, P=0.004 respectively). Serum levels of MDA decreased significantly in supplementation group compared with control group (P=0.002). Also, serum levels of SOD in training group increased significantly compared with control group (P=0.042). Likewise, only a correlation observed was observed between MDA and SOD in supplementation group (P=0.048, r=0.759). Regular consumption of omega-3 supplementation combined with plyometric training increases BDNF and reduces MDA. Consequently, it can be used as a beneficial method to increase the health of the nervous system and to resist oxidative stress induced by exercise training.}, keywords = {brain derived neurotrophic factor,Omega-3,oxidative stress,plyometric}, title_fa = {تأثیر مکمل یاری امگا-3 بر سطوح سرمی عامل نروتروفیک مشتق از مغز (BDNF) و استرس اکسایشی مردان فعال به‌دنبال یک دوره تمرین پلیومتریک}, abstract_fa = {  هدف از این تحقیق بررسی تأثیر مکمل یاری امگا-3 همراه با چهار هفته تمرین پلیومتریک بر تغییرات سرمی BDNF و استرس اکسایشی مردان فعال و ارتباط بین آنها بود. 28 دانشجوی پسر رشتۀ تربیت ­بدنی (سن 98/1±21/23 سال، قد 34/5±25/174 سانتی‌متر، وزن 49/7±83/66 کیلوگرم و شاخص تودۀ بدنی 25/2±03/20 کیلوگرم بر متر مربع) به‌طور تصادفی به چهار گروه (مکمل+تمرین، مکمل، تمرین و کنترل)، تقسیم شدند. آزمودنی­های گروه­های ترکیبی و تمرین به مدت چهار هفته برنامۀ تمرینات منتخب پلیومتریک را در دو یا سه دوره و با شش تا دوازده تکرار اجرا ­کردند. همچنین روزانه دو گرم مکمل امگا-3 و یک گرم نشاسته به‌صورت کپسول سه بار در روز پس از هر وعده غذا توسط آزمودنی­های گروه­های ترکیبی و مکمل طی دورۀ تحقیق مصرف شد. کپسول­های دارونما با همان مقدار حاوی نشاسته همراه زعفران به مقدار ناچیز جهت رنگ­دهی با هدف یکسان‌سازی ظاهر و مزه با کپسول امگا-3 به گروه تمرین داده شد. از آزمون ANOVA برای بررسی تفاوت بین گروه­ها و آزمون ضریب همبستگی پیرسون برای بررسی وجود ارتباط بین متغیرها استفاده شد. افزایش معناداری در سطوح سرمی BDNF گروه­های مکمل و ترکیب در مقایسه با گروه کنترل مشاهده شد (به‌ترتیب 001/0 P= و 004/0 P=). سطوح سرمی MDAگروه مصرف­کنندۀ مکمل در مقایسه با گروه کنترل، کاهش معناداری یافت (002/0=­P). همچنین سطوح سرمی SOD گروه تمرین به‌طور معناداری در مقایسه با گروه کنترل افزایش یافت (042/0 P=). به‌علاوه در بررسی ارتباط بین متغیرها، تنها بین مقادیر MDA و SOD گروه مکمل رابطۀ همبستگی مشاهده شد (759/0 r= ، 048/0P=). مصرف منظم مکمل امگا-3 و ترکیب آن با تمرینات پلیومتریک موجب افزایش BDNF و کاهش MDA می­شود. در نتیجه می‌توان از آن برای افزایش سلامت دستگاه عصبی و مقابله با استرس اکسایشی ناشی از تمرینات ورزشی استفاده کرد.}, keywords_fa = {استرس اکسایشی,امگا-3,پلیومتریک,فاکتور نروتروفیک مشتق از مغز}, url = {https://jsb.ut.ac.ir/article_59482.html}, eprint = {https://jsb.ut.ac.ir/article_59482_c01f87c6d87ce23ee4850ab63e97756d.pdf} } @article { author = {Tayibi, Fahima and Hamidi Nia, Mohammad Reza and Hosseini Khakhak, Seyed Alireza}, title = {A Comparison of the Effect of One Swimming Session in Different Water Temperatures on Appetite, Calorie Intake, Calorie Consumption, Food Liking and Blood Lactate in Female Students}, journal = {Journal of Sport Biosciences}, volume = {8}, number = {3}, pages = {311-322}, year = {2016}, publisher = {University of Tehran}, issn = {2008-9325}, eissn = {2676-4148}, doi = {10.22059/jsb.2016.59483}, abstract = {  The aim of this study was to compare the effect of one swimming session in different water temperatures (23, 33 and 38̊ c) on the appetite, calorie intake, calorie consumption, food liking, and the amount of blood lactate in female students. The research design was semi-experimental and 12 female volunteers (mean age 20.83 ± 1.3 yr, BMI 20.46 ± 2.68 kg/m², weight 53.6 ± 5.46 kg) from university students performed the swimming protocol of front crawl in the three temperatures of 23̊c (cold water), 33̊c (normal water) and 38̊c (warm water) for 45 minutes with intensity of 80-85% of maximum heart rate. The amount of appetite and food-liking were recorded by appetite questionnaire and recall of 24 hours of nutritional materials by the subjects. Also, calorie intake and calorie consumption were recorded in the related questionnaires during, before and after performing the protocol by the subjects and were calculated by the album book of nutritional materials and the summary table of body exercise. The concentration of the blood lactate was measured by a lactometer before, immediately after and 3 and 9 hours after performing the protocol. The results showed that one swimming session in different water temperatures (23, 33 and 38̊ c) had no effects on appetite, food-liking, calorie intake and calorie consumption, and water temperatures cannot have an effect on weight loss or gain alone in this type of participants. }, keywords = {appetite,calorie intake,food-liking,lactate,swimming in different water temperatures}, title_fa = {مقایسۀ اثر یک جلسه تمرین شنا در دماهای مختلف آب بر اشتها، کالری دریافتی، کالری مصرفی، علاقه‌مندی به غذا و میزان لاکتات خون در دختران دانشجو}, abstract_fa = {  هدف تحقیق حاضر مقایسۀ اثر یک جلسه تمرین شنا در دماهای مختلف آب (23، 33 و 38 درجۀ سانتی‌گراد) بر اشتها، کالری دریافتی، کالری مصرفی، علاقه‌مندی به غذا و میزان لاکتات خون در دختران دانشجو بود. طرح تحقیق نیمه‌تجربی بود و 12 داوطلب دختر (میانگین سنی3/1 ± 83/20 سال، شاخص تودۀ بدنی 68/2 ± 46/20 کیلوگرم بر متر مربع، وزن 46/5 ±6/53 کیلوگرم) از دانشجویان دانشگاه، پروتکل شنای کرال سینه را در سه دمای 23، 33 و 38 درجۀ سانتی‌گراد (آب سرد، آب طبیعی، آب گرم) به مدت 45 دقیقه با شدت 80 تا 85 درصد ضربان قلب بیشینه اجرا کردند. میزان اشتها و علاقه‌مندی به غذا از طریق پرسشنامۀ اشتها و یادآمد 24 ساعت مواد غذایی توسط خود آزمودنی‌ها ثبت شد. همچنین کالری دریافتی و انرژی مصرفی در روزهای اجرای پروتکل، قبل و بعد از اجرای پروتکل در پرسشنامه‌های مربوط توسط خود آزمودنی‌ها ثبت و به‌ترتیب با استفاده از کتاب آلبوم مواد غذایی و جدول خلاصۀ فعالیت بدنی محاسبه شدند. غلظت لاکتات خون قبل، بلافاصله بعد، 3و9 ساعت پس از اجرای پروتکل تحقیق با استفاده از دستگاه لاکتومتر اندازه‌گیری شد. نتایج نشان داد که یک جلسه ورزش شنا در دماهای مختلف آب (23، 33 و 38 درجۀ سانتی‌گراد) بر اشتها، علاقه‌مندی به غذا، کالری دریافتی و انرژی مصرفی اثری ندارد و دمای آب به‌تنهایی نمی‌تواند روی کاهش یا افزایش وزن در این نوع از شرکت‌کنندگان اثرگذار باشد.}, keywords_fa = {اشتها,شنا در دماهای مختلف آب,علاقه‌مندی به غذا,کالری دریافتی,لاکتات}, url = {https://jsb.ut.ac.ir/article_59483.html}, eprint = {https://jsb.ut.ac.ir/article_59483_9d705ede10b6d38e45478582d1ce4588.pdf} } @article { author = {Mohammadyari, Sajjad and Gaeini, Abbas Ali and Choobineh, Sirous and Hadi, Hamdollah}, title = {The Effect of Two Types of Garlic Supplementation on DNA Damage Resulting from Exhaustive Exercise in Non-Athlete Men}, journal = {Journal of Sport Biosciences}, volume = {8}, number = {3}, pages = {323-339}, year = {2016}, publisher = {University of Tehran}, issn = {2008-9325}, eissn = {2676-4148}, doi = {10.22059/jsb.2016.59915}, abstract = {  The aim of this study was to investigate the effect of long-term garlic supplementation (500 and 1000 mg) on DNA damage index resulting from exhaustive exercise in non-athlete students. 26 male non-athletes (mean+SD age 21±1.23 years, weight 69.38±8.28 kg and height 178.9±6.11 cm) were divided randomly into three groups: the placebo and 2 garlic supplementation groups (500 and 1000 mg/day) (the first supplementation group: n=9, the second supplementation group: n=9 and placebo group: n=8). The first and second blood samples were collected in the baseline and after the exhaustive exercise and the third and fourth samples were collected after 8 weeks of supplementation in the baseline and after the exhaustive exercise. The data were analyzed by ANOVA with repeated measures and two-way ANOVA (a≤0.05). The results showed that a session of exhaustive exercise significantly increased DNA damage. In addition, long-term garlic supplementation (500 and 1000 mg/day) decreased DNA damage in the baseline and after exhaustive exercise. Also, 1000 mg garlic supplementation decreased DNA damage more than 500 mg garlic supplementation in the baseline and after exhaustive exercise (P=0.01).  }, keywords = {exhaustive exercise,Garlic,long-term supplementation,DNA damage}, title_fa = {تأثیر دو روش مکمل‌سازی سیر بر تخریب DNA ناشی از فعالیت ورزشی درمانده‌ساز در مردان غیرورزشکار}, abstract_fa = {  هدف پژوهش حاضر، تعیین تأثیر مکمل‌سازی درازمدت 500 و 1000 میلی‌گرمی سیر بر شاخص تخریب DNA ناشی از فعالیت ورزشی درمانده‌ساز در دانشجویان غیرورزشکار بود. به این منظور 26 مرد غیرورزشکار با میانگین و انحراف استاندارد سن 23/1±21 سال، وزن 28/8±38/69 کیلوگرم و قد 11/6±9/178 سانتی‌متر به‌طور تصادفی در سه گروه شبه‌دارو، مکمل قرص سیر  (گروه اول مکمل 9 نفر، گروه دوم مکمل 9 نفر و گروه شبه‌دارو 8 نفر) در دو دوز 500 و 1000 میلی‌گرمی در روز توزیع شدند. نمونه‌های خونی اول و دوم در حالت پایه و پس از فعالیت ورزشی درمانده‌ساز و نمونه‌های سوم و چهارم پس از هشت هفته مکمل‌سازی و در همان شرایط حالت پایه و پس از فعالیت ورزشی درمانده‌ساز گرفته شد. برای تجزیه‌وتحلیل داده‌ها، از آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌های تکراری و دوسویه در سطح معناداری a=0/05 استفاده شد. یافته‌های پژوهش نشان داد یک جلسه فعالیت ورزشی درمانده‌ساز، سبب افزایش معنادار تخریب DNA می‌شود. به‌علاوه، مکمل‌سازی درازمدت قرص سیر با مقادیر 500 و 1000 میلی‌گرم در روز، موجب کاهش تخریب DNA حالت پایه و پس از فعالیت ورزشی درمانده‌ساز می‌شود. همچنین مصرف 1000 میلی‌گرمی قرص سیر در مقایسه با مصرف 500 میلی‌گرمی، موجب کاهش بیشتر تخریب DNA حالت پایه و پس از فعالیت ورزشی درمانده‌ساز می‌شود (01/0P= ).}, keywords_fa = {تخریب DNA,سیر,فعالیت ورزشی درمانده‌ساز,مکمل‌سازی درازمدت}, url = {https://jsb.ut.ac.ir/article_59915.html}, eprint = {https://jsb.ut.ac.ir/article_59915_4cc0b5c29a5aabfc0f71bf86c5f1c93e.pdf} } @article { author = {Tashakori zade, Mahla and Mogharnasi, Mahdi}, title = {A Study of the Effect of 10 Weeks of Resistance Training on HSP70 and Insulin Resistance in Type 2 Diabetic Women}, journal = {Journal of Sport Biosciences}, volume = {8}, number = {3}, pages = {341-351}, year = {2016}, publisher = {University of Tehran}, issn = {2008-9325}, eissn = {2676-4148}, doi = {10.22059/jsb.2016.59509}, abstract = {  The aim of this study was to investigate the effect of 10 weeks of resistance training on serum levels of heat shock protein 70 (HSP70) and insulin resistance in type 2 diabetic women. 20 women with type 2 diabetes were selected by purposive sampling method and randomly divided into experimental group (n = 10, mean age 47.13±6.27 year, BMI 28.45±3.32 kg/m²) and control group (n = 10, mean age 50.30±9.97 year, BMI 28.78±2.45 kg/m²). The training program consisted of 10 weeks of resistance training, 3 sessions per week for 90 minutes at 8 stations with 30-80% one repetition maximum (1RM). After 12 hours of fasting, blood samples were collected 48 hours before the study and 48 hours after the last training session. Data were analyzed using theShapiro Wilk test and independent and dependent t tests with SPSS version 21 at significance level (α<0.05). The results showed that 10 weeks of resistance training in experimental group significantly decreased HSP70 levels, glucose and insulin resistance (P<0.05) whereas insulin levels did not change significantly (P>0.05). HSP70 and glucose changes from pretest to the posttest in the experimental group were significant compared with the control group (P<0.05). It seems that resistance training reduces fasting blood glucose and insulin resistance and increases levels of HSP70 in patients with type 2 diabetes; therefore, this training can be recommended as an adjuvant therapy in these patients.}, keywords = {HSP70,insulin resistance,resistance training,type 2 diabetes}, title_fa = {بررسی تأثیر ده هفته تمرین مقاومتی بر HSP70 و مقاومت به انسولین زنان دیابتی نوع 2}, abstract_fa = {  هدف از این پژوهش بررسی تأثیر ده هفته تمرین مقاومتی بر سطوح سرمی پروتئین شوک حرارتی 70 (HSP70) و مقاومت به انسولین زنان دیابتی نوع دو بود. روش‌: 20 زن مبتلا به دیابت نوع دو به روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب و به‌صورت تصادفی به دو گروه تجربی (10 نفر، میانگین سنی 27/6±13/47 سال و شاخص تودۀ بدنی 32/3±45/28 کیلوگرم بر متر مربع) و گروه کنترل (10 نفر، میانگین سنی 97/9±30/50 سال و شاخص تودۀ بدنی 45/2±78/28 کیلوگرم بر متر مربع) تقسیم شدند. برنامۀ تمرینی شامل ده هفته تمرین مقاومتی، هر هفته سه جلسه به مدت 90 دقیقه در هشت ایستگاه با شدت 30 تا 80 درصد یک تکرار بیشینه  (1RM)بود. خون‌گیری پس از 12 ساعت ناشتایی، 48 ساعت قبل از شروع پژوهش و 48 ساعت پس از آخرین جلسۀ تمرینی انجام گرفت. داده‌ها با استفاده از آزمون‌های شاپیرو- ویلک، t مستقل و وابسته با نرم‌افزار spss نسخۀ 21 در سطح معناداری 05/0>α تجزیه‌وتحلیل شد. نتایج نشان داد ده هفته تمرین مقاومتی در گروه تجربی، سبب کاهش معناداری در سطوح HSP70، گلوکز و مقاومت به انسولین شد (05/0>P)، درحالی‌که سطوح انسولین تغییر معنا‌داری نکرد (05/0P) بنابراین، به‌نظر می‌رسد شیوۀ تمرینات مقاومتی سبب کاهش گلوکز خون ناشتا و مقاومت به انسولین و افزایش سطوح HSP70 در بیماران دیابتی نوع دو می‌شود، در نتیجه این تمرینات به‌عنوان درمان کمکی در این بیماران توصیه می‌شود.}, keywords_fa = {پروتئین شوک حرارتی70,تمرین مقاومتی,دیابت نوع دو,مقاومت به انسولین}, url = {https://jsb.ut.ac.ir/article_59509.html}, eprint = {https://jsb.ut.ac.ir/article_59509_92688aab8d1203322b45e76d872159e4.pdf} } @article { author = {Ghara khanlou, Reza and Gorzi, Ali and Bayati, Mahdi}, title = {The Effects of Endurance and Resistance Training on Activity of G4 Acetyl Cholinesterase in Fast and Slow Twitch Muscles of Rats}, journal = {Journal of Sport Biosciences}, volume = {8}, number = {3}, pages = {353-364}, year = {2016}, publisher = {University of Tehran}, issn = {2008-9325}, eissn = {2676-4148}, doi = {10.22059/jsb.2016.59484}, abstract = {  The aim of this study was to investigate the effect of 8 weeks of endurance and resistance training on the activity of G4 acetyl cholinesterase in FHL and soleus muscles of rats. 24 male Wistar rats (age: 10 weeks and weight: 171.94±8.961 gr) were randomly divided into 3 groups (control, endurance training (ET) and resistance training (RT)). ET and RT groups carried out 8 weeks (5 sessions per week) of training programs. Resistancetraining included climbing a 1-m ladder (26 stairs) carrying a weight.Results showed that the activity of this protein in fast twitch muscle of RT and ET groups increased significantly (P=0.045 and P=0.015 respectively) compared to control group, but there were no significant differences between RT and ET groups in the mean activity of this protein in the fast twitch muscle (P=0.838). Activity of this protein in slow muscle of RT group was significantly higher than control and ET group (P=0.003 and P=0.005 respectively) but there were no significant differences between control and ET groups in the mean activity of this protein (P=0.958). It seems that this resistance training protocol had a clear effect on the G4 AChE activity in both slow and fast twitch muscles, suggesting the importance of this type of training for adaptations of these muscles. Response to both types of training by fast twitch muscles could be due to more responsiveness of these muscles to training stimuli. }, keywords = {acetyl cholinesterase,Endurance training,FHL muscle,resistance training,soleus muscle}, title_fa = {تأثیر تمرینات استقامتی و مقاومتی بر میزان فعالیت استیل‌کولین‌استراز G4 در عضلات تند و کندانقباض موش‌های صحرایی}, abstract_fa = {   این پژوهش با هدف تعیین اثر هشت هفته تمرین استقامتی و مقاومتی بر میزان فعالیت استیل­کولین­استراز نوعG4  در عضلات خم‌کنندة دراز انگشت شست (FHL) و نعلی موش­های صحرایی انجام گرفت. تعداد 24 سر موش صحرایی نر ویستار (سن 10 هفته و وزن 961/8±94/171گرم) به­صورت تصادفی به سه گروه کنترل، تمرین استقامتی و مقاومتی تقسیم شدند. گروه تمرین استقامتی و مقاومتی به مدت هشت هفته و هفته­ای پنج جلسه تمرینات خود را اجرا کردند. تمرینات مقاومتی شامل بالا رفتن از نردبان­های مخصوص به ارتفاع 1متر و 26 پله با حمل یک وزنه بود. نتایج نشان داد که میزان فعالیت استیل­کولین­استرازG4 در عضلات تند گروه‌های تمرین مقاومتی و استقامتی در مقایسه با گروه کنترل به­صورت معنا‌دار (به­ترتیب 045/0=P و 015/0=P) افزایش یافت، ولی تفاوت معنا‌داری در میانگین میزان فعالیت استیل­کولین­استرازG4 بین گروه‌های تمرین مقاومتی و استقامتی در عضلۀ تندانقباض مشاهده نشد (838/0=P). در عضلات کندانقباض نیز میزان فعالیت استیل­کولین­استرازG4 گروه تمرین مقاومتی به­صورتی معنا‌داری بالاتر از گروه‌های کنترل و تمرین استقامتی بود (به­ترتیب 003/0=P و 005/0=P)؛ ولی تفاوت معنا‌داری بین میانگین میزان فعالیت استیل­کولین­استرازG4 گروه‌های کنترل و تمرین استقامتی مشاهده نشد (958/0=P). به‌نظر می­رسد تمرین مقاومتی پژوهش حاضر تأثیر بارزی در میزان فعالیت استیل­کولین­استرازG4 در هر دو نوع عضله داشته است که احتمالاً حاکی از اهمیت این نوع تمرینات در سازگاری‌های این عضلات باشد. پاسخ تارهای نوع تندانقباض به هر دو نوع تمرین ممکن است به­دلیل تأثیرپذیری بیشتر این عضلات به محرک­های تمرینی باشد.}, keywords_fa = {استیل‌کولین‌استراز,تمرینات استقامتی,تمرینات مقاومتی,عضلات FHL و نعلی}, url = {https://jsb.ut.ac.ir/article_59484.html}, eprint = {https://jsb.ut.ac.ir/article_59484_08773a443451a0d03a11e0b57e473f73.pdf} } @article { author = {Souri, Rahman and Khosravi, Niko and Yazdan Dost, Haniyeh and Hossein Aiti, Mohammad}, title = {A Comparison of Moderate Intensity Continuous Training and High Intensity Interval Training on Serum Levels of Resistin and Insulin Resistance in Type-2 Diabetic Obese Women}, journal = {Journal of Sport Biosciences}, volume = {8}, number = {3}, pages = {365-380}, year = {2016}, publisher = {University of Tehran}, issn = {2008-9325}, eissn = {2676-4148}, doi = {10.22059/jsb.2016.59504}, abstract = {  The present study intended to compare two types of aerobic training on serum levels of resistin and insulin resistance in type-2 diabetic women. 24 middle-aged type-2 diabetic women (mean age 41.8±3.45 yr, weight 76.8±3.61 kg, BMI 31.1±1.02 kg/m2, body fat percentage 41.6±1.38 and WHR 0.94±0.05) were purposively selected and then randomly assigned to three groups: highly-intensity interval training, moderate-intensity endurance training and control. The two experimental groups performed the training protocol for 16 weeks, 3 sessions per week. After 12 hours of fasting, blood samples were collected and serum resistin concentration and insulin were measured. The data were analyzed by Kolmogorov –Smirnoff test, one-way ANOVA, Bonferroni post hoc test and paired t testat the significance level of P>0.05. Findings showed no significant statistical difference between highly-intensity interval training and moderate-intensity endurance training in serum resistin and insulin resistance. Both types of training significantly reduced resistin, insulin resistance, BMI and body fat percentage (P>0.05), but they could not significantly change WHR (P>0.05). The results showed no significant differences between 16 weeks of highly-intensity interval training and moderate-intensity endurance training in resistin, anthropometric index and insulin resistance. Both types of training can improve insulin resistance and reduce serum resistin. This reduction can signal the reduction of cardiovascular and metabolic risk factors.}, keywords = {high-intensity interval training,insulin resistance,moderate-intensity endurance training,resistin}, title_fa = {مقایسۀ تمرین تداومی با شدت متوسط و اینتروال هوازی با شدت بالا بر سطوح سرمی رزیستین و مقاومت به انسولین در زنان چاق دیابتی نوع دو}, abstract_fa = {  پژوهش حاضر مقایسۀ دو نوع تمرین هوازی با شدت‌های مختلف بر سطوح سرمی رزیستین و مقاومت به انسولین در زنان دیابتی نوع دو را مطالعه می‌کند. 24 زن میانسال مبتلا به دیابت نوع دو (با میانگین و انحراف استاندارد سنی 45/3±8/41 سال، وزن61/3±8/76 کیلوگرم، شاخص تودۀ بدن 02/1±1/31 کیلوگرم بر متر مربع، درصد چربی بدن 38/1±6/41و WHR 05/0 ± 94 /0) به‌طور هدفمند انتخاب شدند و به‌طور تصادفی در سه گروه تمرین تناوبی با شدت بالا‌، تمرین استقامتی با شدت متوسط و گروه کنترل قرار گرفتند. دو گروه تجربی تمرینات را به مدت 16 هفته و 3 روز در هفته دریافت کردند. پس از 12 ساعت ناشتایی خون‌گیری صورت گرفت و از آن برای سنجش غلظت رزیستین سرم و انسولین استفاده شد. تجزیه‌وتحلیل داده‌ها با آزمون کولموگروف– اسمیرنوف، واریانس یکطرفه،آزمون تعقیبی بانفرنس و،‌ تی زوجی در سطح معنا‌داری 05/0>P انجام گرفت. یافته‌ها نشان داد بین دو نوع تمرین، تناوبی با شدت بالا و استقامتی با شدت متوسط، از لحاظ آماری تفاوت معنا‌داری در میزان رزیستین سرمی و مقاومت به انسولین وجود ندارد و هر دو نوع تمرین کاهش معناداری در سطوح رزیستین، مقاومت به انسولین، BMI و درصد چربی بدن ایجاد کردند (05/0>P). اما تغییر معناداری را در مقادیر WHR ایجاد نکردند (05/00.05). It may be noted that 8 weeks of high-intensity interval training (HIIT) with no changes in weight and body mass index could have positive effects on insulin resistance, fat percentage and adiponectin levels in women with type 2 diabetes.}, keywords = {Adiponectin,insulin resistance,Training,type 2 diabetes}, title_fa = {اثر هشت هفته تمرینات تناوبی با شدت بالا (HIIT) بر سطوح آدیپونکتین سرمی و مقاومت به انسولین زنان دیابتی نوع دو}, abstract_fa = {  دیابت، اختلال متابولیکی است که به‌وسیلۀ هیپرگلیسمی به‌دنبال نقص در ترشح انسولین، مقاومت به انسولین یا هر دو مشخص می‌شود. هدف از این مطالعه بررسی اثر تمرینات تناوبی با شدت بالا (HIIT) بر سطوح آدیپونکتین سرمی و مقاومت به انسولین زنان دیابتی نوع دو بود. به همین منظور 35 نفر از زنان دیابتی نوع دو دارای اضافه‌وزن (BMI بین 30-25 کیلوگرم بر متر مربع) با دامنۀ سنی 45 تا 60 سال داوطلبانه در تحقیق حاضر شدند و در دو گروه تمرین HIIT (17n=) و کنترل (18n=) قرار گرفتند. گروه HIIT به مدت هشت هفته (سه جلسه در هفته، 6-4 تکرار 30 ثانیه‌ای با حداکثر تلاش با شدت 250 درصد و استراحت 4 دقیقه‌ای بین تکرارها) تمرینات چرخ کارسنج را انجام دادند. نتایج تی وابسته نشان داد بین میانگین داده­های پیش‌آزمون و پس‌آزمون مقاومت به انسولین و درصد چربی بدن گروه HIIT کاهش معنا­دار و بین میانگین سطوح آدیپونکتین سرمی و حداکثر اکسیژن مصرفی افزایش معناداری مشاهده شد (05/0P<). همچنین نتایج تحلیل کوواریانس تفاوت معنا­داری را بین گروه­های تمرینی در میزان آدیپونکتین (026/0P= و 21/3F=)، مقاومت به انسولین (007/0P= و 28/5F=) و درصد چربی (041/0P= و 60/2F=) نسبت به گروه کنترل نشان داد. از طرفی میزان وزن و شاخص تودۀ بدنی آزمودنی‌ها تغییر معناداری نداشت (05/0< P). احتمالاً می‌توان گفت که انجام هشت هفته تمرینات سرعتی شدید (HIIT) بدون تغییر در مقدار وزن و شاخص تودۀ بدنی می‌تواند تأثیرات مثبتی بر مقاومت به انسولین، درصد چربی و سطوح آدیپونکتین زنان مبتلا به دیابت نوع دو داشته باشد.}, keywords_fa = {آدیپونکتین,دیابت نوع دو,مقاومت به انسولین,ورزش}, url = {https://jsb.ut.ac.ir/article_59507.html}, eprint = {https://jsb.ut.ac.ir/article_59507_403f7c2cd18d67791b959573bfb619e0.pdf} } @article { author = {Hashemi, Syed mohamad Sadegh and Shabani, Ramin}, title = {The Effect of a Change in Concurrent Endurance and Strength Training Sequence on Aerobic Power and Body Composition}, journal = {Journal of Sport Biosciences}, volume = {8}, number = {3}, pages = {427-445}, year = {2016}, publisher = {University of Tehran}, issn = {2008-9325}, eissn = {2676-4148}, doi = {10.22059/jsb.2016.59508}, abstract = {  The aim of this study was to investigate the effect of a change in the sequence of concurrent endurance and strength training on aerobic power and body composition of active men. 30 men (mean age 25.8 ± 3.50 years) with endurance and strength training history were divided into these groups: endurance training before strength training (ES, n=10), strength training before endurance training (SE, n=10) and no training (control) (C, n=10). Subjects trained for 5 weeks. Strength training protocol was divided into 3 days a week (3 sets, 70-85% 1RM). The endurance training protocol included 3-5 times intermittent running with minimum speed through which the subject reached maximal oxygen consumption (vVO2max). The duration of each running was equal to 50% of time to exhaustion (Tlim) in vVO2max speed. VO2max, Tlim and BF% were measured before and after the training and the results were compared. VO2max and Tlim significantly increased in both training groups (P<0.05) but the difference of increased VO2max was not significant between the two groups (P>0.05). BF% decrease was significant in both groups. Also, there was a significant difference in decreased BF% between the two groups (P<0.05). The results suggested that ES training program induced more decrease in BF% whereas both ES and SE training programs produced similar improvements in VO2max.}, keywords = {body fat percentage,concurrent training,interval aerobic training,VO2max}, title_fa = {تأثیر تغییر در ترتیب تمرین استقامتی و قدرتی همزمان بر توان هوازی و ترکیب بدنی}, abstract_fa = {  این پژوهش با هدف بررسی تأثیر تغییر در ترتیب توالی تمرینات استقامتی و قدرتی همزمان بر توان هوازی و ترکیب بدنی مردان فعال انجام گرفت. 30 مرد با سابقۀ تمرین استقامتی و قدرتی (با میانگین سن 50/3±8/25 سال) به یکی از سه گروه زیر تقسیم شدند: تمرین استقامتی قبل از تمرین قدرتی (10=n)، تمرین قدرتی قبل از تمرین استقامتی (10=n) و بدون تمرین (10=n). گروه‌های تمرینی به مدت پنج هفته به تمرین پرداختند. برنامۀ تمرینی قدرتی در سه روز هفته تقسیم شده بود (3 ست، 85 -70% RM1). برنامۀ تمرینی استقامتی شامل 5-3 بار دویدن به‌صورت متناوب با حداقل سرعتی بود که در آن، آزمودنی به حداکثر اکسیژن مصرفی می‌رسید (max2vVO) و مدت زمان هر بار دویدن معادل 50 درصد زمان رسیدن به واماندگی (Tlim) در سرعت max2vVO بود؛ پیش و پس از اتمام برنامۀ ترکیبی مقادیر حداکثر اکسیژن مصرفی (max2VO) ، Tlim و درصد چربی بدن تمامی آزمودنی‌ها تعیین و نتایج بررسی و مقایسه شد. مقدار max2VO و Tlim در هر دو گروه تمرینی افزایش معنا‌داری داشت (05/0P<). اما اختلاف افزایش max2VO بین دو گروه معنا‌دار نبود (05/0P>). کاهش درصد چربی بدن در هر دو گروه معنا‌دار بود، به­علاوه اختلاف معنا‌داری در کاهش درصد چربی بدن بین دو گروه وجود داشت (05/0P<). با توجه به یافته‌های پژوهش، انجام تمرین قدرتی پس از تمرین استقامتی به کاهش بیشتر درصد چربی بدن در آزمودنی‌ها منجر شد، اما مقدار توسعۀ max2VO در دو گروه ترکیبی مشابه بود.}, keywords_fa = {تمرین ترکیبی,تمرین هوازی متناوب,حداکثر اکسیژن مصرفی و درصد چربی بدن}, url = {https://jsb.ut.ac.ir/article_59508.html}, eprint = {https://jsb.ut.ac.ir/article_59508_4bc95294d45b1e2106aaa04f844a8b29.pdf} }